جدیدترین روش های کنترل درد تا سال ۲۰۲۲
Purpose
Materials and Methods
Results
Conclusions
Background:
Although many clinical studies have assessed the efficacy of mesenchymal stem cells (MSCs) in knee osteoarthritis, evidence on their efficacy remains unclear owing to heterogeneity of cell entity and concomitant procedures.
Purpose:
To determine the efficacy of culture-expanded MSCs in knee osteoarthritis in terms of clinical outcome and cartilage repair via meta-analysis of randomized controlled trials (RCTs) without adjuvant surgery.
Methods:
PubMed, Embase, the Cochrane Library, CINAHL, and Scopus were searched from inception to December 31, 2018. RCTs with culture-expanded MSCs for treating knee osteoarthritis were included. Studies with adjuvant surgery or cell concentrate were excluded. Quality was assessed by the Cochrane Collaboration risk-of-bias tool. For meta-analysis, data on clinical outcomes were measured using a visual analog scale (VAS) and the Western Ontario and McMaster Universities Osteoarthritis Index (WOMAC), and data on cartilage repair were measured using the Whole-Organ Magnetic Resonance Imaging Score (WORMS); categorization related to improvement was extracted.
Results:
Six RCTs (203 patients) were included. Two studies were deemed to have a low risk of bias. In pooled analysis, the only significant difference was in the VAS score (mean difference, –13.55; 95% CI, –22.19 to −4.9). In cumulative pain analysis with VAS and WOMAC pain scores, there was significant improvement after treatment (standardized mean difference, –0.54; 95% CI, –0.85 to −0.23). There was no significant difference in cartilage repair assessed by magnetic resonance imaging (standardized mean difference, 0.11; 95% CI, –0.51 to 0.73), WORMS (standardized mean difference, 1.68; 95% CI −14.84 to 18.21), or categorical results (odds ratio, 1.56; 95% CI, 0.32-7.59).
Conclusion:
Intra-articular injection of culture-expanded MSCs without adjuvant surgery can improve pain for patients experiencing knee osteoarthritis at short-term follow-up (6-12 months). However, evidence regarding function and cartilage repair remains limited.
مشاهده مقاله
Background
Knee osteoarthritis (KOA) is a degenerative joint disease leading to pain and disability for which no curative treatment exists. Intra-articular (IA) therapies are part of this multimodal approach and are approved by the Food and Drug Administration (FDA) and European Medicines Agency (EMA). Platelet-rich plasma (PRP), hyaluronic acid (HA), and corticosteroids (CS) have been increasingly used in recent years to treat KOA.
Purpose
To determine whether IA-PRP was superior to IA-HA or IA-CS administration routes in these patients.
Material and methods
In this trial the patients were randomized to IA-HA (2 ml/week, for 3 weeks), IA-CS (1 ml) or IA-PRP (3 times, 4 ml, every 3 weeks) groups. The outcome was assessed using the Western Ontario and McMaster Universities (WOMAC) score prior to the first injection and then at 3, 6, 9 and 12 months. Pain was evaluated by a visual analogue scale (VAS) prior to treatment and after 12 months.
Results
In this study 120 patients were randomized into 3 groups. There was a significant improvement in all scores (WOMAC, VAS) in each group compared to the pretreatment values (P < 0.05). The mean WOMAC scores for the IA-HA group from pretreatment to 3, 6, 9, and 12 months were 47.23 ± 5.37, 25.02 ± 4.98, 26.38 ± 5.20, 27.86 ± 4.34, and 30.64 ± 8.36, respectively. Similar improvements were noted in the IA-CS and IA-PRP groups. There were no significant differences in the WOMAC scores between the 3 groups 3 months after treatment (P > 0.05) but IA-PRP showed significantly lower scores 6, 9 and 12 months after treatment (P < 0.05).
Conclusion
Intra-articular PRP injections into the knee for symptomatic early stages of KOA are a valid treatment option. The clinical efficacy of IA-PRP is comparable to that of the IA-HA and IA-CS forms after 3 months and the long-term efficacy of IA PRP is superior to IA-HA and IA-CS.
The aim of this study was to evaluate the benefit provided by intraosseous infiltration combined with intra-articular injection of platelet-rich plasma to treat mild and moderate stages of knee joint degeneration (Kellgren-Lawrence score II–III) compared with other treatments, specifically intra-articular injection of PRP and of HA. Eighty-six patients with grade II to grade III knee OA according to the Kellgren-Lawrence classification were randomly assigned to intra-articular combined with intraosseous injection of PRP (group A), intra-articular PRP (group B), or intra-articular HA (group C). Patients in group A received intra-articular combined with intraosseous injection of PRP (administered twice, 2 weeks apart). Patients in group B received intra-articular injection of PRP every 14 days. Patients in group C received a series of five intra-articular injections of HA every 7 days. All patients were evaluated using the Visual Analogue Scale (VAS) and Western Ontario and McMaster Universities (WOMAC) score before the treatment and at 1, 3, 6, 12, and 18 months after treatment. There were significant improvements at the end of the 1st month. Notably, group A patients had significantly superior VAS and WOMAC scores than were observed in groups B and C. The VAS scores were similar in groups B and group C after the 6th month. Regarding the WOMAC scores, groups B and C differed at the 1st, 3rd, 6th, and 12th months; however, no significant difference was observed at the 18th month. The combination of intraosseous with intra-articular injections of PRP resulted in a significantly superior clinical outcome, with sustained lower VAS and WOMAC scores and improvement in quality of life within 18 months.
Purpose
To compare the clinical and laboratory outcomes of intra-articular injections of culture-expanded bone-derived mesenchymal stem cells (MSCs) with or without platelet-rich plasma (PRP) to intra-articular corticosteroid injections for the treatment of knee osteoarthritis (OA).
Methods
Forty-seven patients with radiographic and symptomatic knee OA were randomized into three groups for intra-articular injections: autologous bone marrow-derived culture-expanded MSCs (n = 16); autologous bone marrow-derived culture-expanded MSCs + PRP (n = 14); and corticosteroid (n = 17). The outcomes were assessed by the Knee Injury and Osteoarthritis Outcome Score (KOOS) and range of motion (ROM) at baseline, 1, 2, 3, 6, 9 and 12 months and intra-articular cytokines analysis at baseline, 6 and 12 months postoperatively.
Results
The three groups showed significant improvement in most KOOS domains and global score at 1st month and all domains and global score at 12-month follow-up (p < 0.05). At the 1st month, only the MSCs group showed significant differences in KOOS symptoms domain (p = 0.003). The MSCs and MSCs + PRP groups showed the highest percentage of improvement in most KOOS domains and global score compared to the corticosteroid group. All three groups showed a significant reduction in intra-articular levels of human interleukin-10 cytokine, from baseline to 12 months (p < 0.05).
Conclusion
An intra-articular injection of bone marrow-derived culture-expanded MSCs with or without the addiction of PRP is effective in improving the function and decreasing symptoms caused by knee OA at 12-month follow-up.
Background:
Intra-articular injection of adipose-derived stem cells (ASCs) has shown promise for improving symptoms and cartilage quality in the treatment of osteoarthritis (OA). However, while most preclinical studies have been performed with plastic-adherent ASCs, most clinical trials are being conducted with the stromal vascular fraction (SVF), prepared from adipose tissue without prior culture.
Methods:
The authors retrospectively compared 6-month outcomes in 42 patients (59 knees) receiving intra-articular injection with 12.75 million ASCs and 38 patients (69 knees) receiving a 5-mL preparation of SVF. All patients had Kellgren-Lawrence grade 2, 3, or 4 knee OA and had failed standard medical therapy. The visual analog scale (VAS) pain score and Knee injury and Osteoarthritis Outcome Score (KOOS) at baseline and 1, 3, and 6 months after injection were considered as outcomes. Outcome Measures in Rheumatology–Osteoarthritis Research Society International (OMERACT-OARSI) criteria were also used to assess positive response. A repeated measures analysis of variance was used for comparison between the treatment groups.
Results:
No major complications occurred in either group. The SVF group had a higher frequency of knee effusion (SVF 8%, ASC 2%) and minor complications related to the fat harvest site (SVF 34%, ASC 5%). Both groups reported improvements in pain VAS and KOOS domains. Specifically, in the ASC group, symptoms improved earlier (by 3 months; P < .05) and pain VAS decreased to a greater degree (55%; P < .05) compared with the SVF group (44%). The proportion of OMERACT-OARSI responders in the ASC group was slightly higher (ASCs, 61%; SVF, 55%; P = .25).
Conclusion:
It was observed that both ASCs and SVF resulted in clinical improvement in patients with knee OA, but that ASCs outperform SVF in the early reduction of symptoms and pain with less comorbidity.
Osteoarthritis (OA) of the hip and knee is among the most common joint disorders. Intra-articular corticosteroid (IACS) injections are frequently performed to treat OA and other joint-related pain syndromes; however, there is conflicting evidence on their potential benefit. There is a lack of prospective and large retrospective studies evaluating potential joint findings, including increased risk for accelerated OA progression or adverse joint events, after treatment with IACS injection. Four main adverse joint findings have been structurally observed in patients after IACS injections: accelerated OA progression, subchondral insufficiency fracture, complications of osteonecrosis, and rapid joint destruction, including bone loss. Physicians, including radiologists, should be familiar with imaging findings and patient characteristics that may help them identify potential joints at risk for such events. The purpose of this report is to review the existing literature, describe observed adverse joint events after IACS injections, and provide an outlook on how this may affect clinical practice. Additional research endeavors are urgently needed to better understand and identify risk factors prior to intervention and to detect adverse joint events after injection as early as possible to prevent or minimize complications.
Background:
In younger patients and those without severe degenerative changes, the efficacy of intra-articular (IA) injections as a nonoperative modality for treating symptomatic knee osteoarthritis (OA)–related pain while maintaining function has become a subject of increasing interest.
Methods:
A systematic review was performed according to PRISMA (Preferred Reporting Items for Systematic Reviews and Meta-Analyses) guidelines using the following databases: PubMed/MEDLINE, Scopus, Cochrane Central Register of Controlled Trials, Cochrane Database of Systematic Reviews, and Google Scholar. Mean or mean change from baseline and standard deviation for outcome scores regarding pain and function were recorded at the 6-month follow-up and converted to either a 0 to 100 visual analog scale score for pain or a 0 to 100 Western Ontario and McMaster Universities Osteoarthritis Index score for function. A frequentist network meta-analysis model was developed to compare the effects of HA, CS, PRP, PRGF, and placebo on patient-reported outcomes.
Results:
All IA treatments except CS were found to result in a statistically significant improvement in outcomes when compared with placebo. PRP demonstrated a clinically meaningful difference in function-related improvement when compared with CS and placebo due to large effect sizes. Studies evaluating outcomes of PRGF reported significant improvement when compared with placebo due to large effect sizes, whereas a potential clinically significant difference was detected in the same comparison parameters in pain evaluation. With regard to improvements in pain, function, and both combined, PRP was found to possess the highest probability of efficacy, followed by PRGF, HA, CS, and placebo.
Conclusion:
PRP yielded improved outcomes when compared with PRGF, HA, CS, and placebo for the treatment of symptomatic knee OA at a minimum 6-month follow-up. Further investigations evaluating different IA and other nonoperative treatment options for patients with knee OA are warranted to better understand the true clinical efficacy and long-term outcomes of nonsurgical OA management.
Objective
Knee osteoarthritis (OA) is a frequent degenerative disease representing an important health and economic burden. Symptomatic medical treatments available include intra-articular (IA) injections of corticosteroids (GC) but their efficacy and safety profile are debated.
Methods
We performed a systematic literature review (SLR) and a meta-analysis (MA) of randomized controlled trials (RCTs) assessing the effect of IA GC injections for knee OA. The effect of the interventions on pain and function was extracted from the single studies and pooled. Standardized mean differences (SMD) are reported.
Results
Of 520 studies screened, 23 were included in the SLR and 15 subsequently included in the MA. IA GC showed a trend towards a superior effect compared to control on both pain (SMD −0.61 (95% CI: −1.25, 0.03)) and function (SMD −1.02 (95% CI: −2.14, 0.10)) in short term follow-up (≤ 6 weeks), while long term follow-up (≥ 24 weeks) analysis showed a trend towards superiority of controls (IA HA, IA NSAID, physiotherapy) for pain (SMD 0.68 (95% CI: −0.11, 1.47)) and function (SMD 0.88 (95% CI: −0.36, 2.12). There were no differences between interventions in medium term (> 6 weeks & < 24 weeks).
Conclusion
In this work, IA GC injections reduced pain and improved function early after administration (≤ 6 weeks) compared to placebo; while this result was no longer statistically significant with other comparators (IA hyaluronic acid or physiotherapy). Other interventions seem to be more efficient in the long term (≥ 24 weeks) but this effect was largely driven by single studies with large effect sizes.
Introduction: Osteoarthritis (OA) is the leading cause of disability in the elderly, usually presenting with mono-or oligo-arthritis where local drug delivery by intra-articular (IA) injection may be more effective in terms of increased bioavailability, less systemic exposure and reduced adverse events. Several intra-articular medications for symptomatic are available on the market while the new disease-modifying drugs (DMOADs) are progressing into phase 3 pipeline of drug development.
Areas covered: This narrative review covered the pharmacokinetic and pharmacodynamics of clinically available IA drugs which include corticosteroids, hyaluronic acid as well as injection techniques, efficacy, adverse effects and contraindications. In addition, the authors briefly describe the newer disease-modifying OA drugs (DMOAD) which are undergoing phase 3 pipeline of development such as Fibroblast growth factor (FGF-18) and Wnt inhibitor.
Despite encouraging results reported with regards to Platelet-rich plasma (PRP) application in osteoarthritis (OA) knee, still critical issues like conclusive structural evidence of its efficacy, standard dose and good manual method of preparation to obtain high yield remains unanswered. Present study is an attempt to optimise the dose and concentration of therapeutic PRP and its correlation with structural, physiologic efficacy with a new manual method of PRP preparation. A total of one hundred and fifty patients were randomized to receive either PRP (10 billion platelets) or hyaluronic acid (HA; 4 ml; 75 patients in each group) and followed up till 1 year. An addition of filtration step with 1 µm filter in manual PRP processing improved platelet recovery upto 90%. Significant improvements in WOMAC (51.94 ± 7.35 vs. 57.33 ± 8.92; P < 0.001), IKDC scores (62.8 ± 6.24 vs 52.7 ± 6.39; P < 0.001), 6-min pain free walking distance (+ 120 vs. + 4; P < 0.001) persisted in PRP compared to HA group at 1 year. Significant decline IL-6 and TNF-α levels observed in PRP group (P < 0.05) compared to HA at 1 month. Study demonstrated that an absolute count of 10 billion platelets is crucial in a PRP formulation to have long sustained chondroprotective effect upto one year in moderate knee OA.
Objective
No studies comparing the effects of platelet-rich plasma (PRP) injection and placebo injection in bilateral knee osteoarthritis in the same patient, or discussing muscle strength after PRP injection, have been published.
Design
Twenty patients with bilateral knee osteoarthritis were eligible, and 40 knees were randomized into two groups: PRP (knees [right or left by a coin toss] receiving a single intra-articular PRP injection) and saline group (the contralateral knee of the same patient, into which single 4-mL intra-articular injection of normal saline was administered). The primary outcome measure was Western Ontario and McMaster’s Universities Osteoarthritis Index and the secondary included isokinetic test results. The evaluation was at baseline and at 2 wks, 1, 3, and 6 mos after injection.
Results
The PRP group showed a significant reduction in the Western Ontario and McMaster’s Universities Osteoarthritis Index pain and total scores compared with normal saline group (P < 0.05). Although a significantly greater percentage of knee strength (extensor > flexor) was found in the PRP group during a longer follow-up period, PRP treatment resulted in insignificant differences in muscle strength compared with normal saline.
Conclusions
Platelet-rich plasma treatment significantly improves pain, stiffness, and disability in patients with knee osteoarthritis compared with normal saline treatment. Additional strength training is recommended to enhance muscle strength recovery.
مشاهده مقاله
Purpose
Methods
Results
Conclusions
Autologous platelet-rich plasma (PRP) injections have been investigated in recent years as an emerging therapy for various musculoskeletal conditions, including lumbar degenerative disc disease. Although PRP has received increasing attention from medical science experts, comprehensive clinical reports of its efficacy are limited to those treating knee osteoarthritis and epicondylitis. Use of PRP is gaining popularity in the area of degenerative disc disease, but there is a clear need for reliable clinical evidence of its applications and effectiveness. In this article, we review the current literature on PRP therapy and its potential use in the treatment of chronic discogenic low back pain, with a focus on evidence from clinical trials.
Background
Platelet-rich plasma (PRP) may be beneficial for patients with low back pain. However, the results remain controversial. We conducted a systematic review and meta-analysis to explore the efficacy of PRP for low back pain.
Methods
PubMed, Embase, Web of Science, EBSCO, and Cochrane Library databases were searched systematically. Randomized controlled trials (RCTs) assessing the effect of PRP on low back pain were included. Two investigators independently searched articles, extracted data, and assessed the quality of included studies. The primary outcome was pain scores within 8 weeks. Meta-analysis was performed using the random-effects model.
Results
Three RCTs involving 131 patients were included in the meta-analysis. Overall, compared with control intervention for low back pain, PRP injection was found to reduce pain scores significantly (mean difference: − 1.47; 95% confidence interval [CI], − 2.12 to − 0.81; p < 0.0001), improve the number of patients with > 50% pain relief at 3 months (risk ratio [RR]: 4.14; 95% CI, 2.22–7.74; p < 0.00001), and offer relatively good patient satisfaction (RR: 1.91; 95% CI, 1.04–3.53; p = 0.04). No increase in adverse events was reported after PRP injection (RR: 1.92; 95% CI, 0.94-3.91; p = 0.07).
Conclusions
Compared with control intervention for low back pain, PRP injection was found to improve pain relief and patient satisfaction significantly with no increase in adverse events.
Objectives
To compare the efficacy and safety between leucocyte-rich platelet-rich plasma (LR-PRP) and corticosteroid in fluoroscopically guided caudal epidural injection for patients with complex chronic lumbar spinal pain.
Study Design
A prospective randomized controlled double-blinded study.
Methods
Fifty eligible patients with complex chronic degenerative spinal pain were randomly assigned with a 1:1 allocation ratio to receive caudal epidural injection of corticosteroid (triamcinolone acetonide, 60 mg) or LR-PRP (isolated from 60 mL autologous blood) under fluoroscopic guidance. Levels of low back pain, quality of life, and complications (or adverse effects) were evaluated at 1, 3, and 6 months after treatment. Pain levels and quality of life were assessed using the VAS and Short Form 36-Item Health Survey (SF-36), respectively.
Results
No significant difference was shown at baseline between the 2 groups. Compared with the pretreatment values, there were significant reductions in the VAS score in both groups. A significantly lower VAS score at 1-month follow-up was detected in patients who received corticosteroid injection. However, the scores were lower in the LR-PRP group at 3- and 6-month follow-up. SF-36 responses at 6 months showed significant improvement in all domains in the LR-PRP group. There were no complications or adverse effects related to treatment at 6-month follow-up in either group.
Conclusions
Both autologous LR-PRP and corticosteroid for caudal epidural injections under fluoroscopic guidance are equally safe and therapeutically effective in patients with complex chronic lumbar spinal pain. However, LR-PRP is superior to corticosteroid for a longer pain-relieving effect and improvement in quality of life.
Introduction
The treatment of persistent lumbar radicular pain (LRP) by CT-guided epidural steroid injection (ESI) is extensively used and associated with rare but serious complications. Platelet-rich plasma (PRP), which has recently been shown to favor healing and the anti-inflammatory process by delivering growth factors and cytokines, might be an alternative and potentially safer option. We compared the efficacy of interlaminar CT-guided epidural PRP injections (EPRPI) and ESI in the treatment of persistent LRP (> 6 weeks).
Methods
In this non-randomized comparative study, patients were prospectively assessed for pain using the numerical rating scale (NRS) and for function with the Oswestry Disability Index (ODI) before and 6 weeks after treatment. Related paired and independent t tests were used for intra- and inter-group comparisons.
Results
A total of 60 patients were included in 2 groups (n = 30 EPRPI, n = 30 ESI). A statistically significant improvement was found in both groups at 6 weeks (mean NRS values 5.7 (± 2.36) at D0 and 3.7 (± 2.3) at 6 weeks (p < 0.01); mean ODI values 30 (± 11) at D0 and 21 (± 13) at 6 weeks (p < 0.01)). No significant difference was observed in the decrease in NRS and ODI scores between the 2 groups at 6 weeks (p = 0.848 and p = 0.314 for the NRS and ODI, respectively). No major complications were noted.
Conclusion
The results of CT-guided interlaminar EPRPI are similar to ESI for the treatment of persistent LRP and could be a safer option.
Objective
This study was performed to explore the effect of intra-articular injection of autologous platelet-rich plasma (PRP) on refractory pain after low-grade medial collateral ligament (MCL) injury.
Methods
In total, 52 patients with refractory pain after low-grade knee MCL injury were treated by intra-articular injection of autologous PRP. Every patient received a 5-mL intra-articular injection of autologous PRP once weekly for 3 weeks. All patients were evaluated by the International Knee Documentation Committee (IKDC) Subjective Knee Evaluation Form score before treatment and 1, 3, and 6 months after treatment. Magnetic resonance imaging of the knee was performed to observe the healing of the MCL injury 6 months after treatment.
Results
After one injection, the patients’ pain was greatly decreased and they stopped taking nonsteroidal anti-inflammatory drugs. The IKDC Subjective Knee Evaluation Form scores were significantly better after than before treatment; however, there were no significant differences among the various post-treatment time points. Magnetic resonance imaging showed that the low-grade MCL injury had completely healed, and no edema was present around the MCL.
Conclusions
Intra-articular injection of autologous PRP is an effective treatment for refractory pain after low-grade MCL injury.
Purpose
The purpose of this clinical study was to evaluate and compare the effectiveness of ultrasound (US)-guided platelet-rich plasma (PRP) injections versus US-guided corticosteroid injections (CSI) in the treatment of greater trochanteric pain syndrome (GTPS).
Methods
Between January 2015 and December 2016, 24 patients with GTPS were enrolled and randomized in two groups (A and B). Group A (study group) patients received US-guided PRP injection treatment, while group B (control group) patients received US-guided CSI treatment. Clinical outcomes in both groups were evaluated and compared using the Visual Analogue Scale (VAS) of pain, the Harris Hip Score (HHS) and the presence or absence of complications at 4, 12, and 24 weeks post-injection. The level of significance was set at p<0.05.
Results
Both groups showed improved scores (VAS and HHS) compared to the pre-injection period, but patients in group A had a statistically significant (p <0.05) decrease in VAS score and a significantly increased HHS at the last follow-up (24 weeks post-injection). No complications were reported.
Conclusions
In conclusion, patients with GTPS present better and longer-lasting clinical results when treated with US-guided PRP injections compared to those with CSI. Further studies are needed to optimize the technical preparation of PRP, the sample concentration, the number of injections and the time intervals between them, in order to achieve the maximum desired results.
Chronic plantar heel pain (CPHP) is one of the most common painful and disabling foot conditions, for which various treatments have been proposed. We aimed to investigate the efficacy of local injection of platelet-rich plasma (PRP) compared with the conventional method of local corticosteroid injection in obese patients who were resistant to other nonsurgical treatments. In this single-blind, randomized clinical trial, 32 obese patients with chronic plantar heel pain were randomly allocated to 2 groups of 16 participants each. In 1 group, 40 mg of dimethylprednisolone was injected once into the painful heel, whereas the other group received 3 separate injections of PRP, with each injection administered 1 week apart. The groups were compared at baseline and at 24 weeks after the injection, or course of injections, was administered. Exposures, total morning pain, and foot function index were not statistically significantly different between the groups at baseline; however, at 24 weeks after the treatment, final pain and morning pain scores were statistically significantly (p < .001) better in the corticosteroid group, and the mean foot function index scores were 65.4 ± 3.2 and 58.3 ± 2.9 (p < .001) in patients treated with corticosteroid and PRP, respectively. In obese patients with plantar fasciitis, injection with corticosteroid was more effective than PRP at reducing pain and improving function.
Abstract
Objective
To assess the comparative effectiveness and harms of trigger point injections (TPI) for myofascial neck and back pain.
Methods
Electronic literature databases were searched to identify articles pertaining to TPI for chronic myofascial neck and back pain. Searches were done from database start dates up to April 2020. Inclusion criteria were randomized controlled trials, cohorts, and case control studies. Pain, functional outcomes, and harms were extracted. Outcome time points were divided into short term (7 days to <6 weeks), intermediate term (6 weeks to < 3 months), long term (3 months to < 6 months), and longest term (>6 months). Quality assessment was done using the Cochrane Back Review Group (CBRG) checklist for RCTs, and the Newcastle-Ottawa Quality Assessment Scale for cohort and case control studies.
Results
14 studies met inclusion criteria. Six studies compared TPI of Botulinum toxin A (five with Onabutulinum toxin A, and one with Abobotulinum toxin A) with normal saline (NS). Two of the Onabotulinum toxin A studies showed greater pain improvement in the Onabotulinum toxin A group at short, intermediate, compared with NS. The Abobotulinum study showed pain improvement at short, intermediate, and long terms. Of note Onabotulinum toxin A was associated with improved anxiety and depression in two studies. Two studies compared Onabotulinum toxin A to local anesthetic, one to methylprednisolone, and one to dry needling (DN), all of which showed no difference. One study compared Ozone to Lidocaine and DN, and it showed no difference. Two studies compared sterile water to NS; they both found no difference in pain outcomes at the short term time point. However one of these two studies showed improved pain at intermediate, long, and longest terms in the sterile water group. Tropisetron showed no difference vs. NS. Adverse effects were mostly reported for Onabotulinum toxin A and Abobotulinum toxin A.
Conclusion
Given the mixed results, we are unable to conclude whether an injectate composition is superior to another, or make recommendations in that regard. Further studies will help elucidate the ideal injectate composition and parameters.
Abstract
Objective: Myofascial pain syndrome (MPS) is a major musculoskeletal problem and a leading cause of disability worldwide. Extracorporeal shockwave therapy (ESWT) and trigger point injection (TPI) have shown positive results for MPS but no previous study has investigated the combined effects of radial shockwave and trigger point injection of lidocaine for upper trapezius myofascial pain syndrome. Method: For this purpose, forty-five participants were randomly divided into shockwave (n = 15), shockwave with ultrasound-guided trigger point injection (combined; n = 15), and control (standard care; n = 15) groups. Participants were assessed at baseline, one week and four weeks by using the visual analog scale, neck disability index, electromyography, infrared thermography, and sonoelastography. Results: Compared with control group, both shockwave and combined groups showed a statistically significant reduction in pain (P<0.01), functional disability (P<0.01), skin temperature (P<0.01), and elastic stiffness, with greater reduction in the combined group (P<0.01) than shockwave group (P<0.05) at four weeks. However, no significant difference was found in electrical activity between the groups (P>0.05). The combined group also showed significant differences in pain (P<0.05) and elastic stiffness (P<0.01) compared with shockwave group at four weeks. Conclusion: Our study revealed that extracorporeal radial shockwave therapy combined with trigger point injection of lidocaine was more effective for decreasing pain and elastic stiffness in upper trapezius myofascial pain syndrome at four weeks.
مشاهده مقاله
Abstract
Purpose: Myofascial pain syndrome (MPS) is a common musculoskeletal disorder among young adults associated with presence of myofascial trigger points. We aimed to evaluate efficacy of ozone injection (OI) in MPS patients, compared with two currently used methods including lidocaine injection (LI) and dry needling (DN).
Patients and methods: In this single-blinded study, a total of 72 eligible patients were included and then randomly divided into three equal groups: DN, OI, and LI. All patients received treatment in three weekly sessions. Visual analog scale (VAS) for pain, cervical lateral flexion, pain pressure threshold (PPT), and neck disability index (NDI) were the main outcome measures, which were evaluated at baseline and at 4 weeks after injections. Analytic results were demonstrated as both within- and between-groups mean difference (MD).
Results: Sixty two patients finished the study, 20 participants in both the DN and LI groups, and 22 persons in OI group. Distribution of all demographics and baseline clinical variables were relatively similar among groups. All three interventions were remarkably effective in improving patients’ pain and PPT. Significant decrease in VAS (MD=-3.6±1.4) and increase in PPT (MD=7.2±5.1) within 4 weeks follow-up confirmed this finding. Also, NDI had similar significant improvement (MD=-9.9±8.7), but lateral flexion range did not show remarkable increase. There was also a statistically significant difference among three methods’ efficacy on VAS, NDI, and PPT, favoring OI and LI.
Conclusion: In summary, this data showed that in short-term follow-up, all three methods were significantly effective in MPS treatment; however, OI and LI groups had slightly better results than the DN group, with no remarkable preference between them.
Abstract
Background:
Previous meta-analyses have been conducted to compare outcomes of various treatment injections for lateral epicondylitis (LE), including corticosteroid injection (CSI) and autologous blood products such as autologous blood (AB) and platelet-rich plasma (PRP).
Purpose:
To conduct a systematic review of overlapping meta-analyses comparing different injection treatments (CSI, AB, PRP) for LE to determine which meta-analyses provide the best available evidence.
Study Design:
Systematic review; Level of evidence, 2.
Methods:
A systematic review was performed by searching PubMed, Embase, and the Cochrane Library to locate meta-analyses that compared clinical outcomes of CSI, AB, and PRP for the treatment of LE. Search terms included “injection,” “corticosteroid,” “platelet-rich plasma,” “autologous blood,” “tennis elbow,” “lateral epicondylitis,” and “meta-analysis.” Results were reviewed to determine study eligibility. Patient outcomes were extracted from these meta-analyses. Meta-analysis quality was assessed with the Oxman-Guyatt and Quality of Reporting of Meta-analyses (QUOROM) systems. The Jadad decision algorithm was then used to determine which meta-analyses provided the best level of evidence.
Results:
Nine meta-analyses (two level 1 studies, seven level 2 studies) containing 8656 patients met the eligibility criteria. Seven meta-analyses found that autologous blood products such as AB and PRP significantly improved pain and elbow function in the intermediate term (12-26 weeks), while 4 studies found that CSI effectively relieved pain and improved elbow function in the short term (<12 weeks). The study by Arirachakaran et al in 2016 received the highest QUOROM and Oxman-Guyatt scores; therefore, this meta-analysis appears to have the highest level of evidence. In addition, this study was rated the highest-quality study in this systematic review according to the Jadad decision algorithm. Lower-quality meta-analyses indicated that dosage, number of injections, and differences in therapeutic duration between CSI and autologous blood products may be essential factors in determining the appropriate treatment injection protocol for LE.
Conclusion:
The current best available evidence suggests that CSI improves functional outcomes and pain relief in the short term, while AB and PRP are the most effective treatments in the intermediate term.
Abstract
Objective: To compare the effectiveness of platelet-rich plasma (PRP), autologous blood (AB), and corticosteroid injections in patients with lateral epicondylitis.
Type of study: Network meta-analysis.
Literature survey: Randomized controlled trials (RCTs) that compared any two forms of injections among PRP, AB, and corticosteroid for the treatment of lateral epicondylitis were searched from inception to 30 November 2018, on PubMed, Embase, and Cochrane library.
Methodology: Two researchers independently selected and assessed the quality of RCTs with the Cochrane Risk of Bias Tool. All relevant data from the included studies were extracted and heterogeneity was checked by Cochran’s Q test and inconsistency statistic (I2 ). Publication bias was evaluated by constructing contour-enhanced funnel plots. Stata 15 software was applied for pairwise meta-analysis and network meta-analysis. To explore the efficacy between different follow-up periods, we considered the duration within 2 months to be short term, whereas 2 months or more was considered long term.
Synthesis: Twenty RCTs (n = 1271) were included in this network meta-analysis. According to ranking probabilities, corticosteroid ranked first for visual analog score (VAS) (surface under the cumulative ranking [SUCRA] = 90.7), modified Nirschl score (82.9), maximum grip strength (69.5), modified Mayo score (MMS) (77.9), and Patient-Related Tennis Elbow Evaluation (PRTEE) score (93.3) for the short-term period. For the long-term period, PRP ranked first for VAS (94.3), pressure pain threshold (99.8), Disabilities of Arm Shoulder and Hand (DASH) score (75.2), MMS (88.2), and the PRTEE score (81.8).
Conclusion: PRP was associated with more improvement in pain intensity and function in the long term than were the comparators. However, in the short term, corticosteroids were associated with the most improvement.
Abstract
Background: Despite common use, the benefit of adding steroids to local anaesthetics (SLA) for chronic non-cancer pain (CNCP) injections is uncertain. We performed a systematic review and meta-analysis of English-language RCTs to assess the benefit and safety of adding steroids to local anaesthetics (LA) for CNCP.
Methods: We searched MEDLINE, EMBASE, and CENTRAL databases from inception to May 2019. Trial selection and data extraction were performed in duplicate. Outcomes were guided by the Initiative in Methods, Measurements, and Pain Assessment in Clinical Trials (IMMPACT) statement with pain improvement as the primary outcome and pooled using random effects model and reported as relative risks (RR) or mean differences (MD) with 95% confidence intervals (CIs).
Results: Among 5097 abstracts, 73 trials were eligible. Although SLA increased the rate of success (42 trials, 3592 patients; RR=1.14; 95% CI, 1.03-1.25; number needed to treat [NNT], 13), the effect size decreased by nearly 50% (NNT, 22) with the removal of two intrathecal injection studies. The differences in pain scores with SLA were not clinically meaningful (54 trials, 4416 patients, MD=0.44 units; 95% CI, 0.24-0.65). No differences were observed in other outcomes or adverse events. No subgroup effects were detected based on clinical categories. Meta-regression showed no significant association with steroid dose or length of follow-up and pain relief.
Conclusions: Addition of cortico steroids to local anaesthetic has only small benefits and a potential for harm. Injection of local anaesthetic alone could be therapeutic, beyond being diagnostic. A shared decision based on patient preferences should be considered. If used, one must avoid high doses and series of steroid injections.
Abstract
Background: Trigeminal neuralgia is the most painful condition of facial pain leading to impairment of routine activities. Although radiofrequency thermoablation (RFT) of the Gasserian ganglion is widely used for the treatment of idiopathic trigeminal neuralgia in patients having ineffective pain relief with medical therapy, the incidence of complications like hypoesthesia, neuroparalytic keratitis, and masticatory muscles weakness is high. Recent case reports have shown the effectiveness of RFT of the peripheral branches of the trigeminal nerve for relief of refractory chronic facial pain conditions including trigeminal neuralgia.
Objectives: This study was conducted to compare the efficacy and safety of RFT of the peripheral branches of the trigeminal nerve with RFT of the Gasserian ganglion for the management of idiopathic trigeminal neuralgia.
Study design: Prospective, randomized, observer-blinded, clinical trial.
Setting: Tertiary care hospital and medical education and research institute.
Methods: A total of 40 adult patients of idiopathic trigeminal neuralgia were randomly allocated into 2 groups. The control group received RFT of the Gasserian ganglion while the study group received RFT of the peripheral branches of trigeminal nerve. The procedures were performed in the operation room under all aseptic precautions with fluoroscopic guidance. Post-procedure, the patients were assessed for loss of sensation along the nerve distribution and the adequacy of pain relief on the Numerical Rating Scale (NRS). The patients were followed up for 3 month to assess the quality of pain relief by the NRS and the Barrow Neurological Institute (BNI) pain intensity scale. Improvement in pain was considered excellent if patients had complete pain relief without any medication, good if there was significant reduction in pain (> 50%) with or without medication, and poor if there was less than 50% reduction in pain with medications. Patients were also assessed for numbness and any other side effects. Patients’ satisfaction with the procedure was recorded.
Results: Nineteen patients in the control group and 18 in study group had effective pain relief of up to 3 months. Their pain scores were comparable at all time intervals, though the number of patients receiving supplementary medications was more in study group at 2 months (P = 0.015). The patients showed overall satisfaction score of 8.5 (8-9) and 8 (7-9) in control and study groups respectively. The average procedure duration was 30 (30-38) minutes in the control group and 28 (25-40) minutes in the study group. Most of the patients in both groups had mild numbness after the procedure. One patient in the control group had lower eyelid swelling and another had mild weakness of the masseter muscle, which resolved few days later. No major complication was reported in the study group except for 1 patient who reported local ecchymosis.
Limitations: The main limitation of the study is that the patients and the investigator performing the procedure were not blinded, though the person who assessed the patient during follow-up was blinded to the group assignment. Another limitation is that we could not follow up with the patients after 3 months due to time constraints.
Conclusion: We found that radiofrequency thermoablation of the peripheral branches of the trigeminal nerve is an effective and safe procedure for the management of idiopathic trigeminal neuralgia.
Abstract
Background: Radiofrequency thermocoagulation through the supraorbital foramen with a different puncture method is a new approach for the treatment of ophthalmic division trigeminal neuralgia.
Objectives: To compare the efficacy of the vertical puncture method and the transverse puncture method in the treatment of ophthalmic division trigeminal neuralgia during radiofrequency thermocoagulation through the supraorbital foramen.
Study design: Randomized, longitudinal prospective, clinical research study.
Setting: Department of Anesthesiology and Pain Medicine, Jiaxing, China.
Methods: A total of 57 patients with ophthalmic division trigeminal neuralgia were enrolled in the study between October 2011 and April 2018, and prospectively randomized into the vertical puncture group (n = 29) or transverse puncture group (n = 28). All these patients received computed tomography-guided radiofrequency thermocoagulation through the supraorbital foramen. Patients in the vertical puncture group were treated with a vertical puncture method; patients in the transverse puncture group received a transverse puncture method. Facial pain was evaluated using the Numeric Rating Scale preoperatively and at 1 day, 6 months, 1 year, and 2 years after treatment; facial numbness degree was analyzed at 1 day and 2 years after the treatments were recorded. The short-term and long-term complications during the period of postoperative follow-up were recorded.
Results: All surgical procedures were successfully completed. The Numeric Rating Scale scores at 6 months, 1 year, and 2 years after the treatment were significantly lower in the transverse puncture group compared to the vertical puncture group (P < 0.05), while no difference was observed on day one after the treatment (P > 0.05). The numbness degree at 2 years was significantly decreased compared to day one in both groups (P < 0.05). The radiofrequency thermocoagulation for ophthalmic division trigeminal neuralgia in the transverse puncture group showed better long-term outcomes than those in the vertical puncture group (P < 0.05). No short-term or long-term postoperative complications were observed in any of the groups.
Limitations: Additional clinical data should be collected to preserve the results in future work.
Conclusion: The transverse puncture method during radiofrequency thermocoagulation through the supraorbital foramen had better efficacy and fewer complications in comparison with the vertical puncture method when treating ophthalmic division trigeminal neuralgia.
مشاهده مقاله
Abstract
Background: Primary trigeminal neuralgia (TN) is one of the most severe facial pain syndromes. TN affects patients’ quality of life and, when severe, can lead to depression and increase social burden.
Objectives: This retrospective study aimed to compare efficacy and safety of computed tomographic (CT)-guided percutaneous radiofrequency thermocoagulation (RFT) through the foramen rotundum (FR) versus through the foramen ovale (FO) for treatment of maxillary division (V2) TN.
Methods: Seventy patients with V2 TN were randomly assigned to 2 groups: RFT-FR group (n = 35) and RFT-FO group (n = 35). Visual Analog Scale (VAS), the Medical Outcomes Study 36-Item Short-Form Health Survey, the total efficacy, complications, and recurrence rate were assessed before and after surgery at different time points.
Results: Compared with the preoperative VAS, the postoperative VAS in the RFT-FR and RFT-FO groups both decreased significantly (P < 0.05). There was no significant difference in VAS between the 2 groups (P > 0.05); in both groups quality of life improved to varying degrees after RFT. In the RFT-FO group, the physical component summary (PCS) and mental component summary (MCS) were significantly lower than in the RFT-FR group at 1 week, 2 weeks and 1 month (P < 0.05). After 3 months, the PCS and MCS of the RFT-FO group gradually increased, so the 2 groups no longer differed significantly (P > 0.05). The total incidence of complications in the RFT-FR and RFT-FO groups was 20.0% (7/35) and 62.9% (22/35), respectively, and differed significantly (P < 0.05).
Limitations: This study cohort size is small, but we will gradually increase the number of patients later. Second, there may be acquiescence bias or response bias. Third, the punctures under the more commonly used C-arm imaging guidance deserve to be evaluated in the future.
Conclusions: CT-guided RFT through the FR and FO are both an effective, minimally invasive treatments for V2 TN that can relieve pain effectively.
predictive factors for future knee arthroplasty in the knee with subchondral cell therapy at ten years of follow-up
Abstract
The objectives of the study were to explore the short-term efficacy of radiofrequency thermocoagulation for the treatment of classic trigeminal neuralgia (TGN). A retrospective analysis of 58 patients with classical TGN treated with radiofrequency thermocoagulation at our institution between 2016 and 2019, including 23 men and 35 women. The mean age of all patients was 62.1±10.9 years, the duration of the disease ranged from 2 months to 360 months, and the mean duration of the disease was 80.1±77.9 months. Patients were divided into three groups, V2, V3, and V2+V3, according to the site of symptom presenta-tion. Treatment effectiveness was evaluated by observing patients’ before surgery, after surgery, and 1-year after surgery visual pain simulation (VAS) scores. The clinical efficacy was evaluated by calculating the percentage of patients whose net improve-ment in VAS scores of the three groups of patients V2, V3, and V2+V3 reached the minimal clinically important differences MCID value of TGN. Patients’ after surgery VAS scores and 1-year after surgery VAS scores all showed meaningful improvement (p<0.001) compared with pre-operative VAS scores, and after surgery VAS scores showed meaningful change (p<0.05) com-pared with 1-year after surgery VAS scores. About 84.62%, 95.45%, and 86.96% of patients in V2, V3, and V2+V3 groups showed net improvement in after surgery VAS scores to MCID values, and 69.2%, 86.4%, and 74.0% of patients in 1-year after surgery VAS scores showed net improvement to MCID values, respectively. The early efficacy of radiofrequency thermocoagulation for classic TGN is significant, but patients have a tendency to have recurrence of pain symptoms 1 year after surgery.
Abstract
Background: Regenerative medicine interventions are applied to assist in the repair, and to potentially replace or restore damaged tissue through the use of autologous/allogenic biologics and it continues to expand. The anti-inflammatory,Surgical procedures are necessary in up to 50% of trigeminal neuralgia patients. Although radiofrequency (RF) is more widely used, it is associated with high intraprocedural costs and long technical learning time. Other simpler procedures such as balloon compression (BC) require a lower training period and have significant lower costs. We evaluated the effects of BC and RF in pain control in primary trigeminal neuralgia in a randomized, double-blinded, head-to-head trial. Individuals were randomly allocated in 1 of 2 groups: BC and RF. Throughout pain, psychological and quality of life measurements were performed at baseline and after surgery. The main outcome was the worst pain in the last 24 hours (0-10) at 6 months postoperatively. After the inclusion of half of the estimated sample, a preplanned interim analysis was performed when 33 patients (62.1 ± 9.4 y.) completed the study. Pain intensity (confidence interval [CI] 95% 0.6 to 3.8, and -0.6 to 2.2, for BC and RF) did not significantly differ. Complications, interference of pain in daily life (CI 95% -0.1 to 2.3 and -0.4 to 2.3, for BC and RF), neuropathic pain symptoms (CI 95% 1.7 to 3.6 and 3.0 to 5.7, for BC and RF), mood (CI 95% 4.8 to 11.5 and 5.5 to 15.1, BC and RF, respectively), medication use, and quality of life (CI 95% 80.4 to 93.1 and 83.9 to 94.2, for BC and RF) were also not different. Radiofrequency presented more paresthetic symptoms than BC at 30 days after intervention. Based on these results, the study was halted due to futility because BC was not superior to RF.
Abstract
Background
Trigeminal neuralgia is a very painful condition, and radiofrequency therapy is reserved for patients who are resistant or intolerant to pharmacologic therapy. Continuous radiofrequency (CRF) and pulsed radiofrequency (PRF) both have advantages and disadvantages. Recently, studies have found that PRF combined with low-temperature (< 65°C) CRF increases the efficacy of treatment, without leading to a significant increase in complications caused by nerve lesions. However, these reports have some limitations.
Objectives
We plan to conduct a randomized, controlled study to compare the efficacy of applying high-voltage PRF, with and without low-temperature CRF, to the Gasserian ganglion for the treatment of trigeminal neuralgia.
Study design
A study protocol for a prospective, open-label, parallel, randomized controlled trial (clinicaltrials.gov; NCT04174443).
Setting
The Department of Pain Management, Beijing Tiantan Hospital, Capital Medical University in Beijing, China.
Methods
One hundred forty-six patients with primary trigeminal neuralgia will be randomly assigned to 1 of 2 groups using an allocation ratio of 1:1. In the high-voltage PRF combined with low-temperature CRF group, 2 Hz of PRF will be applied under the following conditions: a voltage of 70 V, temperature of 42°C, pulse width of 20 ms, and treatment time of 600 s. Low-temperature CRF will then be performed at 60°C, with a treatment time of 270 s. In the high-voltage PRF group, only high-voltage PRF will be performed, using the same treatment parameters. Follow-up process will last for a duration of 1 year.
Results
The primary outcome will be the effectiveness of the treatment after 12 months, which is the percentage of patients with a modified Barrow Neurological Institute Pain Intensity Score (BNI) between I and III. The secondary outcome will include the following: BNI score, Numeric Rating Scale, dose of carbamazepine or oxcarbazepine, patient satisfaction score, quality of life, numbness, side effects, and adverse reactions. These will be recorded over a 1-year follow-up period.
Limitations
The open-label study design may influence the measurement of outcomes and introduce bias, for example, performance or ascertainment bias.
Conclusions
To our knowledge, this will be the first prospective, open-label, parallel, randomized controlled trial to compare the efficacy and safety of the application of high-voltage PRF, combined with and without low-temperature (60°C) CRF, for the patients who have failed to respond to pharmacologic treatments for primary trigeminal neuralgia. If proven effective, this will be an important, safe, minimally destructive alternative treatment modality for primary trigeminal neuralgia following an ineffective conservative treatment.
Abstract
Objective: Radiofrequency thermocoagulation of Gasserian ganglion brings with it the difficult problem of how to provide adequate acesodyne therapy for patients in order to make the treatment more comfortable. In our study, we assess the safety and efficacy of lidocaine local anesthesia in the treatment of trigeminal neuralgia.
Methods: From January, 2017 to December, 2020, 80 patients in our hospital who were suffering from trigeminal neuralgia were treated with radiofrequency thermocoagulation through oval foramen. They were all enrolled in our study and randomly divided into a study group and a placebo group. In the study group an appropriate concentration of lidocaine was given outside and inside of the oval foramen after puncturing in place, while in the placebo group the same dose of normal saline was given in the same way. We then recorded the mean arterial pressure (MAP), heart rate (HR) and visual analogue scale (VAS) at different treatment temperatures.
Results: The values of MAP and HR in the study group were generally lower than those in the placebo group, and the difference was statistically significant. Additionally, the two groups showed a significant difference in MAP, HR, and VAS at different treatment temperatures. There were significant differences in MAP and VAS between the study group at the baseline as well as each time point thereafter, and the range of MAP and HR in the study group were lower than those in the placebo group.
Conclusion: Reasonable lidocaine local anesthesia can provide analgesic effects and prevent hypertension and arrhythmia during Gasserian ganglion radiofrequency thermocoagulation for the treatment of trigeminal neuralgia.
Abstract
Purpose
The knee joint is prone to osteoarthritis (OA) due to its anatomical position, and several reports have implicated the imbalance between catabolic and anabolic processes within the joint as the main culprit, thus leading to investigations towards attenuation of these inflammatory signals for OA treatment. In this review, we have explored clinical evidence supporting the use of stromal vascular fraction (SVF), known for its anti-inflammatory characteristics for the treatment of OA.
Methods
Searches were made on PubMed, PMC, and Google Scholar with the keywords “adipose fraction knee regeneration, and stromal vascular fraction knee regeneration, and limiting searches within 2017–2020.
Results
Frequently found interventions include cultured adipose-derived stem cells (ADSCs), SVF, and the micronized/microfragmented adipose tissue-stromal vascular fraction (MAT-SVF). Clinical data reported that joints treated with SVF provided a better quality of life to patients. Currently, MAT-SVF obtained and administered at the point of care is approved by the Food and Drug Administration (FDA), but more studies including manufacturing validation, safety, and proof of pharmacological activity are needed for SVF. The mechanism of action of MAT-SVF is also not fully understood. However, the current hypothesis indicates a direct adherence and integration with the degenerative host tissue, and/or trophic effects resulting from the secretome of constituent cells.
Conclusion
Our review of the literature on stromal vascular fraction and related therapy use has found evidence of efficacy in results. More research and clinical patient follow-up are needed to determine the proper place of these therapies in the treatment of osteoarthritis of the knee.
Abstract
Background
The intra-articular implantation of mesenchymal stromal cells (MSCs) as a treatment for knee osteoarthritis (OA) is an emerging new therapy. In this study, patients with knee OA received intra-articular implantations of autologous bone marrow-derived MSCs. We sought to assess the safety and efficacy of this implantation.
Materials and Methods
This was a phase 1/2 single-center, triple-blind, randomized controlled trial (RCT) with a placebo control. The subjects consisted of patients with knee OA randomly assigned to either an intra-articular implantation of MSCs (40 × 106 cells) or 5 mL normal saline (placebo). Patients were followed up for 6 months after the implantations. The pain level and function improvements for patient-reported outcomes were assessed based on a visual analog scale (VAS), Western Ontario and McMaster Universities Arthritis Index (WOMAC) and its subscales, walking distance, painless walking distance, standing time and knee flexion compared with the placebo group at 3 and 6 months following the implantations.
Results
Overall, 43 patients (Kellgren-Lawrence grades 2, 3 and 4) were assigned to either the MSCs (n = 19) or placebo (n = 24) group. Patients who received MSCs experienced significantly greater improvements in WOMAC total score, WOMAC pain and physical function subscales and painless walking distance compared with patients who received placebo. There were no major adverse events attributed to the MSC therapy.
Conclusion
This randomized, triple-blind, placebo-controlled RCT demonstrated the safety and efficacy of a single intra-articular implantation of 40 × 106 autologous MSCs in patients with knee OA. Intra-articular implantation of MSCs provided significant and clinically relevant pain relief over 6 months versus placebo and could be considered a promising novel treatment for knee OA. We propose that further investigations should be conducted over an extended assessment period and with a larger cohort.
Abstract
Purpose
Recently, mesenchymal stem cells (MSCs) have been proposed as potential treatment modalities for knee osteoarthritis. However, indications and long-term results have not been frequently reported. The purpose of this study was to determine whether bone marrow lesion on MRI are predictive of risk progression to total knee arthroplasty during the first ten years after subchondral cell therapy.
Methods
This study included 140 adults aged 65 to 90 years. These 140 patients (mean age 75.4 ± 14.2 years) planned to undergo staged-bilateral total knee arthroplasty (TKA) for medial osteoarthritis, had “comparable” pain in both knees, and accepted randomization of the knees for surgery. They received TKA on one side and a subchondral injection of MSCs (from iliac bone marrow concentrate) on the contralateral knee during the same anaesthetic. The bone marrow graft of 20 cm3 volume (10 cc in the tibia and 10 cc in the femur) contained average 7800 MSCs/mL (range 3120 to 11,560). The baseline volume of bone marrow lesions (BMLs) on the tibia and on the femoral condyle determined on MRI was average 3.4 cm3 (range 0.4 to 6.4 cm3). The risk of subsequent knee arthroplasty due to absence of bone marrow lesions regression as well as osteoarthritis (OA) grade was evaluated with Cox proportional-hazards ratio after control of baseline variables (number of cells injected, age, knee alignment).
Results
After treatment with MSCs injection in bone marrow lesions of the subchondral bone, medial femorotibial compartment BML volume experienced regression over 24 months (mean regression 1.5 cm3, range 0.8 to 3.2 cm3). At the most recent follow up (average of 15 years, range 10 to 20 years), a total of 25 (18%) of the 140 patients underwent total knee arthroplasty performed at a mean of ten years (range, 5 to 15 years) after the date of the cell therapy. The overall incidence of knee arthroplasty after cell therapy was 1.19% per person-year which was equivalent to the risk of a revision for a primary TKA in the contralateral knees of the same patient population (21 revisions, corresponding to 1.00% revision per person-year; p = 0.34). After adjusting for confounders, persistent BMLs larger than 3 cm3after cell therapy was a strong independent risk factor for total knee arthroplasty (hazard ratio HR = 4.42 [95% CI = 2.34 to 7.21]; p < 0.001), regardless of OA grade, with higher risks demonstrated for larger BMLs. Incidence rates of arthroplasty were also higher for young patients and for knees presenting severe malalignment.
Conclusions
This study showed that subchondral bone marrow concentrate (as compared with TKA) had a sufficient effect on pain to postpone or avoid the TKA in the contralateral joint of patients with bilateral osteoarthritis. Bone marrow lesions were predictive factors for future knee arthroplasty in the knee with subchondral cell therapy at ten years of follow-up
Abstract
Patients with late-stage Kellgren-Lawrence knee osteoarthritis received a single intra-articular injection of 1, 10, or 50 million bone marrow mesenchymal stromal cells (BM-MSCs) in a phase I/IIa trial to assess safety and efficacy using a broad toolset of analytical methods. Besides safety, outcomes included patient-reported outcome measures (PROMs): Knee Injury and Osteoarthritis Outcome Score (KOOS) and Western Ontario and McMaster Universities Osteoarthritis Index (WOMAC); contrast-enhanced magnetic resonance imaging (MRI) for cartilage morphology (Whole Organ MRI Scores [WORMS]), collagen content (T2 scores), and synovitis; and inflammation and cartilage turnover biomarkers, all over 12 months. BM-MSCs were characterized by a panel of anti-inflammatory markers to predict clinical efficacy. There were no serious adverse events, although four patients had minor, transient adverse events. There were significant overall improvements in KOOS pain, symptoms, quality of life, and WOMAC stiffness relative to baseline; the 50 million dose achieved clinically relevant improvements across most PROMs. WORMS and T2 scores did not change relative to baseline. However, cartilage catabolic biomarkers and MRI synovitis were significantly lower at higher doses. Pro-inflammatory monocytes/macrophages and interleukin 12 levels decreased in the synovial fluid after MSC injection. The panel of BM-MSC anti-inflammatory markers was strongly predictive of PROMs over 12 months. Autologous BM-MSCs are safe and result in significant improvements in PROMs at 12 months. Our analytical tools provide important insights into BM-MSC dosing and BM-MSC reduction of synovial inflammation and cartilage degradation and provide a highly predictive donor selection criterion that will be critical in translating MSC therapy for osteoarthritis.
Abstract
Background: Regenerative medicine interventions are applied to assist in the repair, and to potentially replace or restore damaged tissue through the use of autologous/allogenic biologics and it continues to expand. The anti-inflammatory, immunomodulatory, and regenerative properties of bone marrow mesenchymal stem cells (BM-MSCs), and investigation into their therapeutic efficacy and safety in patients with severe chronic low back pain, have not been demonstrated in controlled studies. Multiple pain generators have been hypothesized to be responsible in severe spinal degeneration and it is difficult to identify a single pain generator; consequently, resulting in inadequate therapeutic results.
Objectives: The study was undertaken to evaluate the effectiveness of autologous bone marrow MSCs in the treatment of chronic low back pain due to severe lumbar spinal degeneration with involvement of multiple structures.
Study design: Prospective, open-label, nonrandomized, parallel-controlled, 2-arm exploratory study.
Setting: A private, specialized, interventional pain management and regenerative medicine clinic.
Methods: The treatment group patients received a one-time bone marrow concentrate injection into spinal structures (i.e., discs, facets, spinal nerves, and sacroiliac joints), along with conventional treatment, whereas, the control group received conventional treatment with nonsteroid anti-inflammatory drugs, over-the-counter drugs, structured exercise programs, physical therapy, spinal injections and opioids, etc., as indicated.
Outcomes assessment: Outcomes were assessed utilizing multiple instruments, including the Oswestry Disability Index (ODI), Numeric Rating Scale (NRS-11), EuroQOL 5-Dimensional Questionnaire (EQ-5D-3L), Global Mental Health (GMH), and Global Physical Health (GPH). Multiple outcomes were assessed with primary outcomes being minimal clinically important differences (MCID) in ODI scores between the groups and/or a 2-point reduction in pain scores. In the study group, total nucleated cells, colony forming units-fibroblast, CD34-positive cell numbers and platelets were also recorded, along with post-procedure magnetic resonance imaging changes. Outcomes were assessed at 1, 3, 6, and 12 months.
Results: Significant improvement was achieved in functional status measured by ODI, pain relief measured by NRS-11, and other parameters measured by EQ-5D-3L, GMH, and GPH, in the study group relative to the control group at all time periods. The results showed significant improvements at 12-month follow-up with 67% of the patients in the study group achieving MCID utilizing ODI when compared to 8% in the control group. Greater than 2-point pain reduction was seen in 74% of the patients at 3 months, 66% of the patients at 6 months, and 56% of the patients at 12 months. Both MCID and pain relief of 2 points were significantly different compared to the control group. Opioid use decreased in the investigational group, whereas, there was a slight increase in the control group. Age, gender, opioid use, and body mass index did not affect the outcomes in the stem cell group.
Limitations: Single center, nonrandomized study.
Conclusions: The first available controlled study utilizing BM-MSCs in severe degenerative spinal disease with interventions into multiple structures simultaneously, including disc, facet joints, nerve roots, and sacroiliac joint based on symptomatology, showed promising results.
Abstract
Objective: Discectomy remains the classic procedure for treating lumbar intervertebral disc (IVD) herniation, but the occurrence of defects after discectomy is thought to be an important cause generating recurrent and accelerated IVD degeneration. Previous studies attempted suture of the annulus fissure, but the validity of this technique on restraining the degenerative process is controversial. On the other hand, cell therapies have been shown in multiple clinical and basic studies. Our purpose was to investigate the effectiveness of selective retention of autologous Bone Marrow Stromal Cells (BMSCs) with gelatin sponge in combination with annulus fibrosus suture (AFS) for the repair of IVD defects following mobile microendoscopic discectomy (MMED).
Methods: This prospective, two-armed, and controlled clinical study was conducted from December 2016 to December 2018. Written informed consent was obtained from each patient. Forty-five patients with typical symptoms, positive signs of radiculopathy, and obvious lumbar disc herniation observed by MRI were enrolled. Patients were divided into 3 groups with different treating methods: MMED (n = 15), MMED+AFS (n = 15), and MMED+AFS+BMSCs (n = 15). A postoperative 2-year follow-up was performed to evaluate the patient-reported outcomes of VAS, ODI, and SF-36. The improvement rate of VAS and ODI was calculated as [(latest-preoperative)/preoperative] to evaluate the therapeutic effect of the three groups. Assessment parameters included Pfirrmann grade, intervertebral disc height (IDH), and disc protrusion size (DPS), as measured by MRI to evaluate the morphological changes.
Results: All patients enrolled had a postoperative follow-up at 3, 6, 12, and 24 months. VAS and ODI scores were significantly improved compared to the preoperative status in all three groups with a mean DPS reduction rate over 50%. At the final follow-up, the improvement rate of the VAS score in the MMED+AFS+BMSCs group was significantly higher than the MMED+AFS and MMED groups (80.1% ± 7.6% vs. 71.3% ± 7.0% vs. 70.1% ± 7.8%), while ODI improvement showed a significant change (65.6% ± 8.8% vs. 59.9% ± 5.5% vs. 57.8% ± 8.1%). All participants showed significant improvement in SF-36 PCS and MCS; the differences between each group were not significant. The mean IDH loss rate of the MMED+AFS+BMSCs group was also significantly lower than other groups (-17.2% ± 1.3% vs. -27.6% ± 0.7% vs. -29.3% ± 2.2%). The Pfirrmann grade was aggravated in the MMED and MMED+AFS groups while maintained at the preoperative grade in the MMED+AFS+BMSCs group. No adverse events of cell transplantation or recurrence were found in all patients during the postoperative follow-up period.
Conclusions: It is feasible and effective to repair lumbar IVD defects using SCR-enriched BMSCs with gelatin sponges, which warrants further study and development as a cell-based therapy for IVD repair.
Abstract
BACKGROUND CONTEXT PURPOSE
STUDY DESIGN/SETTING
SUBJECT SAMPLE
OUTCOME MEASURES
METHODS
RESULTS
CONCLUSIONS
Abstract
BACKGROUND CONTEXT
PURPOSE
STUDY DESIGN/SETTING
PATIENT SAMPLE
OUTCOME MEASURES
METHODS
RESULTS
CONCLUSIONS
Abstract.
OBJECTIVE:
Several studies in animal models have shown the safety and effec- tiveness of mesenchymal stem cell conditioned medium (MSC-CM) in inflammatory lesions in- volving muscles and joints.
PATIENTS AND METHODS:
In this report, we retrospectively evaluated 16 patients who received local administration of the human adipose-derived mesenchymal stem cells conditioned medium (hAMSC-CM) for mus- culoskeletal chronic pain. Overall, 27 body locations expressing pain have been treated. The local administrated dose was 5 ml in the joint cavity and/or 2 ml in the other locations. The patients were asked to conduct self-eval- uation of the degree of pain using a numeric rating scale (NRS) questionnaire and record the severity of pain before administration and at 15 min, 1 day, 1 week, and 4 weeks after administration. A second administration has been performed in 7 locations. The analysis was done considering two conditions: the “current pain status” and the “worst pain sta- tus in a week.”
RESULTS:
The results showed statistically significant differences between before and af- ter administration at each time point for “cur- rent pain status” and at 1-week and 4-week time points for “worst pain status in a week” after first administration (Tukey-Kramer test). After second administration, significant differences were found at 1-week and 4-week time points for “current pain status”. No serious adverse effect was found.
CONCLUSIONS:
It was concluded that local ad- ministration of hAMSC-CM appears to be safe and could be expected to have effective ther- apeutic value against musculoskeletal chronic pain. Further studies are needed to clarify anal- gesic effects of hAMSC-CM and its underlying mechanism(s).
هدف از این مطالعه تعیین فواید روغن شاهدانه غنی از تتراهیدروکانابینول (THC) بر علائم و کیفیت زندگی بیماران فیبرومیالژیا بوده است که بصورت یک کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور، تصادفی و کنترل شده با دارونما انجام شده است. در این بررسی به مدت هشت هفته مزایای روغن شاهدانه غنی از THC (24.44 میلی گرم در میلی لیتر THC و 0.51 میلی گرم در میلی لیتر کانابیدیول [CBD]) بر علائم بیماران فیبرومیالژیا انجام شد. همچنین کیفیت زندگی 17 زن مبتلا به فیبرومیالژیا، ساکنان محلهای با مشخصات اجتماعی-اقتصادی پایین و شیوع بالای خشونت در شهر فلوریانوپلیس، برزیل بررسی شد.
دوز اولیه یک قطره (~1.22 میلی گرم THC و 0.02 میلی گرم CBD) در روز با افزایش های بعدی بر اساس علائم بود. پرسشنامه تاثیر فیبرومیالژیا (FIQ) در لحظات قبل و بعد از مداخله و در پنج بازدید در طول هشت هفته استفاده شد.
نتایج این مطالعه نشان می دهد که بین گروهها تفاوت معنیداری در نمره پایه FIQ وجود نداشته است. با این حال، پس از مداخله، گروه شاهدانه در مقایسه با گروه دارونما (005/0 = P) و در مقایسه با نمره پایه گروه شاهدانه، کاهش معنیداری در امتیاز FIQ نشان داد. (P <0.001). با تجزیه و تحلیل موارد جدا شده در FIQ، گروه شاهدانه بهبود قابل توجهی در نمرات “احساس خوب”، “درد”، “انجام کار” و “خستگی” ارائه کردند. گروه دارونما پس از مداخله بهبود قابل توجهی در نمره “افسردگی” نشان دادند. عوارض جانبی غیرقابل تحملی وجود نداشت.
براساس یافته های این مطالعه فیتوکانابینوئیدها میتوانند درمانی کمهزینه و قابل تحمل برای کاهش علائم و افزایش کیفیت زندگی بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا باشند. مطالعات آتی هنوز برای ارزیابی فواید درازمدت مورد نیاز است .
در این کارآزمایی ، اثرات ضددردی شاهدانه با درجه دارویی استنشاقی در 20 بیمار مبتلا به درد مزمن مبتلا به فیبرومیالژیا بررسی شده است. که 4 گونه مختلف شاهدانه را با تتراهیدروکانابینول (THC) و کانابیدیول (CBD) آزمایش شده است: Bedrocan (22.4-mg THC، <1-mg CBD؛ Bedrocan International BV، Veendam، هلند)، Bediol. (13.4-mg THC، 17.8-mg CBD؛ Bedrocan International BV، Veendam، هلند)، Bedrolite (18.4-mg CBD، <1-mg THC؛ Bedrocan International BV، Veendam، هلند) و انواع دارونما بدون هیچ گونه THC یا CBD.
پس از یک استنشاق بخار، غلظت THC و CBD پلاسما، فشار و آستانه درد ، امتیاز درد خود به خود و بالا بودن دارو به مدت 3 ساعت اندازهگیری شد. هیچ یک از درمان ها تأثیری بیشتر از دارونما بر پاسخ های درد خود به خود نداشتند، اگرچه تعداد بیشتری از افراد دریافت کننده Bediol کاهش 30 درصدی را در نمره درد در مقایسه با دارونما (90 درصد در مقابل 55 درصد بیماران، 0.01 = P) با درد خود به خود نشان دادند. نمرات مرتبط با مقدار دارو بالا (ρ = -0.5، P <0.001). گونه های شاهدانه حاوی THC باعث افزایش قابل توجه آستانه درد فشار نسبت به دارونما شدند (01/0 > P). استنشاق کانابیدیول غلظت پلاسمایی THC را افزایش داد، اما اثرات ضد درد ناشی از THC را کاهش داد، که نشاندهنده تعاملات فارماکودینامیک هم افزایی اما متضاد فارماکودینامیک THC و CBD است. این کارآزمایی تجربی رفتار پیچیده کانابینوئیدهای استنشاقی را در بیماران مبتلا به درد مزمن با پاسخهای ضددردی کوچک پس از یک استنشاق نشان میدهد. مطالعات بیشتری برای تعیین اثرات طولانی مدت درمان بر روی نمرات درد خود به خود، تعاملات THC-CBD و نقش علائم روانگردان در تسکین درد مورد نیاز است.
فیبرومیالژیا یک اختلال مزمن با علائم بسیار پیچیده است. اگرچه درد شدید عمومی به عنوان علامت اصلی بیماری در نظر گرفته می شود اما بسیاری از علائم مرتبط دیگر، به ویژه اختلالات خواب ، خستگی مزمن، اضطراب و علائم افسردگی نیز نقش مرتبطی در درجه ناتوانی مشخصه این بیماری دارند. اوزون تراپی که برای درمان طیف وسیعی از بیماری ها استفاده می شود به نظر می رسد به ویژه در درمان بسیاری از بیماری های مزمن مفید باشد.
تصور می شود که اوزون با اعمال استرس اکسیداتیو خفیف، گذرا و کنترل شده ای عمل می کند که باعث افزایش تنظیم سیستم آنتی اکسیدانی و تعدیل سیستم ایمنی می شود. با توجه به این مکانیسمهای عمل، این فرضیه مطرح شد که اوزونتراپی میتواند در مدیریت فیبرومیالژیا مفید باشد، جایی که درمانهای به کار رفته اغلب بیاثر هستند.
در این مطالعه شصت و پنج بیمار مبتلا به فیبرومیالژیا، طبق تعریف کالج روماتولوژی آمریکا طبق پروتکلهای SIOOT (انجمن علمی اوزونتراپی اکسیژن)، در 55 بیمار، دو بار در هفته بهمدت یک ماه و سپس دو بار در ماه بهعنوان درمان نگهدارنده، درمان با تزریق خودکار خون در 55 بیمار و با تزریق ازن رکتوم در 10 بیمار انجام شد.
که بهبودی قابلتوجهی (بیش از 50 درصد علائم) در 45 بیمار (70 درصد) مشاهده شد. هیچ بیماری عوارض جانبی مهمی را گزارش نکرد. در نتیجه، این بزرگترین مطالعه در مورد بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا تحت درمان با اوزون درمانی است که گزارش شده است و نشان می دهد که اوزون درمانی یک درمان موثر برای بیماران فیبرومیالژیا بدون عوارض جانبی قابل توجه است.
در حال حاضر اوزونتراپی درمانی به نظر میرسد که همچنین به دلیل اینکه بدون هیچ عارضهای جانبی، میتوان به بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا که نتایج کافی از سایر درمانهای موجود کسب نمیکنند، پیشنهاد داد و میتوان آن را بهعنوان داروی مکمل/تلفیقی در نظر گرفت.
هدف از این مطالعه بررسی اثربخشی اتوهموتراپی با ازون در مدیریت فیبرومیالژیا (FM) می باشد.
در این پژوهش 20 بیمار FM (طبق معیارهای کالج روماتولوژی آمریکا) با 10 جلسه همتراپی اوزون (2 جلسه در هفته) با غلظت mcgr/ml 60-30 تحت درمان قرار گرفتند. وضعیت سلامتی بیماران قبل و بعد از درمان با استفاده از پرسشنامه تاثیر فیبرومیالژیا (FIQ) ارزیابی شد. نمونه خون از تمام بیماران برای تجزیه و تحلیل روتین بیوشیمیایی و سطح سروتونین در سرم گرفته شد و سلولهای تک هستهای خون محیطی (BMCs) برای تعیین کمیت استرس اکسیداتیو جدا شدند: تولید گونههای فعال اکسیژن (ROS) و پراکسیداسیون لیپیدی (LP) و محتوای پروتئین کربونیل (PC)، زیرا اینها نشانه هایی از آسیب اکسیداتیو سلولی هستند.
نتایج این پژوهش نشان داد که همه بیماران تحت درمان با اتوهموتراپی با ازون بهبود خواب و هوشیاری ذهنی، کاهش قابل توجه آستنی همراه با کاهشFIQ و همچنین نقاط حساس و افزایش متوسط سطح سروتونین را گزارش کردند. همچنین، کاهش مهم آسیب اکسیداتیو سلولی مشاهده شد.
اتوهموتراپی با ازون در بیماران مبتلا به FM کاهش قابل توجهی در نقاط حساس و امتیاز FIQ و همچنین کاهش سطح استرس اکسیداتیو را نشان داد. این درمان به بیماران این امکان را می دهد که با نشاط بیشتر و مصرف کمتر دارو با زندگی روبرو شوند و عوارض جانبی مضر را کاهش دهند. تحقیقات بیشتری باید انجام شود، از جمله گروههایی با تعداد بیشتری از بیماران و کارآزماییهای بالینی، تا تأثیر اوزون درمانی در بیماران مبتلا به FM مشخص شود.
مطالعات مختلفی نشان داده اند که سرما درمانی کل بدن (WBC) می تواند در درمان فیبرومیالژیا مفید باشد. از طرف دیگر شواهد زیادی وجود دارد که سیتوکین ها نقش مهمی در فیبرومیالژیا دارند. اما مشخص نیست که آیا اثرات بالینی سرما درمانی را می توان در سطح مولکولی نشان داد و اثرات آن چقدر طول می کشد.
در این مطالعه اثرات سرما درمانی سریال (6 جلسه (130- درجه سانتیگراد در 6 هفته) در بیماران فیبرومیالژیا و افراد سالم مقایسه شده است. پیامد اولیه تغییر سطح درد (مقیاس بینایی آنالوگ 0-100 میلی متر) پس از 6 جلسه بود. پیامدهای ثانویه تغییر در فعالیت بیماری (پرسشنامه بازبینی شده تاثیر فیبرومیالژیا) و درد بعد از 3 جلسه و 3 ماه پس از قطع درمان و در سطوح سیتوکین (اینترلوکین (IL-)1، IL-6، فاکتور نکروز تومور α (TNF-α) بود. ) و IL-10) نظرات بیماران در مورد رضایت، اثربخشی و اهمیت سرما درمانی مورد بررسی قرار گرفته است.
بیست و سه بیمار فیبرومیالژیا و 30 نفر سالم وارد مطالعه شدند. سرما درمانی کل بدن باعث کاهش قابل توجه درد و فعالیت بیماری پس از 3 و 6 جلسه شد. هیچ فایده بالینی 3 ماه پس از قطع درمان قابل اندازه گیری نیست. در مجموع، پروباندها از سرما درمانی راضی بودند و سرما درمانی را مهم و مؤثر می دانستند. بیماران فیبرومیالژیا سطوح مختلف IL-1، IL-6، TNF-α و IL-10 در هر نقطه خواندن در مقایسه با افراد سالم داشتند. سطوح IL-1، IL-6 و IL-10 به طور قابل توجهی در طول زمان در بیماران فیبرومیالژیا تغییر کرد. افراد سالم در مقایسه با بیماران فیبرومیالژیا پاسخ متفاوتی از IL1، 6- و 10- به سرما درمانی نشان دادند.
براساس این مطاللعه می توان نتیجه گرفت که سرما درمانی سریالی یک درمان سریع الاثر و موثر برای فیبرومیالژیا است. اثرات اثبات شده سرما درمانی ممکن است با تغییرات در سیتوکین ها توضیح داده شود.
فیبرومیالژیا یک اختلال مزمن است که با درد و حساسیت گسترده مشخص می شود. لیزر درمانی سطح پایین (LLLT)، یک درمان غیردارویی نوظهور، برای تسکین دردهای اسکلتی عضلانی یا نوروپاتیک استفاده شده است.
هدف: هدف از این مرور و متاآنالیز تعیین اثربخشی LLLT بر بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا بود.
این مطالعه شامل مرور سیستماتیک و متاآنالیز کمی کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده منتشر شده (RCT) است.
این مقاله یک مرور سیستماتیک و متاآنالیز RCTها را برای ارزیابی اثر LLLT بر بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا است که پیامدهای اولیه کل نمرات پرسشنامه تاثیر فیبرومیالژیا (FIQ)، شدت درد و تعداد نقاط حساس بود. پیامدهای ثانویه تغییرات در خستگی، سفتی، اضطراب و افسردگی بود. تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD)، فواصل اطمینان 95% (CI)، و مقادیر P برای تجزیه و تحلیل نتیجه محاسبه شد.
در مجموع 9 RCT را بررسی شده است که شامل 325 بیمار مبتلا به فیبرومیالژیا بودند که تحت درمان با لیزر LLLT یا پلاسبو با یا بدون برنامه ورزشی قرار میگرفتند. متاآنالیز نشان داد که بیماران دریافت کننده LLLT بهبود قابل توجهی در نمرات FIQ (SMD: 1.16؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.64-1.69)، شدت درد (SMD: 1.18؛ 95% فاصله اطمینان (CI، 0.82-1.54)، تعداد حساسیتها نشان دادند. امتیاز (SMD: 1.01؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.49-1.52)، خستگی (SMD: 1.4؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.96-1.84)، سفتی (SMD: 0.92؛ 95% فاصله اطمینان (CI، 0.36-1.48)، افسردگی (SMD: 46:46) ؛ 95% فاصله اطمینان (CI)، 0.93-2.00) و اضطراب (SMD: 1.46؛ 95% CI، 0.45-2.47) نسبت به افرادی که لیزر پلاسبو دریافت می کنند. علاوه بر این، در مقایسه با برنامه ورزشی استاندارد شده به تنهایی، LLLT به همراه برنامه ورزشی استاندارد شده هیچ مزیت اضافی در تسکین علائم ایجاد نمی کند. از سوی دیگر، نتایج تنها RCT با استفاده از فتوتراپی ترکیبی LLLT/LED در مقایسه با دارونما، بهبود قابل توجهی را در بیشتر پیامدها به جز افسردگی نشان داد. در مقایسه با ورزش درمانی خالص، فتوتراپی ترکیبی LLLT/LED به همراه ورزش درمانی مزایای بیشتری در کاهش شدت درد، تعداد نقاط حساس و خستگی داشت.
نتایج این مطالعه بهروزترین و مرتبطترین شواهد را در مورد اثرات LLLT در فیبرومیالژیا ارائه کرده است که نشان می دهد LLLT یک درمان موثر، ایمن و قابل تحمل برای فیبرومیالژیا است.
در پسزمینه یک مجموعه دارویی محدود در دسترس برای مدیریت فیبرومیالژیا (FM)، هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی واقعی دو مهارکننده بازجذب سروتونین- نوراپی نفرین (SNRIs)، میرتازاپین (MTZ) و دولوکستین (DLX) در FM بوده است. بررسی سوابق پزشکی برای شناسایی بیماران مبتلا به FM انجام شد و دوز ثابتی از MTZ یا DLX برای بیش از 6 ماه تجویز شد. وضعیت فعلی آنها با یک مصاحبه تلفنی که شامل ارزیابی ذهنی بهبود (مقیاس لیکرت)، FIQR (پرسشنامه تاثیر اصلاح شده فیبرومیالژیا)، اثرات نامطلوب دارو و انطباق بود، تعیین شد. 81 بیمار [میانگین سنی 46.7 (±13.0) سال، 64 (79٪) زن] غربالگری شدند. 60 نفر (79%) فیبرومیالژیا اولیه داشتند و 66 (81.5%) DLX (20-40 میلی گرم) و 15 (18.5%) در MTZ (7.5 میلی گرم) بودند. علاوه بر داروها، 57 نفر (3/70%) اصلاح سبک زندگی را دنبال کردند. بهبود متوسط تا خوب در 66 نفر (81.5%) مشاهده شد، در حالی که 15 نفر (18.5%) بهبود کلی ضعیف یا بدون بهبود را گزارش کردند. در گروه DLX، اکثریت (59، 89.4٪) بهبود متوسط به خوب را در مقایسه با 7 (46.7٪) در MTZ نشان دادند [p = 0.001, 9.6 (2.6-34)]. با این حال، FIQR برای کسانی که در DLX (3.6 ± 0.9) و MTZ (3.8 ± 0.7) مشابه بود. عوارض جانبی برای 51 (77٪) از بیماران در DLX و همه (100٪) در MTZ با انطباق ضعیف تر با MTZ 5 (33.3٪) در مقایسه با DLX 47 (71.2٪) گزارش شد [008/0= , OR 1/0 (03/0) -0.4)]. در تجزیه و تحلیل چند متغیره، DLX از [OR 16.7 (95% فاصله اطمینان (CI 2.7-100) استفاده می کند. p = 0.008] و اصلاح سبک زندگی [p = 0.002; OR 11.2 (1.5-83.3)] با نتایج ذهنی بهتر همراه بود. به نظر می رسد MTZ با دوز پایین در مدیریت FM از DLX ضعیف تر باشد.
مقالات ۲۰۲۱
امروزه توجه بسیاری از پزشکان به استفاده از روش های کم تهاجمی برای درمان بیرون زدگی دیسک معطوف شده است. بنابراین، مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر و نتایج درمانی کاهش فشار دیسک با لیزر از راه پوست (PLDD) در درمان کمردرد مزمن ناشی از بیرون زدگی دیسک طی یک پیگیری دو ساله انجام شد.
این مطالعه کوهورت بر روی 40 بیمار مبتلا به کمردرد مزمن ناشی از بیرون زدگی دیسک و مراجعه کننده به کلینیک درد انجام شد که تحت درمان با PLDD قرار گرفتند. حداقل دو سال پس از انجام PLDD (از 2018 تا 2019). تمامی اطلاعات با استفاده از سوابق پزشکی و مصاحبه با بیمار استخراج شده است. شدت درد با مقیاس عددی رتبهبندی (NRS) و شاخص ناتوانی Oswestry (ODI) قبل و دو سال بعد از درمان اندازهگیری شد.
شایعترین محلهای PLDD دو سطحی L4-S1 و L3-L5 و شایعترین محلها برای PLDD یک سطحی L5-S1 و L4-L5 بودند. به طور کلی، سطح درد و ناتوانی عملکردی دو سال پس از PLDD بهبود قابل توجهی را نشان داد (0001/0 = P). نتایج نشان داد که تفاوت آماری معنیداری در نمرات NRS و ODI بین دو گروه از مردان و زنان دو سال پس از PLDD وجود ندارد (05/0 > P). علاوه بر این، آنها هیچ تفاوت آماری معنی داری در امتیازات NRS و ODI بین سطوح مختلف بیرون زدگی دیسک دو سال پس از PLDD نشان ندادند (05/0 P>).
به نظر می رسد PLDD روشی کم تهاجمی، ایمن و موثر است که می تواند در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن ناشی از بیرون زدگی دیسک مورد استفاده قرار گیرد. بنابراین می توان آن را انتخابی مناسب در درمان بیماران مبتلا به کمردرد مزمن ناشی از بیرون زدگی دیسک دانست
فتق دیسک کمر اغلب باعث درد کمر و پا می شود. نتایج بالینی با درمان جراحی ممکن است تحت تأثیر اندازه و محل فتق دیسک باشد. رفع فشار آندوسکوپی ترانس فوامینال که مستقیماً بهصورت جراحی دیده میشود، مقبولیت و محبوبیت پیدا کرده است، در حالی که رفع فشار دیسک لیزری از راه پوست، علیرغم موفقیت اولیهاش به عنوان یک مداخله کم تهاجمی، مورد توجه قرار نگرفته است. در تلاش برای درک بهتر دوام هر دو روش، نویسندگان یک تجزیه و تحلیل مقایسه ای از نتایج بالینی در بیماران مبتلا به فتق دیسک کمری انجام دادند.
جامعه مورد مطالعه 248 بیمار شامل 162 بیمار در گروه آندوسکوپی (گروه 1) و 86 بیمار در گروه لیزر (گروه 2) بود. معیارهای پیامد اولیه معیارهای Macnab بودند. فتق ها به دو دسته بزرگ یا کوچک طبقه بندی شدند. پارامترهای اضافی انحطاط پیشرفته بخش حرکتی کمر شامل دیسک خلفی و ارتفاع فرورفتگی جانبی کمتر از 3 میلی متر ثبت شد.
میانگین پیگیری 43.5 ماه بود. زمان سریال ثبت شده برای تجزیه و تحلیل Kaplan-Meier از 1.5 تا 84 ماه متغیر بود. میانگین سنی 53.37 سال (انحراف معیار = 14.65 سال) بود. اکثر بیماران بدون توجه به درمان، پیامدهای Macnab عالی و خوب داشتند (212/248؛ 85.5%). نتایج منصفانه و ضعیف در 36 بیمار دیگر (14.5%) به دست آمد. درصد بالاتری از پیامدهای Macnab عالی در گروه آندوسکوپی (94/162؛ 58.0٪) نسبت به گروه لیزر (38/86؛ 44.2٪) در سطح معنیداری آماری وجود داشت (P<0.0001). از نظر آماری درصد بالاتری از نتایج عالی و خوب Macnab با رفع فشار آندوسکوپی فتقهای پاراسنترال کوچک وجود داشت (97.1٪؛ P<0.0001). رفع فشار لیزر از راه پوست فتق دیسک مرکزی بزرگ از نظر آماری بهتر از رفع فشار آندوسکوپی جراحی نبود (125/0=P). کاهش فشار آندوسکوپی استخوان و بافت نرم نیز در کاهش علائم در بیماران با کاهش ارتفاع دیسک خلفی و جانبی با 96.7 درصد در بیماران با کاهش ارتفاع دیسک کمتر از 3 میلی متر و 94 درصد در بیماران با کاهش ارتفاع فرورفتگی جانبی کمتر از لیزر، بهتر از لیزر بود. 3 میلی متر (P=0.001). زمان بقای Kaplan-Meier (K-M) میانگین بقای متوسط طولانیتری از مزایای درمانی را برای بیمارانی که تحت برداشت جراحی آندوسکوپی بصری مشاهده شدهاند (66.0 ماه) در مقایسه با میانگین زمان بقای K-M برای رفع فشار لیزر از راه پوست 17 ماه نشان داد (P<0.0001).
رفع فشار آندوسکوپی ترانسفورامینال برای فتق دیسک علامتدار یک درمان جراحی موثر و بادوام برای کاهش علائم سیاتیک و کمر در اکثریت قریب به اتفاق بیماران با بقای طولانیمدت خوب برای تسکین درد تا شش سال است. رفع فشار لیزری مداخلهای بدون تجسم برای شرایط مشابه ممکن است نتایج مطلوبی را در کوتاهمدت با برآمدگیهای نرم فراهم کند. با این حال، اثر درمان با میانگین بقای 17 ماه کمتر خواهد شد.
کمردرد ثانویه به دیسکوپاتی یک اختلال درد شایع است. چندین روش درمانی کم تهاجمی پیشنهاد شده است. با این حال، تا به امروز هیچ مطالعه ای کاهش فشار دیسک لیزری از راه پوست (PLDD) را با تزریق داخل دیسکی اتانول ژل شده رادیوپاک (DiscoGel®) مقایسه نکرده است. این مطالعه در مورد نتایج گزارش شده توسط بیمار از DiscoGel® درمقایسه با. PLDD برای کنترل کمردرد رادیکولار مزمن انجام شده است.
هفتاد و دو بیمار به طور تصادفی از یک استراتژی قبلی PLDD یا DiscoGel® انتخاب شدند. از شرکت کنندگان در مورد نمرات مقیاس رتبه بندی عددی (NRS)، نمرات شاخص ناتوانی Oswestry (ODI) و پیشرفت به درمان ثانویه سؤال شد.
میانگین نمرات NRS در کل گروه قبل از مداخله 8.0 بود و پس از 12 ماه به 4.3 در گروه DiscoGel® و 4.2 در گروه PLDD کاهش یافت که از نظر آماری معنی دار بود. میانگین امتیاز ODI قبل از مداخله 25/81 درصد بود که پس از 12 ماه به 14/41 درصد در گروه DiscoGel® و 86/52 درصد در گروه PLDD کاهش یافت که از نظر آماری معنی دار بود. مقایسه بین گروهی نمرات NRS پس از دو پیگیری از نظر آماری تفاوتی نداشت (62/0 = P) اما امتیاز ODI در DiscoGel® از نظر آماری کمتر بود (001/0 = P). شش مورد (16.67%) از هر گروه گزارش کردند که پس از دوره پیگیری تحت عمل جراحی قرار گرفتند که از نظر آماری تفاوتی نداشت.
هر دو تکنیک در کاهش درد معادل بودند، اما DiscoGel® تأثیر بیشتری بر کاهش ناتوانی پس از 12 ماه داشت، اگرچه میزان پیشرفت به درمانهای ثانویه و/یا جراحی تقریباً در دو گروه برابر بود.
روش رفع فشار دیسک با لیزر از راه پوست (PLDD) برای اولین بار توسط Daniel Choy در استرالیا در سال 1987 توصیف شد. بنابراین در این مطالعه علائم و نشانه های بالینی بیماران مبتلا به تنگی کانال نخاعی ناشی از بیرون زدگی دیسک پس از جراحی PLDD مورد بررسی قرار گرفته است.
در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 43 بیمار مبتلا به تنگی کانال نخاعی ناشی از دیسک کمر وارد مطالعه شدند. بیماران به دو گروه تنگی کانال دیسکوژن (3 زن و 9 مرد) و اختلال دژنراتیو پیچیده (تنگی کانال ناشی از دیسکوژن و رباط) (16 زن و 15 مرد) تقسیم شدند. بیماران تحت عمل جراحی PLDD قرار گرفتند و تظاهرات بالینی مانند درد پشت و رادیکولار، لنگش و عوارض جراحی (هماتوم، عمل مجدد و علائم عصبی) در بیماران تا یک سال بعد از عمل بررسی شد.
پس از یک سال از جراحی، میانگین دردهای پشت و رادیکولار در هر دو گروه کاهش معنیداری داشت (05/0P<). همه بیماران مبتلا به لنگش در گروه دیسکوژنیک بهبود یافتند و 35.5 درصد از بیماران مبتلا به اختلال دژنراتیو پیچیده پس از یک سال از جراحی لنگش نداشتند. نتایج درمان در بیماران مبتلا به تنگی کانال دیسکوژن 91.7 درصد عالی، 8.3 درصد منصفانه و در گروه اختلال دژنراتیو پیچیده 64.5 درصد عالی، 19.4 درصد خوب و 16.1 درصد منصفانه بود (P=0.16). هیچ یک از بیماران علائم عصبی جدیدی نداشتند و 12.9٪ از بیماران گروه اختلال دژنراتیو پیچیده نیاز به جراحی مجدد داشتند.
روش PLDD روش بهتری برای تنگی کانال دیسکوژنیک نسبت به اختلال دژنراتیو پیچیده است. بنابراین، مطالعات بیشتری در این زمینه برای مدت طولانی مورد نیاز است.
رفع فشار دیسک با لیزر از راه پوست یک درمان کم تهاجمی برای فتق دیسک کمر است و ممکن است به عنوان جایگزینی برای مدیریت جراحی سیاتیک عمل کند. در این کارآزمایی تصادفی شده با پیگیری دو ساله، اثربخشی بالینی رفع فشار دیسک لیزری از راه پوست را در مقایسه با جراحی معمولی ارزیابی شده است.
این کارآزمایی آیندهنگر تصادفیشده چند مرکزی انجام شد. صد و پانزده کاندید جراحی واجد شرایط، با درد سیاتیک ناشی از فتق دیسک کوچک تر از یک سوم کانال نخاعی، به طور تصادفی به رفع فشار دیسک با لیزر از راه پوست (n = 55) یا جراحی معمولی (n = 57) اختصاص داده شدند. معیارهای نتیجه اصلی برای این کارآزمایی، پرسشنامه ناتوانی رولند-موریس برای درد سیاتیک، نمرات آنالوگ بصری برای درد کمر و پا و گزارش بیمار از بهبودی درک شده بود.
معیارهای پیامد اولیه تفاوت معنی داری یا تفاوت بالینی مرتبط بین دو گروه در پیگیری دو ساله نشان نداد. میزان عمل مجدد در گروه جراحی 21% بود که نسبتاً بالاست و در گروه رفع فشار دیسک با لیزر از راه پوست 52% بیشتر بود.
در پیگیری دو ساله، یک استراتژی برداشتن فشار دیسک با لیزر از راه پوست، به دنبال آن جراحی در صورت نیاز، در مقایسه با استراتژی میکرودیسککتومی منجر به نتایج بهتری شد. اگرچه میزان جراحی مجدد در گروه رفع فشار دیسک با لیزر از راه پوست بالاتر از حد انتظار بود، اما در 48 درصد از بیمارانی که در ابتدا کاندید عمل جراحی بودند، میتوان از جراحی اجتناب کرد. رفع فشار دیسک با لیزر از راه پوست، به عنوان یک روش غیرجراحی، می تواند جایگاهی در زرادخانه درمان سیاتیک ناشی از فتق دیسک های حاوی فتق داشته باشد
تا 50 درصد از بیماران مبتلا به نورالژی عصب سه قلو، عمل جراحی ضروری است. اگرچه رادیو فرکونسی بیشتر مورد استفاده قرار می گیرد، اما با هزینه های درون رویه ای بالا و زمان طولانی یادگیری فنی همراه است. سایر روش های ساده تر مانند فشرده سازی بالون به دوره آموزشی کمتری نیاز دارد و هزینه های قابل توجهی پایین تری دارد. در این مطالعه اثرات فشرده سازی بالون و رادیو فرکونسی را در کنترل درد در نورالژی اولیه عصب سه قلو در یک کارآزمایی تصادفی دوسوکور سر به سر ارزیابی شده است. افراد به طور تصادفی در 1 از 2 گروه قرار گرفتند: فشرده سازی بالون و رادیو فرکونسی. در طول درد، اندازهگیریهای روانشناختی و کیفیت زندگی در ابتدا و بعد از جراحی انجام شد. پیامد اصلی بدترین درد در 24 ساعت گذشته (0-10) در 6 ماه پس از عمل بود. پس از گنجاندن نیمی از نمونه برآورد شده، زمانی که 33 بیمار (9.4 ± 62.1 سال) مطالعه را تکمیل کردند، یک تحلیل موقت از پیش برنامه ریزی شده انجام شد. شدت درد (فاصله اطمینان [CI] 95% 0.6 تا 3.8، و -0.6 تا 2.2، برای فشرده سازی بالون و رادیو فرکونسی) تفاوت معنیداری نداشت. عوارض، تداخل درد در زندگی روزمره (CI 95% 0.1- تا 2.3 و 0.4- تا 2.3، برای فشرده سازی بالون و رادیو فرکونسی)، علائم درد نوروپاتیک (CI 95% 1.7 تا 3.6 و 3.0 تا 5.7، برای فشرده سازی بالون و رادیو فرکونسی)، خلق و خو (CI 95% 4.8 تا 11.5 و 5.5 تا 15.1، فشرده سازی بالون و رادیو فرکونسی، به ترتیب)، استفاده از دارو، و کیفیت زندگی (CI 95% 80.4 تا 93.1 و 83.9 تا 94.2، برای فشرده سازی بالون و رادیو فرکونسی) نیز تفاوتی نداشتند. رادیو فرکونسی علائم پارستزی بیشتری نسبت به قبل از میلاد در 30 روز پس از مداخله نشان داد. بر اساس این نتایج، مطالعه به دلیل بیهودگی متوقف شد زیرا فشرده سازی بالون نسبت به رادیو فرکونسی برتری نداشت.
در این مطالعه تصادفیسازی شده و کنترلشده را برای مقایسه اثربخشی استفاده از رادیو فرکونسی پالسی ولتاژ بالا، با و بدون رادیو فرکونسی مداوم دمای پایین، در گانگلیون گاسرین برای درمان نورالژی عصب تریژمینال انجام دهیم. صد و چهل و شش بیمار مبتلا به نورالژی اولیه عصب سه قلو به طور تصادفی در 1 از 2 گروه با استفاده از نسبت تخصیص 1:1 قرار میگیرند. در رادیو فرکونسی پالسی ولتاژ بالا همراه با گروه رادیو فرکونسی مداوم دمای پایین، 2 هرتز رادیو فرکونسی پالسی تحت شرایط زیر اعمال می شود: ولتاژ 70 ولت، دمای 42 درجه سانتی گراد، عرض پالس 20 میلی ثانیه و زمان درمان 600 ثانیه. . سپس رادیو فرکونسی مداوم در دمای پایین در دمای 60 درجه سانتی گراد با زمان درمان 270 ثانیه انجام می شود. در گروه رادیو فرکونسی پالسی ولتاژ بالا، تنها رادیو فرکونسی پالسی ولتاژ بالا با استفاده از پارامترهای درمانی یکسان انجام خواهد شد. روند پیگیری به مدت 1 سال ادامه خواهد داشت. پیامد اولیه اثربخشی درمان پس از 12 ماه خواهد بود، که درصد بیمارانی است که نمره شدت درد اصلاح شده در موسسه عصبی بارو بین I و III است. پیامد ثانویه شامل موارد زیر خواهد بود: امتیاز شدت درد ، مقیاس رتبهبندی عددی، دوز کاربامازپین یا اکس کاربازپین، نمره رضایت بیمار، کیفیت زندگی، بیحسی، عوارض جانبی و واکنشهای جانبی. این موارد در یک دوره پیگیری 1 ساله ثبت خواهند شد. طبق دانش ما، این اولین کارآزمایی تصادفیسازیشده، موازی و موازی برای مقایسه کارآیی و ایمنی استفاده از رادیو فرکونسی پالسی ولتاژ بالا، همراه با و بدون رادیو فرکونسی مداوم دمای پایین (60 درجه سانتیگراد) خواهد بود. برای بیمارانی که به درمان های دارویی برای نورالژی اولیه سه قلو پاسخ نداده اند. اگر اثربخشی آن ثابت شود، یک روش درمانی جایگزین مهم، ایمن و کم مخرب برای نورالژی اولیه عصب سه قلو به دنبال یک درمان محافظه کارانه ناکارآمد خواهد بود.
این مطالعه به منظور مقایسه اثربخشی و ایمنی ترموآبلیشن با رادیو فرکونسی شاخه های محیطی عصب سه قلو با ترموآبلیشن با رادیو فرکونسی گانگلیون گاسرین برای مدیریت درد نورالژی تریژمینال ایدیوپاتیک انجام شد.
در مجموع 40 بیمار بزرگسال مبتلا به نورالژی تریژمینال ایدیوپاتیک به طور تصادفی در 2 گروه قرار گرفتند. گروه کنترل ترموآبلیشن با رادیو فرکونسی گانگلیون گاسرین و گروه مطالعه ترموآبلیشن با رادیو فرکونسی شاخه های محیطی عصب سه قلو دریافت کردند. اقدامات در اتاق عمل تحت تمام اقدامات احتیاطی آسپتیک با راهنمایی فلوروسکوپی انجام شد. پس از عمل، بیماران از نظر از دست دادن حس در امتداد توزیع عصبی و کفایت تسکین درد در مقیاس رتبهبندی عددی (NRS) مورد ارزیابی قرار گرفتند. بیماران به مدت 3 ماه برای ارزیابی کیفیت تسکین درد توسط NRS و مقیاس شدت درد موسسه عصبی بارو (BNI) پیگیری شدند. بهبود درد در صورتی که بیماران تسکین کامل درد بدون هیچ دارویی داشته باشند، اگر کاهش قابل توجهی در درد (> 50٪) با یا بدون دارو وجود داشته باشد، خوب و اگر کمتر از 50٪ کاهش درد با داروها وجود داشته باشد، ضعیف در نظر گرفته می شود. بیماران همچنین از نظر بی حسی و سایر عوارض جانبی مورد بررسی قرار گرفتند. رضایت بیماران از این روش ثبت شد.
19 بیمار در گروه کنترل و 18 بیمار در گروه مطالعه تا 3 ماه تسکین درد مؤثری داشتند. نمرات درد آنها در تمام فواصل زمانی قابل مقایسه بود، اگرچه تعداد بیماران دریافت کننده داروهای مکمل در گروه مورد در 2 ماه بیشتر بود . نمره رضایت کلی بیماران در گروه کنترل 8.5 (9-8) و 8 (7-9) بود. میانگین مدت زمان عمل در گروه کنترل 30 (30-38) دقیقه و در گروه مطالعه 28 (25-40) دقیقه بود. اکثر بیماران در هر دو گروه بعد از عمل بی حسی خفیفی داشتند. یکی از بیماران در گروه کنترل تورم پلک پایین و دیگری ضعف خفیف عضله ماستر داشت که چند روز بعد برطرف شد. هیچ عارضه عمده ای در گروه مورد مطالعه گزارش نشد به جز 1 بیمار که اکیموز موضعی را گزارش کرده بود.
این مطالعه نشان می دهد که ابلیشن حرارتی با رادیو فرکونسی شاخه های محیطی عصب سه قلو یک روش موثر و ایمن برای مدیریت درد نورالژی تریژمینال ایدیوپاتیک است.
این پژوهش برای مقایسه مزایا و معایب نورالژی تریژمینال ایدیوپاتیک V2+V3 با استفاده از انعقاد حرارتی با رادیو فرکونسی عصب محیطی (RF) از طریق فورامن روتوندم (FR) و فورامن اوال (FO) با موارد انعقادی RF گانگلیون نیمه قمری (RF انعقاد حرارتی موضعی) برای بررسی یک روش جراحی جدید و در دسترس برای بیماران مبتلا به نورالژی تریژمینال ایدیوپاتیک V2+V3.انجام شده است
102 بیمار مبتلا به نورالژی تریژمینال ایدیوپاتیک V2+V3 در این کارآزمایی بالینی تصادفیسازی و کنترلشده آیندهنگر وارد شدند و بهطور تصادفی به گروههای PRF و GRF تقسیم شدند (51=n در هر دو گروه). نتیجه تسکین درد با استفاده از نمره درد موسسه عصبی بارو (BNI) ارزیابی شد و به عنوان خوب (BNI کلاس I یا II، بدون نیاز به دارو) و بد (BNI کلاس III-V، دارو مورد نیاز یا ناموفق) گروه بندی شد. عود به عنوان بازگشت به سطح پایین قبلی پس از دستیابی به هر سطح بالاتری از تسکین درد تعریف شد. نرخ موثر فوری، نرخ موثر 2 ساله بعد از عمل، میزان عود 2 ساله بعد از عمل و تعداد عوارض مشاهده و ثبت شد.
شرایط اولیه آنها (سن، نسبت جنسیت، سمت درد و مدت بیماری) مشابه بود. علاوه بر این، ما دریافتیم که میزان اثربخشی 2 ساله بعد از عمل بین آنها تفاوت معنی داری نداشت. با مقایسه دو گروه، گروه PRF نرخ موثر فوری و فوری شاخه V2 و بدون عوارض شدید مانند زخم قرنیه را داشت، اما گروه GRF میزان عود 2 ساله بعد از عمل شاخه V3 کمتر و تورم صورت کمتری داشت. جراحی PRF، مانند GRF، یکی دیگر از درمانهای آینده نگر برای نورالژی تریژمینال ایدیوپاتیک V2+V3 به دلیل تأثیر فوری عالی، موقعیتیابی دقیق و ایمنی بالا است.
در این مطالعه مقایسه کارایی روش سوراخ عمودی و پانکچر عرضی در درمان نورالژی عصب سه قلو تقسیم چشمی در حین انعقاد حرارتی با رادیو فرکونسی از طریق سوراخ فوق اوربیتال انجام شده است.
در مجموع 57 بیمار مبتلا به نورالژی سه قلو تقسیم چشمی در این مطالعه بین اکتبر 2011 و آوریل 2018 وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی در گروه سوراخ عمودی (n = 29) یا گروه پانکچر عرضی (n = 28) قرار گرفتند. همه این بیماران توموگرافی کامپیوتری انعقاد حرارتی با رادیو فرکونسیهدایت شده را از طریق سوراخ فوق اوربیتال دریافت کردند. بیماران در گروه سوراخ عمودی با روش سوراخ عمودی درمان شدند. بیماران در گروه پانکچر عرضی یک روش پانکچر عرضی دریافت کردند. درد صورت با استفاده از مقیاس رتبه بندی عددی قبل از عمل و در 1 روز، 6 ماه، 1 سال و 2 سال پس از درمان ارزیابی شد. میزان بی حسی صورت در 1 روز و 2 سال پس از ثبت درمان ها مورد بررسی قرار گرفت. عوارض کوتاه مدت و طولانی مدت در طول دوره پیگیری بعد از عمل ثبت شد.
تمام اقدامات جراحی با موفقیت انجام شد. نمرات مقیاس رتبه بندی عددی در 6 ماه، 1 سال و 2 سال پس از درمان در گروه پانکچر عرضی به طور قابل توجهی کمتر از گروه سوراخ عمودی بود (05/0 > P)، در حالی که هیچ تفاوتی در روز اول پس از درمان مشاهده نشد. P > 0.05). میزان بیحسی در 2 سالگی نسبت به روز اول در هر دو گروه کاهش معنیداری داشت (05/0 > P). انعقاد حرارتی رادیو فرکونسی برای نورالژی سه قلو تقسیم چشمی در گروه پانکچر عرضی نتایج بلندمدت بهتری نسبت به گروه پانکچر عمودی نشان داد (05/0 > P). هیچ عارضه کوتاه مدت یا طولانی مدت پس از عمل در هیچ یک از گروه ها مشاهده نشد.
روش پانکچر عرضی در حین انعقاد حرارتی با رادیو فرکونسی از طریق فورامن فوق اوربیتال در مقایسه با روش پونکسیون عمودی در درمان نورالژی سه قلویی دارای اثربخشی بهتر و عوارض کمتری بود.
نورالژی عود کننده سه قلو (RTN) یک مشکل بالینی شایع است و درد در بسیاری از بیماران پس از رفع فشار میکروواسکولار (MVD) عود می کند. در این مطالعه تأثیر افزودن رادیو فرکونسی پالسی به ترموکوآگولاسیون رادیو فرکونسی را در دمای 60 درجه سانتی گراد در مقایسه با انعقاد حرارتی رادیو فرکونسی در دمای 70 درجه سانتی گراد به تنهایی در درمان نورالژی عود سه قلو پس از رفع فشار میکروواسکولار شده است.
40 بیمار مبتلا به نورالژی عود کننده عصب سه قلو پس از رفع فشار میکروواسکولار به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. گروه A: مدت طولانی رادیو فرکونسی پالسی و به دنبال آن انعقاد حرارتی کمتر مخرب دریافت کردند، در حالی که گروه B: انعقاد حرارتی تنها دریافت کردند. سپس بیماران به مدت 2 سال برای ارزیابی میزان موفقیت توسط مقیاس شدت درد (BNI) موسسه عصبی بارو، عوارض، و نیاز به درمان پزشکی را پیگیری کردند.
میزان موفقیت در هر دو گروه در هنگام ترخیص 100% بود (BNI < III). در گروه A و B به ترتیب 83.3% و 78.7% پس از 6 ماه، 77.8% و 68.4% پس از 12 ماه، 72.2% و 68.4% پس از 18 ماه و 66.7% و 63.1% پس از 24 ماه در گروه A و B بود (05/0 > P). . در گروه A، 9/88 درصد از بیماران پس از عمل، درمان با تگرتول را متوقف کردند در حالی که این میزان در گروه B 2/84 درصد بود (32/0 = p). 88.9 درصد در مقایسه با 89.5 درصد در گروه A و B به ترتیب از داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای استفاده نکردند (61/0 = p). عوارض کلی در گروه A 5.61% بود، در حالی که در گروه B 36.8% بود (0.025 = p).
در نتیجه رادیو فرکونسی پالسی و حرارتی ترکیبی می تواند به طور قابل توجهی بروز عوارض جانبی را کاهش داده و با میزان موفقیت مشابهی نسبت به استفاده از رادیو فرکونسی حرارتی به تنهایی در درمان نورالژی عودکننده عصب سه قلو پس از رفع فشار میکروواسکولار کاهش دهد.
تفاوت در اثرات ضد درد سم بوتولینوم نوع A در 28 بیمار مبتلا به نورالژی سه قلو، 53 بیمار مبتلا به اختلالات گیجگاهی فکی میوفاسیال و 89 بیمار با دیستونی فکی بسته شدن فک مقایسه شد. بیماران بر اساس علائم هر بیمار با تزریق سم بوتولینوم نوع A به عضلات ماستر، تمپورالیس، ناخنک داخلی و سایر عضلات تحت درمان قرار گرفتند. شدت درد با استفاده از مقیاس آنالوگ بصری، بسامد درد و مقیاس درد مقیاس درجه بندی دیستونی او فکی ارزیابی شد. تزریق سم بوتولینوم 1068 بار در تمام بیماران بدون عوارض جانبی قابل توجه انجام شد. آنالوگ بصری، فرکانس درد و مقیاسهای درد در ابتدا پس از دو، چهار، هشت و 12 هفته پس از اولین درمان با سم بوتولینوم و در نقطه پایانی کاهش یافت (001/0p<). اثرات به طور قابل توجهی (P <0.001) در بین گروه ها (تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر) متفاوت بود. میانگین بهبود (0٪، بدون تاثیر، 100٪، بهبودی کامل) در نقطه پایانی 86.8٪ برای نورالژی سه قلو، 80.8٪ برای درد میوفاسیال، و 75.4٪ برای دیستونی اوی فکی بود. تزریق سم بوتولینوم می تواند یک روش بسیار موثر و ایمن برای درمان نورالژی سه قلو، درد میوفاشیال و دیستونی فک فکی باشد.
هدف این پژوهش ارزیابی اختلال جویدن پس از دو نوع مختلف فرسایش در گانگلیون Gasserian برای درمان نورالژی تریژمینال ایدیوپاتیک بود. بر فرض اینکه فرسایش با فرکانس رادیویی پلاسما در دمای پایین (LTP-RFA) نسبت به انعقاد حرارتی فرکانس رادیویی (RFT) با توجه به کارایی اولیه پایینتر نیست.
204 شرکتکننده با نورالژی تریژمینال ایدیوپاتیک بهطور تصادفی برای دریافت فرسایش پلاسما در گروه LTP-RFA و فرسایش رادیوفرکوئنسی در گروه RFT به نسبت 1:1، با تصادفی تقسیم شدند. اندازه بلوک چهار یا شش. شرکت کنندگان در ابتدا (T0)، در روز ترخیص (T1)، و در پیگیری 6 ماهه (T2) مورد بررسی قرار گرفتند. نقطه پایانی اولیه نرخ موثر بالینی در گروه LTP-RFA در مقایسه با گروه RFT پس از مداخله در روز ترخیص بود. عدم فرودستی در 10-% از پیش تعیین شده بود.
تجزیه و تحلیل قصد به درمان نشان داد که میزان اثربخشی اولیه در گروه LTP-RFA 91.2٪ و در گروه RFT 93.1٪ بود (نسبت [RR] = 0.979، فاصله اطمینان 95٪ [CI]: 0.904-1.061، P = 0.795). تفاوت بین دو گروه 1.9٪ بود (95٪ CI: -5.6٪ تا 9.4٪)، که نشان داد LTP-RFA در مقایسه با RFT در اثربخشی اولیه، عدم حقارت را نشان داد. در مقایسه با گروه RFT، گروه LTP-RFA بهبود قابل توجهی بیشتری را در حداکثر ولتاژ ماهیچه های ماستر با میانگین تفاوت 11.40 (95% فاصله اطمینان (CI: 10.52 تا 12.27، P <0.001) در T1 و 17.41 (95) نشان دادند. : 14.68 تا 20.13، P <0.001) به ترتیب در T2. نتایج مشابهی برای شاخص عدم تقارن انسداد، حداکثر ولتاژ گیجگاهی قدامی، و شاخص فعالیت عضلات تمپورالیس قدامی / ماستر مشاهده شد. هیچ عارضه جانبی جدی در هر دو گروه مشاهده نشد.
گروه RFT و گروه LTP-RFA اثربخشی برای تسکین درد و بهبود عملکرد جویدن یکسانی دارند.
هدف از این مطالعه مقایسه اثر تزریق استروئید هیالورونیداز اپیدورال دمی با تزریق داخل عضلانی اوزون پاراورتبرال بر کاهش درد بیماران مبتلا به تنگی ستون فقرات لومبوساکرال بود.
در مجموع 30 بیمار مبتلا به تنگی ستون فقرات لومبوساکرال به طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. گروه A (n = 15) سه انفیلتراسیون داخل عضلانی پاراورتبرال ازن دریافت کرد، گروه B (n = 15) یک تزریق اپیدورال دمی استروئید-هیالورونیداز دریافت کرد. اثرات مداخلات با اندازه گیری مقیاس بینایی آنالوگ (VAS)، شاخص ناتوانی Oswestry (ODI)، ناتوانی کمردرد کبک (QBPDS) و پرسشنامه کمردرد رولند موریس (RMQ) قبل از مداخله و در 2 هفته و 4 هفته مورد ارزیابی قرار گرفت. و 8 هفته پس از مداخلات.
تغییرات درون گروهی بهبود قابل توجهی را در نمرات VAS، ODI، RMQ و QBPDS در هر دو گروه از قبل از درمان تا پایان پیگیری نشان داد. میانگین نمره VAS در تمام پیگیریها بین دو گروه تفاوت معنیداری داشت. میانگین نمرات ODI، RMQ و QBPDS در 2 هفته و 4 هفته بین دو گروه تفاوت معنی داری داشت. در پیگیری 8 هفته ای، تفاوت معنی داری بین گروه ها از نظر میانگین نمرات ODI، RMQ و QBPDS وجود نداشت.
هر دو تزریق داخل عضلانی اوزون و تزریق اپیدورال کودال استروئید هیالاز به طور قابل توجهی درد را کاهش می دهند. دادههای موجود حاکی از آن است که بهبود 8 هفتهای در شدت درد برای تزریق اوزون پاراورتبرال در مقایسه با تزریق اپیدورال استروئید-هیالورونیداز کودال مهمتر است.
مطالعاتی بر روی اوزون درمانی پاراورتبرال-عضلانی در مدیریت کمردرد مزمن مکانیکی انجام شده است و نشان داده است که در بهبود درد موثر است، اما هیچ یک از مطالعات برای ارزیابی مزایای افزودن ازون پاراورتبرال- عضلانی همراه با فیزیوتراپی سنتی در مدیریت کمردرد مزمن
انجام نشده است.
این مطالعه شامل 160 بیمار مبتلا به کمردرد مزمن مکانیکی بود و آنها به دو گروه تقسیم شدند: گروه اول شامل 80 بیمار تحت درمان با اکسیژن-ازون پاراورتبرال (O2O3)، درمان با لامپ مادون قرمز و تمرینات، و گروه دوم شامل 80 بیمار بود. بیماران تحت درمان با لامپ مادون قرمز و تمرینات. آنها با معیارهای شدت درد مانند مقیاس آنالوگ بصری (VAS) و مقیاس رتبه بندی کلامی (VRS) و معیارهای وضعیت عملکردی مانند پرسشنامه ناتوانی – پرسشنامه ناتوانی رولند موریس (RMQ) – و شاخص ناتوانی بازنگری شده Oswestry (ODI) ارزیابی شدند. بیماران قبل از درمان، در پایان درمان (پس از 4 هفته) و در یک پیگیری 24 هفته ای مورد ارزیابی قرار گرفتند.
بهبود در همه بیماران هر دو گروه در یک ماهگی به دست آمد، با تفاوت آماری بسیار معنی داری بین بیماران گروه I در مقیاس های VAS، VRS، RMQ، و تفاوت آماری معنی داری بین بیماران همگروه از نظر VAS و VRS در 6 ماهگی وجود داشت. گروه I در مقایسه با متغیرهای قبل از درمان در تمام مقاطع زمانی، بهبود مستمر را در همه متغیرها با تفاوت آماری بسیار معنیدار نشان داد، در حالی که بهبود با گروه دوم در پایان 24 هفته ادامه پیدا نکرد، زیرا از نظر آماری معنیدار نبود. در مورد تمام مقیاسهای مقیاس پیامد تفاوت وجود داشت .
در نتیجه تزریق پاراورتبرال O2O3 همراه با فیزیوتراپی در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن مکانیکی می تواند بهبود قابل توجهی طولانی تری در مدیریت درد و وضعیت عملکردی در این بیماران ارائه دهد.
در این مطالعه به بررسی اثرات تزریق ازن پاراورتبرال (POI) که به عنوان یک رویکرد درمانی جدید برای کمردرد در سالهای اخیر مورد استفاده قرار گرفته است، بر درد و فعالیت بدنی بیماران مبتلا به فتق حاد دیسک کمر (LDH) میپردازیم.
38 بیمار در گروه اوزون درمانی (OT) (20 نفر) و گروه کنترل دارونما (PC) (18 نفر) قرار گرفتند. هر دو گروه دو جلسه در هفته، در مجموع 8 جلسه POI کمری دریافت کردند. غلظت ازن 20-25 میکروگرم بر میلیلیتر (30 میلیلیتر) و 1/0 میکروگرم بر میلیلیتر (30 میلیلیتر) به ترتیب به گروههای OT و PC داده شد. بیماران با مقیاس بینایی آنالوگ (VAS) و شاخص ناتوانی Oswestry (ODI) قبل از درمان (V1)، 15 (V2) و 30 (V3) روز پس از شروع درمان و یک ماه (V4) پس از درمان ارزیابی شدند. پایان یافت.
یافتهها: بهبود معنیداری در نمرات VAS و ODI در پیگیری نهایی (V4) در مقایسه با نمرات پایه (V1) در هر دو گروه مشاهده شد (P<0.05). بیماران گروه OT میانگین نمرات VAS و ODI کمتری در پیگیریهای V2، V3 و V4 در مقایسه با بیماران گروه PC داشتند. این تفاوت معنی دار در پیگیری نهایی (V4) به اوج خود رسید (05/0 P<).
می توان نتیجه گیری کرد به عنوان یک درمان اضافی همراه با درمان محافظه کارانه، POI کمری می تواند درد و ناتوانی را در بیماران مبتلا به LDH حاد کاهش دهد.
تزریق ازن پاراورتبرال یک روش درمانی جدید است که در مقالات برای کمردرد شرح داده شده است. هدف از این مطالعه مقایسه نمرات درد قبل و بعد از درمان بیماران تحت تزریق ازن/اکسیژن پاراورتبرال برای کمردرد بود.
122 بیمار که به دلیل کمردرد تحت تزریق اوزون پاراورتبرال قرار گرفتند به صورت گذشته نگر مورد بررسی قرار گرفتند. 62 بیمار که معیارهای مطالعه را داشتند وارد شدند. به بیماران 15 میکروگرم بر میلی لیتر (50 میلی لیتر) گاز O3/O2 در فضای پاراورتبرال تزریق شد. آزمودنی ها هر 7 روز یک بار و در مجموع 6 جلسه تحت درمان قرار گرفتند. نمرات VAS و Oswestry Disability Index (ODI) قبل و بعد از درمان (ماه اول و سوم) مورد ارزیابی قرار گرفت. شاخص توده بدنی (BMIs) بیماران قبل از تزریق اندازه گیری شد.
12 بیمار مرد و 50 بیمار زن بودند. میانگین سنی 51.9 (محدوده 25 تا 71) سال بود. میانگین مدت درد 9.1 (3 تا 24) ماه بود. بهبودهای قابل توجهی در مقایسه آماری نمرات VAS و ODI بین گروه کنترل قبل از تزریق و ماه اول مشاهده شد . تفاوت معنی داری در مقایسه آماری نمرات VAS و ODI بین ماه اول و سوم وجود نداشت (05/0 > P). تفاوت آماری معنی داری بین BMI و نمره درد وجود نداشت.
یافته های این مطالعه نشان می دهد که گاز پاراورتبرال O3/O2 یک درمان مطمئن و موثر برای درمان فتق دیسک کمر، درد رادیکولار و کمردرد مکانیکی ناشی از کمردرد است.
هدف از این مطالعه به دست آوردن میزان کاهش درد برای بیماران تحت تزریق ازن-اکسیژن پاراورتبرال (O3/O2) برای گردن درد ناشی از بیماری دیسک گردن بود. طی 6 ماه آخر سال 2018، 72 بیمار که تحت تزریق عضلانی O3/O2 برای درمان گردن درد قرار گرفته بودند، در این مطالعه چند مرکزی به صورت گذشته نگر مورد بررسی قرار گرفتند. به بیماران 30 میلی لیتر گاز 20 میکروگرم بر میلی لیتر O3/O2 (به فضای پاراورتبرال) تزریق شد. افراد یک بار در هفته به مدت 6 هفته تحت درمان قرار گرفتند. نمرات درد مقیاس بینایی آنالوگ و نمرات انجمن ارتوپدی ژاپن (قبل از تزریق) و بعد از درمان (یعنی در 2 و 6 ماهگی) به دست آمد. بهبودهای قابل توجهی در مقیاس آنالوگ بصری و نمرات انجمن ارتوپدی ژاپن در 2 و 6 ماه در مقایسه با نمرات قبل از تزریق مشاهده شد. تفاوت معنی داری در مقیاس آنالوگ بصری یا نمرات انجمن ارتوپدی ژاپن بین 2 تا 6 ماه وجود نداشت. تزریق O3/O2 پاراورتبرال یک درمان مطمئن و موثر برای گردن درد ناشی از بیماری دیسک گردن است.
نورالژی عود کننده سه قلو (RTN) یک مشکل بالینی شایع است و درد در بسیاری از بیماران پس از رفع فشار میکروواسکولار (MVD) عود می کند. در این مطالعه تأثیر افزودن رادیو فرکونسی پالسی به ترموکوآگولاسیون رادیو فرکونسی را در دمای 60 درجه سانتی گراد در مقایسه با انعقاد حرارتی رادیو فرکونسی در دمای 70 درجه سانتی گراد به تنهایی در درمان نورالژی عود سه قلو پس از رفع فشار میکروواسکولار شده است.
40 بیمار مبتلا به نورالژی عود کننده عصب سه قلو پس از رفع فشار میکروواسکولار به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. گروه A: مدت طولانی رادیو فرکونسی پالسی و به دنبال آن انعقاد حرارتی کمتر مخرب دریافت کردند، در حالی که گروه B: انعقاد حرارتی تنها دریافت کردند. سپس بیماران به مدت 2 سال برای ارزیابی میزان موفقیت توسط مقیاس شدت درد (BNI) موسسه عصبی بارو، عوارض، و نیاز به درمان پزشکی را پیگیری کردند.
میزان موفقیت در هر دو گروه در هنگام ترخیص 100% بود (BNI < III). در گروه A و B به ترتیب 83.3% و 78.7% پس از 6 ماه، 77.8% و 68.4% پس از 12 ماه، 72.2% و 68.4% پس از 18 ماه و 66.7% و 63.1% پس از 24 ماه در گروه A و B بود (05/0 > P). . در گروه A، 9/88 درصد از بیماران پس از عمل، درمان با تگرتول را متوقف کردند در حالی که این میزان در گروه B 2/84 درصد بود (32/0 = p). 88.9 درصد در مقایسه با 89.5 درصد در گروه A و B به ترتیب از داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای استفاده نکردند (61/0 = p). عوارض کلی در گروه A 5.61% بود، در حالی که در گروه B 36.8% بود (0.025 = p).
در نتیجه رادیو فرکونسی پالسی و حرارتی ترکیبی می تواند به طور قابل توجهی بروز عوارض/عوارض جانبی را با میزان موفقیت مشابهی نسبت به استفاده از رادیو فرکونسی حرارتی به تنهایی در درمان نورالژی عودکننده عصب سه قلو پس از رفع فشار میکروواسکولار کاهش دهد.
برای درمان سندرم رادیکولار مزمن یک طرفه، روشهای مختلفی از جمله سه روش هدایتشده توموگرافی کامپیوتری (CT) با حداقل تهاجم، یعنی رادیوفرکونسی (PRF)، اوزون درمانی با اکسیژن ترانسفورامینال (TFOOT) و تزریق استروئید اپیدورال ترانسفورامینال (TFESI) وجود دارد. . با وجود این، هنوز مشخص نیست که کدام یک از این روش ها از نظر کاهش درد و بهبود ناتوانی بهترین است. بنابراین، هدف از این مطالعه، ارزیابی اثربخشی کوتاهمدت و بلندمدت این روشها با اندازهگیری تسکین درد با استفاده از مقیاس بینایی آنالوگ (VAS) و بهبود ناتوانی (بر اساس شاخص ناتوانی Oswestry (ODI)) در بیماران مبتلا به مزمن بود. سندرم رادیکولار یک طرفه در L5 یا S1 که به درمان محافظه کارانه پاسخ نمی دهد.
178 نفر که هر کدام تحت یکی از روشهای هدایتشده با CT قرار گرفتند، وارد مطالعه شدند.
دادههای 178 بیمار (PRF، n = 57؛ TFOOT، n = 69؛ TFESI، n = 52) که پرسشنامههای تکمیل شده را به درستی در ماه سوم دوره پیگیری ارسال کردند، برای تجزیه و تحلیل آماری استفاده شد. میانگین امتیاز مقیاس آنالوگ بصری قبل از درمان (VAS) در همه گروه ها شش امتیاز بود. بلافاصله پس از درمان، بیشترین کاهش در میانگین امتیاز VAS در گروه TFESI با امتیاز 3.5 (کاهش 41.7 درصد) مشاهده شد. در گروه PRF و TFOOT، میانگین امتیاز VAS به 4 و 5 امتیاز کاهش یافت (به ترتیب کاهش 33% و 16.7%). تفاوت در امتیاز VAS اولیه (بلافاصله بعد) پس از درمان بین گروههای TFESI و TFOOT از نظر آماری معنیدار بود (0152/0 = p). در ماه های سوم و ششم پس از درمان، میانگین امتیاز VAS در همه گروه ها 5 امتیاز بود، بدون تفاوت آماری معنی دار. علاوه بر این، تفاوت معنیداری در مقادیر شاخص ناتوانی در بین گروهها در هیچ یک از بازدیدهای بعدی وجود نداشت.
اگرچه سه روش در کاهش درد در کل دوره پیگیری به یک اندازه کارآمد هستند، اما مشاهده کردیم که TFESI (یک کورتیکواستروئید با بیحسی موضعی) مؤثرترین روش برای تسکین درد اولیه پس از درمان است.
جراحی درمان انتخابی برای فتق دیسک علامت دار پس از درمان محافظه کارانه است. چندین مطالعه کاربرد بالقوه اسنتفاده از ازون داخل دیسکی را در این آسیب شناسی پیشنهاد کرده اند. هدف از این کارآزمایی مقایسه ازن داخل دیسکال در مقابل اکسیژن در مقابل جراحی بود.
این یک کارآزمایی تصادفی، دوسوکور و کنترل شده در بیمارانی بود که در لیست انتظار برای جراحی دیسک فتق بودند. سه گروه درمانی وجود داشت: جراحی. تزریق ازون داخل دیسکال (به علاوه تزریق ازون ، استروئیدها و داروهای بیهوشی)؛ انفیلتراسیون اکسیژن داخل دیسکال (به علاوه تزریق اکسیژن، استروئیدها و مواد بیهوشی).
پنج سال پس از درمان آخرین بیمار،نیاز به جراحی بیشتر برای بیماران گروه ازون 20 درصد و برای بیماران گروه اکسیژن 60 درصد بود. 11 درصد از بیمارانی که در ابتدا تحت عمل جراحی قرار گرفتند، به جراحی دوم نیز نیاز داشتند. در مقایسه با گروه جراحی، گروه اوزون نشان داد: 1) تعداد روزهای بستری به طور قابل توجهی کمتر: میانگین 3 روز در مقابل صفر روز ، و هزینههای بسیار پایینتر: میانه 3702 یورو در مقابل 364 یورو.
این مطالعه نشان داد که تزریق ازون داخل دیسکال، نیاز به جراحیهای معمولی را کاهش میدهد و در نتیجه مدت زمان بستری در بیمارستان و هزینههای مرتبط را کاهش میدهد.
هدف این مطالعه ارزیابی ایمنی و اثربخشی اکسیژن-ازون درمانی داخل دیسکال (درمان O2-O3) با هدایت سی تی برای درمان فتق علامت دار دیسک کمر و تغییرات رادیولوژیکی.
این مطالعه بر روی 20 بیمار مبتلا به فتق دیسک کمر با درد مقاوم در ناحیه کمر یا رادیکول کمری انجام شد که تحت هدایت CT قرار گرفتند. آنها در سطوح یک یا دو دیسکی تحت درمان قرار گرفتند که در مجموع 24 دیسک درمان شده را نشان می دهد. آزمایشات تصویربرداری MR قبل از درمان و 2 ماه پس از عمل برای تجزیه و تحلیل تغییرات دیسک مربوط به درمان از جمله اصلاح سطوح دیسک و فتق دیسک و تغییرات ارتفاع دیسک با توجه به شاخص ارتفاع دیسک انجام شد. نتایج بالینی با استفاده از مقیاس آنالوگ بصری (VAS) برای ارزیابی شدت درد قبل از عمل، در پیگیری اولیه (2 ماهه) و ثانویه (12 ماه) ارزیابی شد.
تمام مراحل از نظر فنی موفقیت آمیز بود. میانگین امتیاز VAS قبل از عمل 7.95، در 2 ماه 3.9 و در 12 ماه 2.95 بود. تجزیه و تحلیل MRI کاهش قابل توجهی را در اندازه فتق در 2 ماه نشان داد (-20٪، 0.008 = p). هیچ عارضه فوری یا دیررس مشاهده نشد. تنها سه بیمار (6/13%) در سال بعد از اوزون تراپی تحت میکرودیسککتومی ستون فقرات کمری قرار گرفتند. به نظر می رسد درمان در موارد علائم ریشه عصبی موثرتر باشد.
این مطالعه نشان می دهد که درمان O2-O3 داخل دیسکال برای درمان فتق دیسک کمر مرتبط با درد مقاوم در برابر کمر یا رادیکول کمری ایمن و موثر است.
درمان با اوزون داخل دیسکال یک روش کم تهاجمی است که می تواند برای بیمارانی که کمردرد دارند و به درمان محافظه کارانه پاسخ نمی دهند، اعمال شود. این مطالعه به صورت گذشته نگر با هدف ارزیابی اثربخشی بالینی، عوارض جانبی، یا میزان عوارض آن انجام شد.
بیماران مبتلا به بیماری دیسک دژنراتیو کمر (LDDD) که بین ژانویه 2016 و آوریل 2018 تحت درمان داخل دیسکال O2-O3 قرار گرفتند، در این مطالعه وارد شدند. سطح درد و ناتوانی در دوره های قبل از تزریق، یک ماهه و یک ساله پس از تزریق به ترتیب با استفاده از مقیاس بینایی آنالوگ (VAS) و شاخص ناتوانی Oswestry (ODI) ارزیابی شد.
در مجموع 520 بیمار (270 مرد و 250 زن) با میانگین سنی 7/5±9/38 سال وارد مطالعه شدند. نمرات VAS و ODI در ماه اول و سال اول پس از تزریق به طور معنی داری کمتر از نمرات قبل از تزریق بود (001/0p<). کاهش قابل توجه امتیاز VAS (بیش از 50 درصد) در 60.2 درصد از بیماران در ماه اول و در 52.9 درصد از بیماران در سال اول مشاهده شد. هیچ عارضه جانبی مهمی ثبت نشده است.
اوزون تراپی داخل دیسکال همراه با درمان استروئیدی اپیدورال، یکی از تکنیک های کاربردی از راه پوست برای درمان کمردرد مرتبط با LDDD، دارای نتایج موفقیت آمیز، اثربخشی بالینی و عوارض جانبی کم بوده و در نتیجه یکی از روش ها می باشد. که باید قبل از جراحی در صورت مناسب بودن بیماران در نظر گرفته شود.
درمان اکسیژن-ازون که به عنوان جراحی های روزانه سرپایی انجام می شود، شامل یک تزریق داخل دیسکال یک بار با غلظت 3±35 میکروگرم بر سی سی اکسیژن-ازون توسط یک سیستم تحویل کالیبره شده بود. دیسککتومیهایی که بهعنوان جراحیهای بستری میکرودیسککتومی باز انجام میشوند. در تجزیه و تحلیلها ، تفاوتهای بین گروههای درمان در بهبود نسبت به سطح پایه در هر ویزیت پیگیری، با استفاده از درد پا به عنوان متغیر کمکی مقایسه شد.
در تجزیه و تحلیل اولیه، تفاوت کلی 6 ماهه بین گروههای درمان در بهبود درد پا با استفاده از جمعیت AT 0.31- (SE، 0.84) امتیاز به نفع میکرودیسککتومی بود و با استفاده از جمعیت ITT، تفاوت 0.32 (SE، 0.88) بود. به نفع اکسیژن-ازون است. تفاوت بین اکسیژن-ازون و میکرودیسککتومی از حد پایین اطمینان 95 درصدی تفاوت درمان غیرحذفی در جمعیت های AT (95 درصد حد پایین، 1.72-) یا ITT (95 درصد حد پایین تر، 1.13-) تجاوز نکرد. هر دو درمان منجر به بهبودهای سریع و آماری قابل توجهی نسبت به پایه در درد پا، کمردرد، RMDI و EQ-5D شدند که در پیگیری ادامه یافت. تفاوت بین گروه برای هیچ پیامدی معنی دار نبود. در طول پیگیری 6 ماهه، 71٪ (17 از 24) از بیماران دریافت کننده اکسیژن-ازون، از میکرودیسککتومی اجتناب کردند. میانگین زمان عمل برای اکسیژن-ازن به طور قابل توجهی سریعتر از میکرودیسککتومی به میزان 58 دقیقه بود (0010/0p<) و میانگین زمان تخلیه از روش برای روش اکسیژن-ازون به طور قابل توجهی کوتاهتر بود (9/2±3/4 ساعت در مقابل 9/29±2/44 ساعت). p<.001). هیچ عارضه جانبی عمده ای در هر دو گروه درمانی رخ نداد.
کمونوکلئولیز اکسیژن-ازون داخل دیسکال برای فتق دیسک کمر تک سطحی که به مدیریت پزشکی پاسخ نمیدهد، معیارهای غیر حقارت را برای میکرودیسککتومی در بهبود میانگین 6 ماهه درد پا برآورده کرد. هر دو گروه درمان به بهبودهای بالینی سریع و مشابهی دست یافتند که ادامه یافت و به طور کلی، 71٪ تحت اکسیژن-ازون داخل دیسکال توانستند از جراحی اجتناب کنند.
پژوهشگران 73 بیمار را که تا حدی به یک جلسه کمودیسکولیز اکسیژن-ازون (O2-O3) پاسخ دادند، بررسی کرده اند و به جلسات متعدد تزریق فرستادند. همه بیماران یک پیگیری بالینی قبل و بعد از درمان (VAS و امتیاز مکناب اصلاحشده) و MRI ابزاری را تکمیل کردند. ارزیابی تصویربرداری شامل ارزیابی ناحیه دیسک بین مهره ای (IDA) بود. تفاوت های قبل و بعد از درمان برای ارزیابی تفاوت در تنوع بین گروه ها مقایسه شد. برای ارزیابی رابطه بین پارامترهای مورفولوژیکی و بالینی از تحلیل همبستگی استفاده شد.
بر اساس نوع و تعداد درمانهای انجامشده، بیماران به سه گروه تقسیم شدند: گروه A) بیمارانی که تحت یک تزریق اضافی بیحسی/استروئید دور رادیکولار قرار گرفتند. گروه B) بیمارانی که تحت یک جلسه اضافی تزریق O2-O3 داخل دیسکال قرار گرفتند. گروه C) بیماران به دو جلسه دیگر تزریق O2-O3 داخل دیسکال مراجعه کردند.
نتایج نشاندهنده بهبود نمره درد در همه گروهها و تغییر ناحیه دیسک کوچکتر در گروه B بود. با مقایسه تفاوتهای بین ویژگیهای قبل و بعد از درمان در بین سه گروه مختلف از بیماران، تفاوت آماری معنیداری پیدا نکردیم. تجزیه و تحلیل همبستگی هیچ ارتباط آماری معنی داری را بین تغییرات مورفولوژیکی دیسک بین مهره ای و نمرات خروجی بالینی نشان نداد.
در مشاهدات گذشتهنگر این پژوهش از بیماران تا حدی پاسخدهنده، تزریقهای چندگانه ازون داخل دیسکال با انقباض دیسک بالاتر و یا نتیجه بالینی برتر در مقایسه با یک کاربرد O2-O3 داخل دیسکال با یک جلسه تزریق اضافی دور رادیکولار همراه نبود.
در این مطالعه، پژوهشگران تأثیر درمان تزریقی ازون پاراورتبرال بر ناتوانی بیماران مبتلا به فتق دیسک کمر را تحلیل کرده اند. سوابق 432 بیمار فتق دیسک کمر L4-5 و L5-S1 به صورت گذشته نگر مورد بررسی قرار گرفت. 298 بیمار که معیارهای ورود را داشتند و رضایت آگاهانه کتبی ارائه کردند به دو گروه تقسیم شدند. هر گروه 15 ست فیزیوتراپی را به میزان پنج ست هر هفته دریافت کردند (گروه مطالعه (139=n)، گروه کنترل (159=n)). شش تزریق OT تنها به گروه مورد مطالعه، دو روز در هفته اعمال شد. نمره درد بینایی (VAS) برای پریشانی تنظیم شد و پرسشنامه ناتوانی Oswestry (ODI) برای ناتوانی زمانی که گروه ها برای کنترل قبل از درمان، در پایان درمان و سه ماه پس از پایان درمان فراخوانده شدند، اجرا شد. گروه ها به طور معنی داری نمرات VAS و ODI را پس از درمان و سه ماه پس از درمان با امتیازات قبل از درمان کاهش دادند. گروه فیزیوتراپی + OT به طور معنی داری (05/0p<) نمرات VAS و ODI کمتری نسبت به گروه فیزیوتراپی بعد و سه ماه پس از درمان داشتند.
تزریق اوزون داخل عضلانی پاراورتبرال یک روش درمانی کاملا ایمن و مفید در بیماران فتق دیسک کمر است. مطالعات بیشتری باید برای بررسی نتایج دراز مدت کاربرد تزریق اوزون داخل عضلانی پاراورتبرال انجام شود.
این مطالعه به منظور بررسی گذشته نگر عوامل پیش بینی کننده یک نتیجه موفقیت آمیز پس از کمونوکلئولیز ازون در بیماران مبتلا به درد رادیکولار و پاسخ ضعیف به درمان های محافظه کارانه انجام شده است.تجزیه و تحلیل رگرسیون لجستیک تک متغیره و چند متغیره برای شناسایی پیش بینی کننده های نتیجه خوب پس از کمونوکلئولیز ازون استفاده شد. نتیجه خوب به عنوان کاهش 33 درصدی شاخص ناتوانی Oswestry (ODI) (مدل 1) یا بهبود 13 نقطه ای ODI (مدل 2) در یک ماه پس از کمونوکلئولیز ازون تعریف شد.
دویست و هفتاد و سه بیمار مورد بررسی قرار گرفتند. کاهش قابل توجه درد (مقیاس رتبه بندی عددی قبل از عمل [NRS] 1.5 ± 6.7، NRS 2.2 ± 2.6، P <0.0001) و بهبود ODI (ODI قبل از عمل 13.7 ± 39، ODI 21.4 ± 13.0، 10.0 ± 21.4، P <1) 1 ماه پس از کمونوکلئولیز ازون به دست آمد. طول مدت درد (کمتر از 1 سال)، نوع فتق دیسک بر اساس طبقه بندی دانشگاه ایالتی میشیگان (MSU)، مراحل دژنراسیون دیسک که با دیسکوگرام آشکار شد و عدم وجود تنگی روزنه (هیپرتروفی فلاووم استخوانی یا رباط) به عنوان پیش بینی کننده نتیجه موفقیت آمیز ظاهر شد. سن، جنس، جراحی قبلی ستون فقرات، سطح محل فتق دیسک، وجود فتق دیسک کمر بدون کنترل، و تغییرات مودیک مهرهای از نظر آماری با نتیجه ارتباط نداشتند. هر دو مدل دقت خوبی را نشان دادند (مدل 1، سطح زیر منحنی [AUC] = 0.027 ± 0.84، فاصله اطمینان 95٪ [CI] = 0.79 تا 0.89؛ مدل 2، AUC = 0.024 ± 0.86، 95% CI = 0.81 تا 0. 0.91).
کمونوکلئولیز ازون یک درمان موثر برای درد رادیکولار ناشی از فتق دیسک است. مدت درد (کمتر از 1 سال)، نوع فتق دیسک MSU (1A، 1B، 1C، 2A، و 2B)، دژنراسیون دیسک درجه 2، و عدم وجود تنگی روزنه، همگی با نتیجه موفقیت آمیز مرتبط هستند و باید قبل از کمونوکلئولیز ازون به دقت ارزیابی شوند.
دادههای بلندمدت برای تعیین اثربخشی و اثربخشی روشهای کم تر تهاجمی مورد نیاز است. مطالعه حاضر نتایج پیگیری 10 ساله از کارآزمایی تصادفی شده را گزارش می کند.
پس از یک مرحله ثبت نام 4 ساله، 381 بیمار مبتلا به درد رادیکولار مزمن که بیش از 4 ماه ادامه داشت و در درمان های محافظه کارانه شکست خورده بودند، غربالگری شدند. نود بیمار ثبت نام کردند. بیماران به طور تصادفی برای دریافت لیز چسبندگی اپیدورال از راه پوست یا دارونما در بلوک های جابجایی 4 تا 8 بیمار قرار گرفتند و توسط مرکز درمان طبقه بندی شدند.
درد و ناتوانی یک و 10 سال در گروه لیز نسبت به گروه کنترل به طور معنیداری بهتر بود. ناتوانی در گروه لیز از 11.6 ± 55.3 به 9.3 ± 9.6 پس از یک سال و به 11.7 ± 14.2 پس از 10 سال بهبود یافت. گروه دارونما نیز از 11.5 ± 55.4 به 14.2 ± 30.7 پس از یک سال و به 24.8 ± 12.0 پس از 10 سال بهبود یافت. درد از 1.1 ± 6.7 به 1.1 ± 1.2 پس از یک سال و به 1.5 ± 1.4 پس از 10 سال در گروه لیز و از 6.7 ± 1.1 به 2.8 ± 1.5 پس از یک سال و به 2.9 ± 1.3 پس از مداخله 10 سال بهبود یافت. تفاوت آماری درد و ناتوانی بین گروه درمان و کنترل تا 10 سال قابل توجه است. هیچ عارضه جانبی شدید مرتبط با درمان در طی 10 سال رخ نداد، اما اثرات عصبی گذرا جزئی مستقیماً پس از مداخله مشاهده شد.
این اولین گزارش پیگیری 10 ساله یک RCT کنترل شده با دارونما است که اثربخشی روش چسبندگی از راه پوست با حداقل تهاجم را برای بیماران مبتلا به درد رادیکول لومبوساکرال مزمن نشان می دهد. این روش باید به عنوان اولین گزینه درمانی برای بیماران مبتلا به درد مزمن رادیکولار لومبوساکرال در نظر گرفته شود
درمان درد مزمن در بیماران مبتلا به اعتیاد به مواد افیونی که نسخه هایی برای داروهای مخدر دریافت می کنند یک معضل بالینی را ارائه می دهد. این مطالعه به مقایسه متادون و بوپرنورفین، نالوکسان در بیماران مبتلا به سندرم جراحی ناموفق کمر و اعتیاد به مواد افیونی پرداخت. 19 شرکت کننده به طور تصادفی به متادون یا بوپرنورفین، نالوکسان تقسیم شدند و به مدت 6 ماه تحت نظر قرار گرفتند. در یک تجزیه و تحلیل قصد درمان، بی دردی، ولع مصرف، عملکرد، مصرف دارو، افسردگی و حفظ درمان به صورت ماهانه ارزیابی شد. برنامه ریزی شده بود که 66 بیمار مبتلا به سندرم جراحی شکست خورده کمر و اعتیاد به مواد افیونی ثبت نام کنند. با این حال، به دلیل سوء استفاده از داروها، ثبت نام زودتر بسته شد. بیماران در هر دو شرایط درمان، شدت درد 24 ساعته را با کاهش 20 درصدی شدت درد در آخرین پیگیری به طور قابل توجهی بهبود بخشیدند (0.05>p). با این حال، بیماران دریافت کننده متادون به طور قابل توجهی شدت درد فعلی را کاهش دادند، در حالی که بیمارانی که بوپرنورفین و نالوکسان دریافت کردند، کاهش یافتند. بیماران به طور قابل توجهی بهبود عملکرد، هوس کمتر، مصرف کمتر مواد افیونی، و افسردگی (p <.05) در شرایط درمان گزارش کردند. هنگامی که بین متادون و بوپرنورفین/نالوکسان انتخاب می شود، به دلیل مشخصات ایمنی برتر توصیه می شود. درمان با هر دو نیاز به نظارت دقیق دارد.
این مطالعه به منظور بررسی اثربخشی و ایمنی درمان فرکانس رادیویی پالس طولانی مدت (PRF) ولتاژ بالا در بیماران مبتلا به نورالژی ناشی از سندرم جراحی ناموفق کمر (FBSS) انجام شد. بیماران بر اساس روش درمانی به دو گروه تقسیم شدند. گروه آزمایش (28=n) تحت درمان طولانی مدت PRF با ولتاژ بالا، با استفاده از راهنمایی اولتراسوند و اشعه ایکس برای هدف قرار دادن عصب نخاعی سمت آسیب دیده قرار گرفتند، در حالی که گروه کنترل (30=n) با درمان استاندارد رادیوفرکانسی پالس استفاده شد. . نمرات درد، ناتوانی و سلامت در 1 هفته، 1 ماه و 6 ماه پس از درمان در هر دو گروه در مقایسه با نمرات اولیه قبل از درمان به طور قابل توجهی بهبود یافت (همه P<0.01). تفاوت بین نمرات درد، ناتوانی و سلامتی بین دو گروه در یک ماه پس از درمان از نظر آماری معنیدار نبود (05/0 P>). اما نمرات درد، ناتوانی و سلامت در گروه آزمایش در 6 ماه پس از درمان کمتر از گروه کنترل بود (05/0>P). میزان بهبود قابل توجه و میزان مؤثر کل در 6 ماه پس از درمان در گروه آزمایش به ترتیب 6/78 درصد (28/22) و 9/92 درصد (28/26) بود که نسبت به گروه کنترل [0/60 درصد (30/18 درصد) بیشتر بود. ) و به ترتیب 3/83 درصد (30/25)، اما تفاوت ها از نظر آماری معنی دار نبود (هر دو P>0.05). در کل دوره درمان هیچ عارضه جدی رخ نداد. هر دو روش درمانی می توانند به طور موثر نورالژی اندام تحتانی را تسکین دهند. PRF طولانی مدت با ولتاژ بالا نسبت به PRF استاندارد کارایی بهتر و طول مدت طولانی تری دارد.
این مطالعه با هدف ارزیابی اثربخشی این روش کم تهاجمی مدرن در درمان درد همراه با علائم عصبی همراه بیماران مبتلا به سندرم جراحی ناموفق کمر (FBSS) انجام شد.
در مطالعه بالینی چند مرکزی گذشته نگر، ما تأثیر عملکرد اپیدوروسکوپی را در 40 بیمار مبتلا به FBSS قبل از اپیدوروسکوپی و بعد از 6 و 12 ماه بررسی کردیم. نتایج مطالعه حاکی از بهبود معنی داری در کمردرد پس از 6 ماه در سطح 05/0p< بود. در عین حال، بهبود قابل توجهی در درد منتشر شده به اندام تحتانی پس از 6 و 12 ماه در p<0.05 و همچنین بهبود قابل توجهی در شاخص ناتوانی Oswestry اندام ها پس از 6 ماه و پس از 12 ماه مشاهده شد (p. <0.05).
نتایج خلاصه شده کنونی حاکی از تأثیر مثبت قابل توجه اپیدوروسکوپی در درمان کمردرد مزمن با کاهش درد رادیکولار به اندام تحتانی و افزایش کیفیت زندگی بیماران پس از عمل است.
هدف از این مطالعه بررسی پیامدهای فورمینوتومی آندوسکوپی کمری از راه پوست (PELF) برای تنگی سوراخ با PLS در بیماران سالمند بود.
داده های پیگیری دو ساله از 21 بیمار متوالی که برای تنگی سوراخ سوراخ تحت PELF قرار گرفتند جمع آوری شد. ترانس فورامینال آندوسکوپی رفع فشار سوراخ سوراخ تحت بی حسی موضعی انجام شد.
میانگین مقیاس بینایی آنالوگ برای درد پا از 48/8 در ابتدا به 33/3 در 6 هفته، 10/2 در 1 سال و 19/2 در 2 سال پس از PELF بهبود یافت (01/0 > P). میانگین شاخص ناتوانی Oswestry از 67.29 در ابتدا به 30.69 در 6 هفته، 22.50 در 1 سال و 20.81 در 2 سال پس از PELF (P <0.01) بهبود یافت. بر اساس معیارهای اصلاح شده Macnab، نتایج عالی یا خوب در 81.0 درصد بیماران و بهبود علائم در 95.2 درصد بیماران به دست آمد.
روش آندوسکوپی ترانس فورامینال میتواند زاویه دسترسی بهتری را برای دستیابی به رفع فشار روزنهای پیچیده با آسیب کمتر وجهی و سختی فراهم کند. بنابراین، PELF تحت بی حسی موضعی می تواند برای PLS یا تنگی روزنه بعد از عمل در بیماران مسن مفید باشد.
این مطالعه به منظور مقایسه مزایا، ایمنی و اثرات میان مدت تزریق فلوروسکوپی ترانس فوامینال (TF) به کودال (CA) استروئید اپیدورال (ESI) برای درد مزمن پس از جراحی ستون فقرات (CPSS) با ارزیابی تسکین درد و بهبود آن است. از عملکرد
بیماران مبتلا به درد رادیکولار در CPSS که CA هدایت شده با FL (21 = n) یا TF (n = 28) ESI دریافت کردند در این مطالعه گذشته نگر وارد شدند. فراوانی عوارض، عوارض جانبی، اثرات درمانی، و بهبود عملکرد برای هر روش در 1، 3 و 6 ماه پس از آخرین تزریق مقایسه شد.
هر دو شاخص ناتوانی Oswestry (ODI) و نمرات مقیاس درد عددی کلامی (VNS) در هر دو گروه در تمام 1، 3 و 6 ماه پس از آخرین تزریق، بدون تفاوت معنیدار بین گروهها (05/0p<) بهبود را نشان دادند. علاوه بر این، هیچ تفاوت معنیداری بین گروهها از نظر میزان موفقیت درمان در هر مقطع زمانی وجود نداشت. مقدار زمان مورد استفاده برای روش تزریق در گروه CA کوتاهتر از گروه TF بود (25.73 ± 410.32 ثانیه در مقابل 18.03 ± 640.65 ثانیه، P <0.05). در عرض 2 هفته پس از تزریق، نمرات رضایتبخش بیمار مورد ارزیابی قرار گرفت که در بین بیماران CA-ESI 85.7% (18=n) و در بین بیماران TF-ESI 55.7% (16=n) عالی رتبهبندی شد (p <0.05). تجزیه و تحلیل رگرسیون لجستیک نشان داد که متغیرهایی مانند روش تزریق (رویکرد CA یا TF)، جنسیت، استفاده از مسکن، مدت درد، تعداد تزریق و سن متغیرهای معنیداری برای نتایج موفقیتآمیز درمان نیستند. هیچ گونه عارضه جانبی پس از عمل در هر دو گروه مشاهده نشد.
نتایج CA-ESI و TF-ESI هدایت شده با FL برای CPSS از نظر کاهش درد و بهبود عملکرد مشابه هستند. CA-ESI با زمان کمتری برای عمل همراه است. علاوه بر این، در مقایسه با TF-ESI، بیمار در حین تزریق ناراحتی کمتری را تجربه می کند و رضایت از درمان تزریقی بهتر است. بر این اساس، هر دو روش موثر هستند. با این حال، در رویکرد CA، رضایت بیمار بالاتر و زمان عمل کوتاهتر است
درمان ترکیبی TFESI و CESI تسکین درد قابل توجهی را نسبت به TFESI به تنهایی در 3 ماه نشان داد. هیچ تاثیری در مورد ارزیابی عملکردی یافت نشد.
شیوع بالای درد مزمن نشان دهنده نیاز به گزینه های درمانی جایگزین و چندوجهی است. استفاده از کانابینوئیدها در پزشکی در حال تبدیل شدن به یک موضوع مورد توجه در حال رشد است، به ویژه در زمینه درد مزمن. اثربخشی کانابینوئیدها برای درمان درد مزمن به خوبی ثابت نشده است.
اهداف این مرور ادبیات سیستماتیک، خلاصه کردن اثربخشی و اثرات ثانویه کانابینوئیدها برای مدیریت درد مزمن است.
این مطالعه اثرات ضددردی متوسط کانابینوئیدها را برای دردهای مزمن نشان داد و هیچ تأثیر قابل توجهی بر درد در گروه تحت درمان با شاهدانه در مقایسه با گروه کنترل نداشت. شواهد در مورد اثربخشی کانابینوئیدها برای درد مزمن، مزایای درک شده توسط بیمار را نشان می دهد، اما سایر اثرات درمانی متناقض را نشان می دهد. این یافتهها نشان میدهد که کانابینوئیدها ممکن است اثر ضددردی متوسطی برای شرایط درد مزمن نوروپاتیک داشته باشند و استفاده از کانابینوئیدها نسبتاً ایمن است و عوارض جانبی شدید کمی دارد. این بررسی نتیجه می گیرد که کانابینوئیدها ممکن است نقش بالقوه ای در مدیریت درد مزمن داشته باشند. شواهد متناقض در مورد اثربخشی کانابینوئیدها برای درمان درد مزمن نشان دهنده نیاز به مطالعات بیشتر در مقیاس بزرگتر است. پزشکان باید از شواهد موجود استفاده کنند و کانابینوئیدها را به عنوان یک رویکرد بالقوه برای مدیریت درد مزمن در نظر بگیرند.
این مطالعه یک سری مورد از بیماران ثبت شده کانابیس پزشکی انگلستان است که برای نشان دادن کنترل درد مزمن با روغن های مبتنی بر شاهدانه . بهبودهای قابل توجهی در مقیاس کیفیت خواب، خرده مقیاس درد و ناراحتی، و خرده مقیاس تداخل فهرست مختصر درد (0.05 < P) در 1، 3 و 6 ماه نشان داده شد. هیچ تفاوت قابل توجهی بین مصرف کنندگان حشیش ساده و مصرف کنندگان قبلی در نتایج کیفیت زندگی وجود نداشت. بروز عوارض جانبی 30.0 درصد بود که بیشتر عوارض جانبی با شدت خفیف یا متوسط بود. درمان درد مزمن با روغنهای مبتنی بر شاهدانه با بهبود پیامدهای خاص درد، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت و کیفیت خواب گزارششده توسط خود همراه بود. ایمنی نسبی در مصرف تجویز شده میان مدت نشان داده شد. در حالی که با توجه به محدودیتهای طراحی مطالعه، این یافتهها باید با احتیاط درمان شوند، اما میتوانند به آزمایشهای بالینی آینده کمک کنند.
اهمیت بیماری سلول داسی شکل با درد مزمن و درد حاد اپیزودیک ناشی از بحرانهای انسداد عروق مشخص میشود که اغلب به دوزهای بالای مواد افیونی برای دورههای طولانی نیاز دارند. این مطالعه مشخص کرد که آیا شاستنشاقی نسبت به دارونما استنشاقی در تسکین درد مزمن در بزرگسالان مبتلا به بیماری سلول داسی موثرتر است یا خیر. شرکت کنندگان کانابیس تبخیر شده و یا یا دارونما را 3 بار در روز استنشاق کردند. رتبه بندی درد و تداخل درد با استفاده از پرسشنامه مختصر درد در هر دوره 5 روزه ارزیابی شد. شرکت کنندگان مبتلا به بیماری سلول داسی شکل و درد مزمن در داروهای ضد درد پایدار واجد شرایط ثبت نام بودند. میانگین تفاوت در ارزیابی درجه درد بین گروه کانابیس و دارونما از نظر آماری معنیدار بود. تفاوت میانگین آماری معنیداری در رتبهبندی تداخل درد بین کانابیس و دارونما برای تداخل در فعالیتهای عمومی، پیادهروی، خواب یا لذت وجود نداشت، اما میانگین تفاوت آماری معنیداری در کاهش تداخل با خلق و خوی وجود داشت. هیچ تفاوتی در عوارض جانبی مربوط به درمان مشاهده نشد. استفاده همزمان از مواد افیونی در هر دو دوره درمان مشابه بود. این کارآزمایی بالینی تصادفیسازی شده نشان داد که در مقایسه با دارونمای تبخیر شده، شاهدانه تبخیر شده از نظر آماری بهجز تداخل در خلق و خوی بیماران مبتلا به بیماری سلول داسی شکل با درد مزمن، درد و علائم مرتبط را کاهش نمیدهد.
دوز دقیق درمان کانابیس همچنان یک چالش بزرگ است که منجر به عدم تمایل پزشکان به تجویز کانابیس پزشکی می شود این مطالعه فارماکوکینتیک، اثر ضد درد، عملکرد شناختی و اثرات ایمنی یک دستگاه پزشکی نوآورانه را ارزیابی کرد که امکان تحویل دوزهای درمانی استنشاقی تتراهیدروکانابینول را در بیماران مبتلا به درد مزمن فراهم میکند.در این مطالعه کارآرمایی بالبنی تصادفی، دوسوکور، کنترل شده با دارونما، 27 بیمار یک بار استنشاق تتراهیدروکانابینول دریافت کردند: 0.5 میلی گرم، 1 میلی گرم، یا دارونما. سطوح پلاسمایی تتراهیدروکانابینول در ابتدا و تا 150 دقیقه پس از استنشاق اندازه گیری شد. شدت درد و پارامترهای ایمنی نیز ثبت شد و عملکرد شناختی مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج کاهش قابل توجهی در شدت درد در مقایسه با پایه نشان داد و به مدت 150 دقیقه در گروه تتراهیدروکانابینول در مقابل گروه دارونما ثابت ماند. دوز 1 میلی گرم کاهش درد قابل توجهی را در مقایسه با دارونما نشان داد. عوارض جانبی عمدتاً خفیف بودند و خود به خود برطرف شدند. شواهدی مبنی بر اختلالات مداوم در عملکرد شناختی وجود نداشت. این کارآزمایی امکانسنجی نشان داد که یک استنشاقی کانابیس با دوز اندازهگیری شده، دوزهای دقیق و کم تتراهیدروکانابینول را ارائه میکند، یک اثر ضد درد وابسته به دوز و بیخطر در بیماران مبتلا به درد نوروپاتیک/ سندرم درد پیچیده منطقهای ایجاد میکند. بنابراین، این امکان را به فرد میدهد که رژیمهای حشیش پزشکی را که میتوان از نظر فارماکوکینتیک و فارماکودینامیک توسط مدلهای دارویی پذیرفته شده ارزیابی کرد. شواهد نشان می دهد که داروهای مبتنی بر کانابیس یک درمان موثر برای درد مزمن در بزرگسالان است. فارماکوکینتیک تتراهیدروکانابینول بسته به مسیر تجویز آن متفاوت است. جذب ریوی تتراهیدروکانابینول استنشاقی باعث شروع سریع بی دردی می شود. با این حال، مسیرهای استفاده شده در حال حاضر برای تحویل کانابینوئیدها، دوزهای ناشناخته ای را ارائه می دهند که اجرای یک برنامه درمانی استاندارد دارویی را غیرممکن می کند. یک دستگاه استنشاقی کانابیس با دوز انتخابی جدید، دوزهای بسیار کم و دقیق تتراهیدروکانابینول را ارائه میکند، بنابراین امکان تجویز داروهای مبتنی بر کانابیس استنشاقی را مطابق با استانداردهای دارویی بالا فراهم میکند. این دوزهای پایین تتراهیدروکانابینول می تواند مسکن ایمن و موثری را در بیماران مبتلا به درد مزمن ایجاد کند.
این مطالعه مزایای روغن کانابیس غنی از تتراهیدروکانابینول را بر علائم و کیفیت زندگی بیماران فیبرومیالژیا بررسی کرده است.
این کارآزمایی بالینی به مدت هشت هفته برای تعیین فواید روغن کانابیس غنی از تتراهیدروکانابینول (24.44 میلی گرم در میلی لیتر تتراهیدروکانابینول و 0.51 میلی گرم در میلی لیتر کانابیدیول [CBD]) بر علائم و کیفیت زندگی 17 زن مبتلا به فیبرومیالژیا، مقیم انجام شد. محله ای با مشخصات اجتماعی-اقتصادی پایین و وقوع خشونت بالا در شهر فلوریانوپلیس، برزیل. دوز اولیه یک قطره (~1.22 میلی گرم THC و 0.02 میلی گرم CBD) در روز با افزایش های بعدی بر اساس علائم بود. پرسشنامه تاثیر فیبرومیالژیا در لحظات قبل و بعد از مداخله و در پنج بازدید در طول هشت هفته استفاده شد.
نتایج نشان می دهد که تفاوت معنی داری در نمره تاثیر فیبرومیالژیا بین گروه ها وجود ندارد. با این حال، پس از مداخله، گروه کانابیس در مقایسه با گروه دارونما (005/0 = P) و در مقایسه با نمره پایه گروه کانابیس، کاهش معنیداری در امتیاز تأثیر فیبرومیالژیا نشان داد. (P <0.001). گروه کانابیس با تجزیه و تحلیل موارد جدا شده در مورد تأثیر فیبرومیالژیا، بهبود قابل توجهی در “احساس خوب”، “درد”، “انجام کار” و “خستگی” ارائه کرد. گروه دارونما پس از مداخله بهبود قابل توجهی در “افسردگی” نشان دادند. عوارض جانبی غیرقابل تحملی وجود نداشت.
فیتوکانابینوئیدها می توانند یک درمان کم هزینه و قابل تحمل برای کاهش علائم و افزایش کیفیت زندگی بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا باشند. مطالعات آتی هنوز برای ارزیابی فواید درازمدت مورد نیاز است و مطالعات با انواع مختلف کانابینوئیدهای مرتبط با دوره تخلیه باید انجام شود تا دانش ما از عملکرد کانابیس در این وضعیت سلامتی افزایش یابد.
این مطالعه یک کارآزمایی چند مرکزی، تصادفی و کنترل شده با دارونما در مورد افزایش دوزهای کانابیدیول خوراکی است. این کارآیی و نتایج ایمنی یک دوز تیتر شده کانابیدیول را در برابر دارونما مقایسه خواهد کرد. یک مرحله تیتراسیون 2 هفته ای برای بیمار وجود دارد که با استفاده از دوزهای فزاینده کانابیدیول یا دارونما برای رسیدن به دوزی که باعث تسکین علائم با عوارض جانبی قابل تحمل می شود، می شود. سپس یک دوره ارزیابی 2 هفته ای بیشتر در مورد دوز ثابت تعیین شده با همکاری پزشکان دنبال می شود.
نقطه قوت اصلی این مطالعه این است که بار علائم را بهعنوان یک کل هدف قرار میدهد، نه صرفاً علائم فردی، در تلاشی برای توصیف بهبود کلی در رفاه که قبلاً توسط برخی بیماران در کارآزماییهای بدون برچسب و غیرکنترلشده حشیش دارویی گزارش شده بود. تصادفیسازی با دارونما به دلیل گزارشدهی بیش از حد فایده در کارآزماییهای کنترلنشده و نرخ بالای پاسخ دارونما در کارآزماییهای درد سرطان ضروری است. این اولین کارآزمایی بالینی کنترل شده با دارونما خواهد بود که به طور دقیق اثربخشی، ایمنی و مقبولیت کانابیدیول را برای تسکین علائم در بیماران سرطانی پیشرفته ارزیابی می کند. این مطالعه شواهدی را در اختیار جامعه پزشکی قرار می دهد تا به بیمارانی که مایل به دسترسی به کانابیس دارویی برای علائم مرتبط با سرطان خود هستند ارائه کند.
نویسندگان این مقاله داروهای فعلی را در مورد درمانهای نوروپاتی محیطی دیابتی دردناک بصورت خلاصه بیان میکنند. به طور کلی، آنها 50 درصد کاهش درد را با پره گابالین (RR, 1.32؛ P = 0.003)، دولوکستین (RR، 1.43؛ P <.04) و تاپنتادول (RR، 1.38؛ P = 0.003) گزارش کردند. جالب اینجاست که گاباپنتین با کاهش 30 یا 50 درصدی درد همراه نبود. لاکوزامید با دوز بالا با کاهش 30 درصدی درد همراه بود. کپسایسین همچنین با کاهش درد نوروپاتیک در مقایسه با دارونما همراه بود. این داده ها نشان می دهد که پرگابالین، دولوکستین و تاپنتادول موثرترین داروها برای نوروپاتی دردناک دیابتی بودند. متأسفانه، نویسندگان دریافتند که مطالعات ناهمگن بودند. مطالعات با طرح های بهتر در آینده مورد نیاز خواهد بود.
این یک به روز رسانی در مورد درمان نوروپاتی دردناک دیابتی، با تمرکز بر داروهای موضعی و خوراکی است. گروههای دارویی با قویترین اثر عبارتند از: ضدافسردگیهای سه حلقهای ، ترکیبات مهارکنندههای بازجذب مواد افیونی- سروتونین- نوراپی نفرین ، مسدودکنندههای کانال سدیم، مهارکننده های بازجذب نوراپی نفرین و گاباپنتینوئیدها . توصیههای کلیدی این است که پزشکان باید بیماران مبتلا به دیابت را از نظر نوروپاتی دردناک دیابتی و بیماران مبتلا به نوروپاتی دردناک دیابتی را از نظر اختلالات خلقی و خواب ارزیابی کنند. درمانهای دردناک نوروپاتی دیابتی ارائه شده شامل داروهای ضد افسردگی سه حلقهای، مهارکنندههای بازجذب نوراپی نفرین، گاباپنتینوئیدها و/یا مسدودکنندههای کانال سدیم است. اگر یک کلاس موثر نباشد یا عوارض جانبی ایجاد کند، آزمایشی از داروهای کلاس متفاوت ارائه شود.
هدف مطالعه تعیین اینکه آیا تحریک طناب نخاعی 10 کیلوهرتز تسکین درد بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی دردناک مقاوم را بهبود می بخشد،میباشد. در مجموع، 216 بیمار به طور تصادفی برای دریافت مدیریت پزشکی مرسوم یا تحریک نخاع قرار گرفتند. درد نوروپاتیک 6 ماه پس از تصادفی سازی با استفاده از مقیاس آنالوگ بصری 10 سانتی متری ارزیابی شد. در مجموع، 79٪ از بیماران در گروه تحریک نخاع گزارش دادند که حداقل 50٪ کاهش درد و بدتر شدن نقایص عصبی زمینه ای را در مقایسه با 5٪ از بیماران در گروه مدیریت معمولی داشتند. نویسندگان مطالعه به این نتیجه رسیدند که تحریک نخاع باید در بیمارانی که نوروپاتی دردناک دیابتی و تسکین درد ناکافی از درمانهای پزشکی موجود دارند در نظر گرفته شود.
بیمارانی که تحت عمل جراحی شکستگی ارتوپدی قرار می گیرند، اغلب با نسخه تریاک از بیمارستان مرخص می شوند، اما مشخص نیست که آیا مواد افیونی با قدرت بالاتر واقعاً کنترل درد بیشتری را در دوره پس از جراحی در مقایسه با مواد افیونی خفیف فراهم می کنند یا خیر. این کارآزمایی بالینی تصادفیسازی شده، نمرات درد (با استفاده از مقیاسی از 0 تا 10) و سایر پیامدهای ثانویه مهم را در میان بیماران دریافتکننده اکسی کدون در مقابل ترکیب استامینوفن و کدئین در طول 7 روز اول پس از عمل مقایسه کرد. تفاوت بین گروهی بین دو گروه با وجود افزایش شش برابری دوز مواد افیونی مصرف شده در گروه اکسی کدون از نظر آماری معنی دار نبود. اکسی کدون کنترل درد بهتری را در طول 3 هفته درمان ارائه نکرد.این مطالعه استفاده از مواد افیونی قوی را نسبت به مواد افیونی خفیف برای درمان پس از جراحی شکستگی حاد ارتوپدی پیشنهاد نمی کند.
تغییر در نگرش نسبت به تجویز طولانی مدت مواد افیونی برای دردهای غیر سرطانی با افزایش مداوم مرگ و میر ناشی از مصرف بیش از حد مرتبط با اپیدمی مواد افیونی همراه شده است. با این حال، درک رابطه بین مواد افیونی طولانی مدت و شروع مصرف مواد مخدر تزریقی (IDU) در میان افرادی که قبلاً درگیر مصرف مواد نبوده اند، مهم است. این مطالعه همگروهی گذشتهنگر روی تقریباً 60000 شرکتکننده، شروع IDU را در میان دستههای مختلف طول و شدت مصرف مواد افیونی را بررسی کرد. محققان دریافتند که، در حالی که نرخ شروع IDU در بین همه گروهها پایین باقی مانده است (بالاترین نرخ در بین مصرف کنندگان مزمن 4٪ در طی 5 سال از شروع،)، خطر 4.شروع IDU برای افرادی که مصرف مواد افیونی مزمن داشتند، 8.4 برابر بیشتر بود. بیمارانی که جوانتر بودند یا دوزهای بالاتری از مواد افیونی دریافت میکردند در معرض خطر بیشتری برای شروع IDU بودند. در حالی که این یافتهها باید رویکرد ما را برای تجویز دوزهای طولانیتر و بالاتر از مواد افیونی برای دردهای غیرسرطانی نشان دهد، ارائهدهندگان مراقبتهای اولیه نباید از این دادهها به عنوان استدلالی برای کاهش ناگهانی مواد افیونی یا درد کمدرمان استفاده کنند، زیرا هر دو از عوامل خطر برای داروهای غیرقانونی هستند.
این متاآنالیز ایمنی و کارایی افزودن مواد مخدر طبی به مواد افیونی تجویزی را در میان افراد مبتلا به درد مزمن ارزیابی کرد. به گفته نویسندگان، کارآزماییهای مورد مطالعه شواهدی مبنی بر تأثیر مصرف مواد مخدر بر مصرف مواد افیونی ارائه نکردند. با این حال، کارآزماییها شواهدی با قطعیت بالا ارائه کردند که نشان میدهد این ماده تأثیر کمی بر تسکین درد یا اختلال خواب در بیمارانی که از درد مزمن رنج میبرند، ندارد. نویسندگان به این نتیجه رسیدند که شواهدی با قطعیت بسیار پایین وجود دارد که نشان میدهد حشیش پزشکی دارای اثرات نگهدارنده مواد افیونی است. علاوه بر این، مصرف مواد مخدر احتمالاً خطر تهوع و استفراغ را افزایش می دهد. بر اساس شواهد این مطالعه راهنمایی های زمینه ای بیشتری ارائه شد.
از آنجایی که اپیدمی مواد افیونی عمیق تر شده است، علاقه قابل توجهی به استفاده از مواد مخدر پزشکی یا کانابینوئیدها برای درمان درد مزمن وجود دارد. با این حال، بررسیهای سیستماتیک قبلی که کارایی آنها را ارزیابی میکرد، نتایج متناقضی ایجاد کرده و از مسائل مطالعه رنج میبرد. این بررسی سیستماتیک (و دستورالعمل موازی حاصل) توسط پروژه توصیههای سریع BMJ ایجاد شد. محققان شواهدی با قطعیت متوسط تا بالا دریافتند که در مقایسه با دارونما، مواد مخدر یا کانابینوئیدهای غیر استنشاقی پزشکی افزایش کوچک تا بسیار کمی را در بیماران مبتلا به درد مزمن ایجاد میکنند که بهبودی در تسکین درد، عملکرد فیزیکی و کیفیت خواب، همراه با چندین اثر جانبی نامطلوب را تجربه میکنند. ، همراه با چندین عارضه جانبی نامطلوب. با توجه به استفاده گسترده از شاهدانه و کانابینوئیدها در میان بیماران مراقبت های اولیه، مطالعات بیشتر باید اثربخشی آنها را برای جمعیت بیماران مبتلا به درد غیرمزمن ارزیابی کند، و همچنین برای هر گونه تفاوتی که ناشی از استنشاق شاهدانه به جای مصرف خوراکی آن است، آزمایش شود.
بوپرنورفین به طور گسترده برای استفاده در درمان اختلال مصرف مواد مخدر شناخته شده است، اما آیا می تواند جایگزین قابل قبولی برای درمان طولانی مدت و کامل مواد مخدر در بیماران مبتلا به درد مزمن باشد؟ این بررسی سیستماتیک از 22 مطالعه و بیش از 1600 بیمار نشان می دهد که داده ها در این مرحله امیدوارکننده و در عین حال محدود هستند. شواهدی با کیفیت بسیار پایین وجود دارد که نشان میدهد سیکل بوپرنورفین با حفظ بیدردی و همچنین با خطر کم با تسریع ترک مواد مخدر مرتبط است. حداقل عوارض جانبی مرتبط با بوپرنورفین وجود دارد. نویسندگان خاطرنشان میکنند که مطالعات کمی پیامدهای سلامت روان را ارزیابی کردهاند و هیچکدام به استفاده از مراقبتهای بهداشتی توجه نکردهاند. بوپرنورفین با توجه به مشخصات ایمنی بهتر و همچنین اثربخشی آن در کاهش شدت درد، ممکن است جایگزین قابل قبولی برای درمان کامل اگونیست مواد مخدر باشد. این بررسی سیستماتیک بسیاری از زمینهها را برای مطالعه بیشتر شناسایی میکند، از جمله تأثیر بر سلامت روان و نیاز به ایجاد یک پروتکل شروع ایدهآل.
شلکنندههای عضلانی اغلب برای مدیریت تجویز میشوند، اما دادههایی که این عمل را هدایت میکنند ناقص است. این یک متاآنالیز کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده است که کارآیی، مقبولیت و ایمنی شلکنندههای عضلانی را برای کمردرد بررسی میکند. شواهدی با قطعیت بسیار پایین برای کاهش شدت درد در 2 هفته یا کمتر با قدری کم (کمتر از 8 امتیاز در مقیاس 100 امتیازی) با داروهای ضد اسپاسم غیر بنزودیازپینی برای کمردرد حاد وجود داشت، اما این به تاثیری تبدیل نشد. در مورد معلولیت همچنین شواهدی با قطعیت پایین برای افزایش خطر عوارض جانبی وجود داشت. عدم قطعیت در مورد کاربرد شل کننده های عضلانی برای کمردرد وجود دارد.
در این کارآزمایی بالینی تصادفی با 149 شرکتکننده، آموزش مهارتهای حرکتی ناتوانی را بیش از تمرینات قدرتی و انعطافپذیری 7.9 امتیاز پس از درمان، 5.6 امتیاز 6 ماه پس از درمان و 5.7 امتیاز 12 ماه پس از درمان کاهش داد.تغییرات مهم نسبت به پایه و با تفاوت معنی داری بین گروه های درمانی اتفاق افتاد.برای بهبود عملکرد محدود در افراد مبتلا به کمردرد مزمن، باید آموزش مهارت های حرکتی فرد در فعالیت های عملکردی در نظر گرفته شود.
پالس رادیوفرکونسی (PRF) اعصاب پس سری ،دارای خواص عصبی تعدیل کننده است و برای مدیریت درد مزمن استفاده می شود. با این حال، نقش آن در انواع سردردهای مزمن تاکنون به اندازه کافی بررسی نشده است. این یک مطالعه با هدف ارزیابی اثربخشی PRF اعصاب پس سری بر انواع مختلف کنترل سردرد مزمن است. بیماران مبتلا به سردرد مزمن برای PRF هر دو عصب پس سری برنامه ریزی شدند. PRF طبق یک پروتکل استاندارد در دمای 42 درجه سانتیگراد اعمال شد و تعداد سردردها در ماه به عنوان پیامد اولیه در ابتدا (قبل از درمان) و همچنین بعد از 1، 3 و 6 ماه ارزیابی شد. شدت درد در طول بحران سردرد با استفاده از مقیاس رتبه بندی عددی (NRS, 0-10) ثبت شد.بیماران سردردهای خوشه ای، سردردهای تنشی و نورالژی پس سری بررسی شدند. PRF به طور قابل توجهی تعداد اپیزودهای سردرد در ماه و همچنین شدت درد بحران ها را بهبود بخشید. میانگین تعداد اپیزودهای سردرد در هر ماه در بیماران مبتلا به میگرن به طور قابل توجهی کاهش یافت، از 14.5 به 4 بعد از یک ماه و به 6.5 بعد از 6 ماه. همین امر برای بیماران دارای خوشه مشاهده شد که آنها نیز بهبود یافته بودند.نتیجه کلی این بود که PRF اعصاب پس سری میتواند منجر به کاهش تعداد دورههای سردرد در ماه شود و شدت درد را در طول هر قسمت بهبود بخشد
سردرد خوشه ای (CH )و میگرن سردرد های دردناک وعود کننده هستند، با ظاهر بالینی متفاوت. برخی ویژگی ها مانند درد یک طرفه، محرک های مشترک و پاسخ به تریپتان ها یا آنتی بادی های مونوکلونال علیه مسیر پپتید مرتبط با ژن کلسی تونین (CGRP )در ان ها مشترک است.مکانیسم های پاتوفیزیولوژیکی رایجی در CH و میگرن پیشنهاد شده است، از جمله نقش سیستم سه قلو- عروقی با CGRP . تعداد بسیار کمی از موارد تا کنون برای بررسی درمانهای ضد CGRP در بیماران مبتلا به CH و میگرن انجام شده است، و هیچ موردی گزارش نشده است که هم پیامدهای CH و هم میگرن مزمن را ارزیابی کند. با در نظر گرفتن نقش CGRP در پاتوفیزیولوژی میگرن و CH، یک درمان قابل تحمل با محاصره CGRP میتواند گزینه مناسبی باشد. مطالعات بیشتری برای ارزیابی نقش داروهای ضد CGRP در درمان اپیزودیک و مزمن CH و همچنین تعیین زمان صحیح و پیش نیازهای بیمار برای شروع درمان مورد نیاز است.
برخلاف میگرن، MRI مغز در بیماران مبتلا به سردرد خوشه ای(CH)توصیه میشود. شیوع CH علامت دار مشخص نیست. تشخیص های بالینی بر اساس معیارهای ICHD-3 مورد ارزیابی مجدد قرار گرفت. از میان بیماران مورد ارزیابی فقط در دو مورد ضایعات علامت دار یافت شد: یکی شوانوم تری ژمینال و دیگری کرانئوفارنژیوم، اما هر دو ویژگی های غیر معمول داشتند (هپواستزی صورت در معاینه و دوره های طولانی مدت که به ترتیب به سمت درد مقاوم به درمان مداوم بدون الگوی خاص پیشرفت کرده بودند). یافته های غیرطبیعی MRI باقی مانده عبارت بودند از: ضایعات ماده سفی ، تغییرات التهابی سینوسی ، کیست های کوچک عنکبوتیه sella turca خالی و سایر موارد. یافته های غیر اختصاصی همه آنها بر اساس ویژگی های تصویربرداری عصبی، سیر بالینی و پاسخ به درمان علامتی نداشتند. MRI مغز در بیمارانی که معیارهای ICHD-3 CH را برآورده میکنند، بدون ویژگیهای بالینی غیر معمول، هیچ یافته مرتبط بالینی را نشان نمیدهد. این معیارها به شدت منشأ اولیه آن را پیشبینی میکنند و MRI سیستماتیک برای تشخیص بیماریهای معمولی مفید نیست.
گزینه های درمانی برای بیماران مبتلا به سردرد خوشه ای (CH)که پاسخ ناکافی به اکسیژن و تریپتان ها دارند، محدود است. کتامین داخل بینی در درمان حمله CH موفق بوده است. طبق یک مطالعه آزمایشی که در آن 23 بیمار مبتلا به CH مزمن ثبت نام کردند، از این تعداد، 20 بیمار یک حمله CH را با کتامین داخل بینی درمان کردند. تحت نظر بیمارستان، بیماران 15 میلی گرم کتامین داخل بینی هر 6 دقیقه حداکثر 5 بار دریافت کردند. نقطه پایانی اولیه کاهش 50 درصدی شدت درد در 15 دقیقه پس از شروع درمان بود. چهار بیمار 15 دقیقه پس از اولین کاربرد کتامین داروی نجات دریافت کردند و بنابراین در 30 دقیقه از آنالیز حذف شدند. نیمی از بیماران کتامین را به اکسیژن یا تزریق سوماتریپتان ترجیح دادند. هیچ عارضه جانبی جدی در طول کارآزمایی شناسایی نشد.کتامین داخل بینی ممکن است یک درمان موثر برای CH در 30 دقیقه باشد، اما باید در یک طرح کنترل شده بزرگتر آزمایش شود. بیماران و پزشکان باید از پتانسیل سوء مصرف کتامین آگاه باشند
سردرد خوشهای (CH) یک سردرد اولیه است که با حملات سردرد شدید یکطرفه و کوتاهمدت ،همراه با حداقل یک علامت خودمختار همان طرف مشخص میشود . این مطالعه با هدف تعیین اینکه آیا بیماران CH اختلال عملکرد بویایی داشتند و ارتباط آن با ویژگیهای بالینی انجام شده. 20 بیمار و 57 داوطلب سالم در این مطالعه وارد شدند. همه شرکتکنندگان در کلینیکهای سرپایی گوش و حلق و بینی معاینه شدند تا سایر مشکلات بالینی ایجادکننده اختلال بویایی را کنار بگذارند. بیماران CH نمرات آستانه قابل توجه پایین تری نسبت به افراد سالم داشتند. میانگین نمرات آستانه بیماران CH در طول دوره (9 نفر) به طور قابل توجهی کمتر از بیماران CH در هنگام خارج از دوره (11=n) بود. بیماران CH با سردرد سمت چپ در مقایسه با بیماران مبتلا به CH با سردرد سمت راست امتیاز تشخیص کمتری داشتند (12،8 1.24 در مقابل 14431.51، p = 0.03). عملکرد بویایی در بیماران مبتلا به CH در مقایسه با افراد سالم اختلال قابل توجهی دارد
یک مطالعه مقطعی با استفاده از دو پرسشنامه معتبر برای ارزیابی علائم کمبود آندروژن در مردان مبتلا به میگرن، سردرد خوشهای و گروه کنترل غیر سردرد انجام شد. پیامد اولیه، میانگین تفاوت در نمرات کمبود آندروژن بود. مدل های خطی تعمیم یافته برای تنظیم سن، BMI، سیگار کشیدن و افسردگی مادام العمر استفاده شد. بهعنوان نتیجه ثانویه، درصد بیمارانی را که در چهار علامت جنسی (رشد ریش، نعوظ صبحگاهی، میل جنسی و قدرت جنسی) امتیاز کمتری داشتند، ارزیابی کردند، زیرا قبلاً نشان داده شده بود که این موارد به طور خاص علائم کمبود آندروژن را از اضطراب و افسردگی متمایز میکنند. پرسشنامه ها توسط (63 درصد) مرد مبتلا به میگرن، (63 درصد) مرد مبتلا به سردرد خوشه ای و (73 درصد) شاهد تکمیل شد. بیماران علائم شدیدتر کمبود آندروژن بالینی را در مقایسه با گروه کنترل گزارش کردند. علاوه بر این، هر دو گروه بیمار اغلب از هر یک از علائم جنسی خاص در مقایسه با گروه شاهد رنج میبرند (18.4% میگرن، 20.6% سردرد خوشهای. 7.2% کنترل، 0.001=p). مردان مبتلا به میگرن و سردرد خوشه ای بیشتر از مردان بدون اختلال سردرد اولیه از علائمی مطابق با کمبود بالینی آندروژن رنج می برند
تحریک عصب پس سری (ONS) برای درمان سردرد خوشه ای مزمن مقاوم به درمان (rCCH) پیشنهاد شده است، اما اثربخشی آن تنها در سری های کوتاه مدت کوچک نشان داده شده است. 105 بیمار مبتلا به rCCH که توسط ONS در یک رجیستری آینده نگر چند مرکزی ONS تحت درمان قرار گرفتند، مورد مطالعه قرار داده شده اند. اثربخشی با فراوانی، شدت حملات درد، کیفیت زندگی ، ابعاد ، تأثیرات عملکردی و تأثیرات عاطفی (مقیاس افسردگی اضطراب بیمارستانی) و مصرف دارارزیابی شد . در آخرین پیگیری ، فرکانس حمله بیش از 50٪ در 69٪ از بیماران کاهش یافت. میانگین دفعات حمله هفتگی از 22.5 در ابتدا به 9.9 پس از ONS کاهش یافت. داروهای پیشگیرانه و سقط جنین به طور معنی داری کاهش یافت. تاثیر عملکردی، اضطراب و کیفیت زندگی پس از ONS به طور قابل توجهی بهبود یافت. در پاسخ دهندگان عالی (59٪ از بیماران)، فرکانس حمله 80٪ کاهش یافت و Qol (مقیاس آنالوگ بصری EQ5D) به طور چشمگیری بهبود یافت. در طول پیگیری، 67 بیمار حداقل یک عارضه را تجربه کردند که 29 بیمار نیاز به جراحی اضافی داشتند: عفونت ، مهاجرت سرب یا شکستگی ، اختلال عملکرد سخت افزاری ، و درد موضعی . نتیجه گیری: نتایج نشان داد که اثربخشی طولانی مدت ONS در CCH در طول زمان حفظ شد. در پاسخ دهندگان، ONS باعث کاهش عمده تاثیرات عملکردی و عاطفی مرتبط با سردرد و بهبود چشمگیر کیفیت زندگی شد
هدف بررسی تفاوت سردرد قاعدگی و سردرد غیرقاعدگی در زنان مبتلا به میگرن مزمن تحت درمان با ارنوماب میباشد. روزهای قبل از قاعدگی به عنوان دو روز قبل از قاعدگی تعریف می شد، در حالی که روزهای قاعدگی به عنوان سه روز اول قاعدگی تعریف می شد. 18 زن (11 پاسخدهنده ارنوماب و 7 ارنوماب غیر پاسخدهنده) بررسی شدند، که در مجموع 103 سیکل قاعدگی و 2926 روز مشارکت داشتند. نسبت روزهای سردرد در قاعدگی بیشتر از روزهای قبل از قاعدگی و بدون قاعدگی در پاسخ دهندگان ارنوماب بود (به ترتیب 34.4 درصد در مقابل 14.8 درصد در مقابل 16.3 درصد، 0.001 p<) و در ارنوماب که پاسخ نداده بودند (71.4 درصد در مقابل 53.6). روزهای سردرد با 22 داروی حاد در دوره قاعدگی بیشتر از روزهای سردرد قبل از قاعدگی یا بدون قاعدگی در افرادی بود که به ارنوماب پاسخ ندادند ؛ اما در افرادی که به ارنوماب پاسخ نمی دادند اینگونه نبود . نتیجه گیری: داده ها نشان می دهد که میگرن در طی روزهای خارج از قاعدگی حتی در زنان تحت درمان با ارنوماب بیشتر است
سم بوتولینوم نوع A (BONT/A) یک درمان تایید شده برای میگرن مزمن است و نشان داده شده است که در کاهش تعداد، روزها و شدت سردرد و در سایر اختلالات سردرد موثر است. این مطالعه به دنبال تعیین اینکه آیا درمان با BoNT/A باعث بهبود علائم سردرد پس از ضربه ( PTH ) در کهنهسربازان ارتش میشود یا خیر، میباشد. چهل فرد مبتلا به PTH برای دریافت درمان BONT/A یا دارونما سالین به طور تصادفی انتخاب شدند. شانزده هفته پس از درمان یا در بازگشت به شدت سردرد اولیه، افراد برای دریافت درمان با داروهای دیگری که قبلاً در جلسه اول با آنها درمان شده بودند، تلاقی کردند. آزمودنی ها تعداد سردرد، تعداد روزهای سردرد و شدت درد سردرد را در بررسی روزانه ثبت کردند. معیارهای پیامد شامل تغییر در تعداد هفتگی سردرد، تعداد روزهای سردرد در هفته، و تغییر در تعداد سردرد و تعداد روزهای سردرد در ابتدا در مقایسه با امتیازهای رتبهبندی میانگین در هفتههای اول بود.
تعداد سردردها در هفته به طور قابل توجهی با درمان BONT/A کاهش یافت و به طور قابل توجهی با دارونما در پایان 16 هفته افزایش یافت. تعداد روزهای سردرد در هفته نیز در پایان 16 هفته با درمان BONT/A کاهش معنیداری داشت ، با دارونما تغییر معنیداری نداشت . شدت درد سردرد در درمان با سم بوتولینوم %3 به میزان 06/0 به طور معنیداری کاهش یافت و در گروه دارونما 04/0 افزایش معنیداری نداشت . درمان با BONT/A از نظر بالینی و به طور قابلتوجهی فرکانس و شدت درد PTH را در مقایسه با دارونما در جانبازان نظامی بهبود بخشید
پردنیزون معمولاً برای درمان کوتاهمدت اولیه سردردهای خوشهای اپیزودیک قبل از مؤثر شدن داروهای پیشگیرانه مانند وراپامیل استفاده میشود، اما این استراتژی در کارآزماییهای تصادفی بزرگ آزمایش نشده است. هدف ما دسترسی به ایمنی و اثربخشی این رویکرد درمانی بود.این مطالعه یک کارآزمایی چند مرکزی، تصادفی، دوسوکور و کنترل شده با دارونما بود که در ده مرکز تخصصی سردرد در آلمان انجام شد. بیماران مبتلا به سردردهای خوشه ای اپیزودیک که بین 18 تا 65 سال سن داشتند و در یک دوره درد فعلی به پردنیزون خوراکی به مدت 5 روز دریافت). همه بیماران وراپامیل خوراکی را برای پیشگیری طولانی مدت دریافت کردند. سپس بیماران وراپامیل 120 میلی گرمی را در طول مطالعه ادامه دادند یافته اولیه، میانگین تعداد حملات در هفته اول درمان با پردنیزون در مقایسه با دارونما بود. حمله به عنوان سردرد یک طرفه با شدت متوسط تا شدید حداقل پنج در مقیاس رتبه بندی عددی تعریف شد. تمام تجزیه و تحلیلهای اثربخشی و ایمنی در جمعیت اصلاحشده قصد درمان (mITT) انجام شد، که شامل همه بیمارانی بود که بهطور تصادفی در یک گروه آزمایشی قرار گرفتند و حداقل یک دوز پردنیزون یا دارونما دریافت کردند. 116 بیمار به طور تصادفی (57 بیمار به پردنیزون و 59 بیمار به دارونما) تقسیم شدند. شرکتکنندگان در گروه پردنیزون در هفته اول میانگین 7.1 (SD 6.5) حمله در مقایسه با 9.5 (6.0) حمله در گروه دارونما داشتند دو عارضه جانبی جدی، هر دو در گروه دارونما (فتق مغبنی و بدتر شدن شدید سردرد خوشه ای) رخ داد. در مجموع 270 عارضه جانبی مشاهده شد: در گروه پردنیزون، 37 (71%) از 52 بیمار، 135 عارضه جانبی (شایع ترین آنها سردرد، تپش قلب، سرگیجه و تهوع) و در گروه دارونما، 39 (71%) گزارش کردند. از 55 بیمار 135 عارضه جانبی (شایع ترین آنها تهوع، سرگیجه و سردرد) بود.
این مطالعه نشان می دهد که پردنیزون خوراکی یک درمان پیشگیرانه کوتاه مدت موثر در جمعیت ما از بیماران مبتلا به سردرد خوشه ای اپیزودیک بود. یافتههای این مطالعه از استفاده از پردنیزون بهعنوان یک درمان خط اول به موازات افزایش تیتراسیون وراپامیل حمایت میکند، اگرچه اثربخشی پردنیزون در کنار سایر پیشگیریهای طولانیمدت به تحقیقات بیشتری نیاز دارد.
اینکه آیا تزریق فرمولاسیون جدید هیالورونیک اسید (MPS-HA2%) در درمان بیماران مبتلا به استئوآرتریت علامت دار زانو اثربخشی و ایمنی دارد یا خیر، در این مطالعه آینده نگر، تک بازو، چند مرکزی، با برچسب باز با 12 مورد ارزیابی قرار گرفت. ماه ها پیگیری تزریق MPS-HA2% به بیماران (تعداد = 101) با Kellgren- Lawrence 2-3 و نمرات درد مقیاس آنالوگ بصری 2 40-<80 میلی متر داده شد. در 12 ماهگی، میانگین کاهش درد 37.7% بود. بهبود 36.5 درصدی در نمره کل WOMAC (شاخص استئوآرتریت دانشگاههای انتاریو غربی و مکمستر) مشهود بود و زیر نمرات درد، سفتی و عملکرد فیزیکی به ترتیب 32.1 درصد، 34.1 درصد و 32.7 درصد بهبود یافتند. یافته های این کارآزمایی کنترل نشده نشان داد که یک تزریق داخل مفصلی MPS-HA2% 12ماه بعد از عمل در اکثر بیماران موثر بود. این تیمار تحمل بهینه و ایمنی مطلوب را نشان داد.تنها با یک تزریق داخل مفصلی، این کارآزمایی کنترل نشده نشان میدهد که MPS-HA2% در اکثر موارد 12 ماه پس از عمل موثر است. تحمل بیمار و ایمنی هر دو بهینه است.
این مطالعه چند مرکزی آیندهنگر ر به منظور ایجاد تسکین درد طولانی مدت در بیماران مبتلا به پلی نوروپاتی محیطی (PPN) با استفاده از SCS مستقل از پارستزی، 10 کیلوهرتز انجام شده است. روی شرکتکنندگان، از دو لید اپیدورال در تحریک آزمایشی استفاده شد و در صورت موفقیتآمیز بودن، یک سیستم SCS 10 کیلوهرتز دائمی روی آنها کاشته شد و پیگیری به مدت 12 ماه پس از کاشت انجام شد. از 26 فرد آزمایش شده، 21 نفر آزمایش موفقیت آمیز داشتند و 18 نفر کاشت ایمپلنت دائمی داشتند. نتایج حاکی از اثربخشی احتمالی SCS با فرکانس 10 کیلوهرتز در ارائه تسکین درد پایدار و بهبود ناتوانی در بیماران مبتلا به PPN است. این اولین مطالعه ای است که به صورت آینده نگر داده های بلندمدت و چند مرکزی را در بیماران مبتلا به PPN جمع آوری می کند. در طی 12 ماه مطالعات قبلی در بیماران مبتلا به نوروپاتی و پلی نوروپاتی دردناک دیابتی تحت درمان با T-SSCS، بهبودهای عصبی قابل توجهی را نشان داد که بیشتر از یافته های توری حمایت می کرد. دوره آزمایشی (حداکثر 7 روز). این نشان میدهد که تغییرات آغازین کبودی میتواند واسطه باشد..
آنجایی که fremanezumab، یک آنتی بادی مونوکلونال کاملاً انسانی (IgG2Aa) است که به طور انتخابی پپتید مرتبط با ژن کلسی تونین را هدف قرار می دهد و نشان داده شده است که برای پیشگیری از میگرن موثر است، محققان به دنبال ارزیابی اثربخشی، ایمنی و تحمل طولانی مدت بودند. fremanezumab ماهانه و سه ماهه. بیماران مبتلا به میگرن اپیزودیک و مزمن که دوره 12 هفته ای دوسوکور کارآزمایی FOCUS را تکمیل کرده بودند، وارد یک دوره باز 12 هفته ای شدند و 3 دوز ماهانه فرمانزوماب (225 میلی گرم) دریافت کردند. Fremanzumab تا 6 ماه اثربخشی پایدار نشان داد و در بیماران مبتلا به میگرن اپیزودیک یا مزمن که قبلاً به چندین کلاس دارویی پیشگیری از میگرن پاسخ نداده بودند، به خوبی تحمل شد. تنها 1% از عوارض جانبی منجر به قطع مصرف شد. Fremanezumab اثربخشی پایدار را تا 6 ماه نشان داد و در بیماران مبتلا به میگرن اپیزودیک یا میگرن مزمن به خوبی تحمل شد و پاسخ ناکافی به کلاسهای دارویی پیشگیری از میگرن متعدد را ثبت کرد.
محققان یک مطالعه کوهورت انجام دادند تا بررسی کنند که آیا سابقه میگرن با افزایش خطر فشار خون بالا در زنان یائسه مرتبط است یا خیر. شرکت کنندگان 56202 زن یائسه بودند که در گروه E3N فرانسه شرکت کردند، که پیگیری آن در سال 1993 آغاز شد. زنان بدون فشار خون یا بیماری قلبی عروقی در زمان یائسگی واجد شرایط در نظر گرفته شدند. 12501 مورد پرفشاری خون در طول 826419 نفر در سال وجود داشت. خطر افزایش فشار خون در رابطه با میگرن در زنان یائسه مشاهده شد. یافتههای حاصل از آنالیز ثانویه تفاوت معنیداری را بین میگرن با اورا و میگرن بدون اورا نشان نداد. میگرن با افزایش خطر ابتلا به فشار خون بالا در زنان یائسه مرتبط بود. در تجزیه و تحلیل ثانویه، تفاوت معنی داری بین میگرن با اورا و میگرن بدون اورا مشاهده نشد.
در این کارآزمایی تصادفی دوسوکور و کنترل شده با دارونما، محققان به دنبال ارزیابی اثربخشی و ایمنی تحریک مغناطیسی مغزی مکرر عصبی (rTMS) به قشر حرکتی (M1) یا قشر جلوی مغز پشتی جانبی (DLPFC) در درد نوروپاتیک بالای 25 سال بودند. هفته ها این کارآزمایی در چهار کلینیک سرپایی در فرانسه انجام شد. بیماران (18 تا 75 ساله) با درد نوروپاتیک محیطی به طور تصادفی در نسبت 1:1 به M1 یا DLPFC-rTMS تقسیم شدند و مجدداً در نسبت 2:1 به rTMS فعال یا ساختگی (10 هرتز) تصادفی شدند. در مجموع، 152 بیمار به صورت تصادفی انتخاب شدند و 149 نفر تحت درمان قرار گرفتند. شایع ترین عارضه جانبی سردرد بود. یافتهها از ارتباط بالینی M1-rTMS برای درد نوروپاتیک محیطی پشتیبانی میکند و نشان میدهد که مشخصات ایمنی عالی دارد.
داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDS) اولین دارو برای کمردرد حاد (LBP) هستند. مشخص نیست که آیا انتخاب NSAID بر نتایج تأثیر می گذارد یا خیر. این مطالعه ایبوپروفن، کتورولاک و دیکلوفناک را برای درمان LBP حاد و غیر رادیکولار مقایسه کرده است. بیماران را در پایان ویزیت ED برای LBP اسکلتی عضلانی ثبتنام کردند و 5 روز بعد نتایج را تعیین کردند. بیماران برای دریافت 5 روز 600 میلی گرم ایبوپروفن، 10 میلی گرم کتورولاک، یا 50 میلی گرم دیکلوفناک به صورت تصادفی، هر 8 ساعت در صورت نیاز استفاده می شوند . پیامد اولیه بهبود در پرسشنامه ناتوانی رولند-موریس (RMDQ) بود، که در آن نمرات پایینتر نشاندهنده نتایج عملکردی LBP بهتر، بین ویزیت ED تا روز 5 بود. ، پیامد ثانویه شامل شدت درد ، اندازه گیری شده با استفاده از توصیفگرا های هیچ ، خفیف ، متوسط و شدید و وجود تحریک معده بود . هیچ تفاوت مهمی بین گروه ها با توجه به پیامد اولیه وجود نداشت. این داده ها این احتمال را رد نمی کند که کتورولاک نسبت به ایبوپروفن باعث تسکین بهتر درد و تحریک کمتر معده شود.
این مطالعه به منظور شناسایی جایگاههای حساس به سردرد خوشهای و کسب بینش در مسیرهای بیماری مربوطه انجام شد. در این مطالعه 852 مورد سردرد خوشهای در بریتانیا و 591 مورد سردرد سوئدی ، کنترل مقایسه شدند. پس از کنترل کیفیت و انتساب، آزمایش ارتباط تک نوع با استفاده از یک مدل ترکیبی لجستیک برای هر گروه انجام شد. 2 گروه متعاقباً در یک تجزیه و تحلیل ادغام شدند. تجزیه و تحلیل های پایین دستی، مانند غنی سازی مجموعه ژن، حاشیه نویسی انواع عملکردی، پیش بینی و تجزیه و تحلیل مسیر، انجام شد. تجزیه و تحلیل مستقل اولیه، 2 جایگاه حساس به سردرد خوشهای قابل تکرار را در کروموزوم 2 شناسایی کرد. یک تجزیه و تحلیل ادغامشده، یک مکان اضافی را در کروموزوم 1 شناسایی کرد و یک منبع مهم در تجزیه و تحلیل بریتانیا در کروموزوم 6 را تأیید کرد، که با یک منبع میگرنی شناخته شده قبلی همپوشانی دارد
شرایط درد مزمن همپوشانی (COPCS) نشان دهنده مجموعه ای از اختلالات درد گسترده است. تفاوتهایی در عملکرد فیزیکی و روانی در بیماران مبتلا به میگرن مزمن (CM) و مبتلایان به CM و COPCS مشخص شده است. در 1601 بیمار مبتلا به CM، تعداد نواحی درد غیرسفالیک تایید شده در نقشه بدن برای بررسی تفاوت در درد، عملکرد فیزیکی و روانی اجتماعی، تجربه نامطلوب زندگی، و استفاده از مراقبت های بهداشتی مورد استفاده قرار گرفت. نتایج: بیمارانی که مناطق بیشتری از نقشه بدن را تأیید میکنند، علائم و عملکرد بدتری را در همه حوزهها گزارش کردند. بیمارانی که درد گستردهتری داشتند، تقریباً 5 درصد بیشتر ویزیتهای پزشک را گزارش کردند و بیمارانی که حوادث نامطلوب زندگی را قبل از 17 سالگی گزارش کردند، 22 درصد مناطق نقشه بدن را تأیید کردند . بیماران مبتلا به CM و سایر شرایط درد همپوشانی ،عملکرد فیزیکی مرتبط با درد، عملکرد روانی اجتماعی، افزایش استفاده از مراقبتهای بهداشتی و ارتباط بیشتر با تجربیات نامطلوب زندگی را در مقایسه با بیماران مبتلا به CM موضعی به طور قابلتوجهی بدتر گزارش کردند. این مطالعه شواهد بیشتری ارائه می دهد که بیماران مبتلا به CM و شرایط درد همزمان زیر گروه مجزایی از CM هستند و می توانند به راحتی از طریق معیارهای پیامد گزارش شده توسط بیمار شناسایی شوند.
عوارض شانه ها پس از جراحی سرطان سینه (BC) یک عارضه جانبی شایع است که شامل مواردی چون درد مداوم ، محدودیت عملکرد و کاهش دامنه حرکت (ROM) می شود. در این مطالعه که برروی 188 بیمار انجام شد نویسندگان تأثیر فیزیوتراپی اولیه (PT) و آموزش بیمار را بر روند بیماری بررسی کردند. نتایج این تحقیقات نشان دادند PT که شامل تمرینات و آموزش بیمار از روز اول پس از عمل است ، بر بروز عوارض بعد از عمل تأثیر نمی گذارد اما به کاهش درد کمک می کند. هنگامی که میزان جراحی مورد ارزیابی قرار گرفت ، نتایج بهتری در گروه دریافت کننده PT ، هم در سطوح درد و هم در نمرات ناتوانی عملکردی ، با تأثیر کمتر بر خم شدن شانه و ROM مشاهده شد. با این حال ، برای دستیابی به نتایج روشن ، نیاز به مطالعه بزرگتری است.
سندرم درد مثانه/سیستیت بینابینی (BPS/IC) یک وضعیت پیچیده چند بعدی است که هشت میلیون زن را در ایالات متحده تحت تأثیر قرار می دهد . این مطالعه یک آزمایشی دوسویه ، بدون کور و تصادفی کنترل شده برای مداخله هیپنوتیزمی( جلسات استاندارد هیپنوتیزم شامل ابزار وب هیپنوتیزم) 4 هفته ای در مقابل مراقبت های معمول در زنان مبتلا به BPS/IC بین اکتبر 2019 تا اکتبر 2020 است که به هدف ارزیابی امکان پذیری و پذیرش بیهوشی خواب آور برای درمان BPS/IC در زنان انجام شد. نتایج این مطالعه امکان پذیر و قابل قبول بود. اثر بیهوشی هیپنوتیزمی برای جلسات هیپنوتیزم مجازی و حضوری مشابه بود. نتایج بالینی نسبتاً مداخله هیپنوتیزم را نشان می دهد که نشان می دهد هیپنوتیزم ممکن است یک درمان کمکی مفید برای مدیریت BPS/IC باشد.
این مطالعه مقطعی کاربرد ابزار غربالگری درد اطفال (PPST) را برای ارزیابی سریع درد و علائم روانی اجتماعی در جوانان درمانجو با درد حاد اسکلتی-عضلانی مورد بررسی قرار می دهد. 166 شرکت کننده جوان در این مطالعه شرکت کردند.
زنان بیشتر در معرض خطر بالا بودند. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که PPST در تشخیص “موارد” در مقابل “غیر موارد” در ناتوانی مربوط به درد ، ترس از درد و فاجعه موثر است. نتایج نشان می دهد که PPST برای غربالگری سریع جوانان با درد حاد از نظر درد و علائم روانی اجتماعی موثر است
ارتباط بین میگرن و زوال عقل به ندرت مورد بررسی قرار گرفته است و نتایج موجود متناقض است. بنابراین ، هدف از این متاآنالیز این بود که آیا ارتباطی بین میگرن و زوال عقل وجود دارد یا خیر. از نرم افزار RevMan 5.1 برای محاسبه نسبت خطر (RR) زوال عقل در بیماران مبتلا به میگرن استفاده شد. تجزیه و تحلیل حساسیت برای ارزیابی منبع ناهمگنی انجام شد. هنگامی که ناهمگونی وجود داشت ، از مدل اثرات تصادفی و برای ارزیابی سوگیری انتشار ، از طرح قیف و آزمون ایگر استفاده شد. پنج مطالعه گروهی منتشر گردید. تجزیه و تحلیل تجمع یافته نشان داد که میگرن با افزایش خطر ابتلا به زوال عقل و بیماری آلزایمرهمراه است. با این حال ، ما هیچ ارتباطی بین میگرن و خطر زوال عقل عروقی (VaD) پیدا نکردیم . نتایج نشان داد که میگرن یک شاخص خطر بالقوه برای AD و زوال عقل همه علت است.تحقیقات بیشتری برای تأیید این یافته و روشن شدن مکانیسم های پاتوفیزیولوژیک احتمالی مورد نیاز است و مهمتر از همه ، بررسی اینکه آیا درمان میگرن می تواند بر خطر ابتلا به زوال عقل تأثیر مثبت بگذارد یا خیر.
اهمیت کمردرد مزمن (CBP) علت اصلی ناتوانی است و درمان اغلب بی اثر است.هدف این است که یک درمان روانشناختی (درمان پردازش مجدد درد [PRT]) با هدف تغییر باورهای بیماران در مورد علل و ارزش تهدید درد ، تسکین قابل ملاحظه ای از درد را از CBP اولیه فراهم می کند و مکانیسم های درمانی را مورد بررسی قرار می دهد. در این کارآزمایی بالینی تصادفی ، 33 نفر از 50 شرکت کننده که به مدت 4 هفته تحت درمان مجدد قرار گرفتند. اثرات درمانی بر درد با کاهش باورها مبنی بر این که درد نشان دهنده آسیب بافتی است ، انجام شد و تصویربرداری رزونانس مغناطیسی عملکردی طولی نشان داد که پاسخهای پیش پیشانی به کمر درد برانگیخته کاهش یافته و ارتباط بین پیشانی-جسمی حسی در حالت استراحت در بیماران تصادفی نسبت به درمان نسبت به بیماران تصادفی شده با دارونما یا مراقبتهای معمول ، افزایش یافته است.به طور کلی ، یافته ها احتمالات کلیدی در مورد ماهیت و درمان CBP اولیه را افزایش می دهد. تغییر باورهای ناشی از ترس و اجتناب در مورد علل و ارزش تهدید کننده درد ، ممکن است تسکین قابل ملاحظه ای از درد را برای افرادی که دارای CBP اولیه هستند ارائه دهد.
آرتروپلاستی با خطر مرگ و میر طولانی مدت در گروهی از بیماران مبتلا به OA پیشرفته لگن یا زانو همراه است. ضرایب همبستگی برای توصیف توافق بین ارزیابی های مختلف محاسبه و مرگ و میر در طول دوره پیگیری ارزیابی شد. مدل های رگرسیون متناسب کاکس برای تخمین نسبت های خطر (HRs) برای مرگ و میر پس از تعدیل برای متغیرهای کمکی استفاده شد.آرتروپلاستی با کاهش واضح درد و بهبود عملکرد در تمام ارزیابیها در 706 بیمار همراه بود. نتایج مدلهای کاکس تعدیلشده هیچ رابطهای بین ارزیابیهای WOMAC ویژه مشترک پایه و پیگیری و مرگومیر طولانیمدت نشان نداد. با این حال، افزایش مستقل خطر مرگ و میر با ارزیابی عملکرد عمومی پیدا شد. در مدل تعدیل شده نهایی، HR برای ارزش پیگیری 12 ماهه 1.79 در گروه دارای اختلال مرتبط بالینی در مقایسه با گروه مرجع بود.عملکرد ضعیف بر اساس ارزیابی عمومی با افزایش مرگومیر طولانیمدت همراه بود، که نشان میدهد اختلالات عملکردی در فعالیتهای زندگی روزمره ممکن است برای بقای طولانیمدت مهمتر از اختلالات خاص OA در این گروه بیمار باشد.
شیوع فیبرومیالژیا (FM) میان اعضای خدمات وظیفهای فعال که برای اعزام آماده میشوند، مشابه آن چیزی است که برای جمعیت عمومی ایالات متحده مشاهده میشود، اما برای یک گروه عمدتاً مرد بیشتر از حد انتظار بود. شیوع قابل توجه بالاتر FM در اعضای خدمات مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه همراه (PTSD )مشهود بود و شیوع در افرادی که به دنبال درمان برای PTSD بودند، بالاترین میزان بود. طبق تحقیقات قبلی با جمعیت غیرنظامی، ارتباط قوی بین FM و PTSD وجود دارد. این اولین مطالعه در مقیاس بزرگ در مورد شیوع FM در سربازان با و بدون PTSD است. پرسنل نظامی فعال در یک مطالعه کوهورت اپیدمیولوژیک از اعضای خدمات قبل از اعزام نظامی یا 1 از 3 کارآزمایی درمان PTSD استخدام شدند. شیوع FM در گروه قبل از استقرار 2.9٪ بود و شیوع قابل توجهی بالاتر در افراد مبتلا به PTSD(٪10.8) در مقایسه با افراد بدون PTSD (٪0.8)گزارش شد.در کارآزماییهای درمانی، معیارهای PTSD توسط همه شرکتکنندگان قبل از شروع درمان و شیوع فیبرومیالژیا 39.7 درصد برآورد شد.
کاهش تعداد روزهای میگرن و روزهای سردرد در طی یک دوره 12 هفته ای مشاهده شد که آتوژپانت، یک آنتاگونیست گیرنده پپتیدی وابسته به ژن کلسی تونین خوراکی، مولکولی کوچک، یک بار در روز به بزرگسالان با 4 تا 14 روز میگرن در ماه ارائه شد.در مرحله 3، کارآزمایی دوسوکور، برای شرکتکنندگان به مدت 12 هفته دوز یکبار در روز اتوژپانت خوراکی (10 میلیگرم، 30 میلیگرم، یا 60 میلیگرم) یا دارونما تجویز شد.از ابتدا در طول 12 هفته، تغییرات زیر ثبت شد: -3.7 روز با 10 میلی گرم اتوژپانت، 3.9- روز با 30 میلی گرم اتوژپانت، 4.2- روز با 60 میلی گرم اتوژپانت، و 2.5- روز با دارونما. یبوست و حالت تهوع به عنوان شایع ترین عوارض جانبی توصیف شد. اتوژپانت خوراکی یک بار در روز در کاهش تعداد روزهای میگرنی و روزهای سردرد در یک دوره 12 هفته ای موثر بود. برای تعیین اثر و ایمنی اتوژپانت برای پیشگیری از میگرن، آزمایشهای طولانیتر و بزرگتری مورد نیاز است.
دانلود متن کامل
در این مطالعه، ارتباط بین فیبرومیالژی و تداوم گلوکوکورتیکوئید در بیماران آرتریت روماتوئید (RA) مورد بررسی قرار گرفت. شرکت کنندگان مبتلا به RA فعال در پردنیزون خوراکی به مدت 3 ماه پس از شروع یک داروی جدید ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری تحت نظر قرار گرفتند. محققان فیبرومیالژی را با استفاده از پرسشنامه بررسی فیبرومیالژیا ارزیابی کردند، که قبلا نشان داده شده بود که با ویژگی های کلیدی فیبرومیالژیا که بر RA اضافه شده است، مرتبط است. در این مطالعه، 65٪ از 97 شرکت کننده که در ابتدا پردنیزون دریافت می کردند، هنوز پردنیزون را در مرحله پیگیری مصرف می کردند. نشان داده شد که فیبرومیالژی بالا با مصرف مداوم گلوکوکورتیکوئید، مستقل از فعالیت التهابی مرتبط است.پس از تعدیل عوامل غیرالتهابی و فعالیت التهابی، شرکتکنندگانی که فیبرومیالژی پایه بالا/خیلی بالا داشتند، نسبت به افرادی که فیبرومیالژی پایین داشتند، احتمال بیشتری داشت که پردنیزولون را در پیگیری مصرف کنند.فیبرومیالژی بالا با مصرف مداوم گلوکوکورتیکوئید، مستقل از فعالیت التهابی همراه است.
دانلود متن کامل
